In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Sanne van Poppel haar zus Meike, die op 39-jarige leeftijd overleed.
Geschreven door Sanne van Poppel ter nagedachtenis aan haar zus Meike van Poppel (19-06-1979 – 10-11-2018).
Het is nu drie jaar geleden dat ik mijn zus op haar fiets uitzwaaide en haar uit ons leven zag verdwijnen. Een herinnering die scherp en tegelijkertijd vaag is. Die vastgelegd is op foto’s die we, zo onwetend, maakten op die middag. Wat ben ik blij dat die foto’s er zijn. Een ontmoeting die zo waardevol is omdat het ons laatste samenzijn zou zijn. Wat liet en laat ze een leegte achter.
Meike was de oudste zus van ons kwintet van vier zussen en een broer. Ze was iemand om naar op te kijken, in voor initiatief, slim en doortastend en daarnaast ook onzeker en kritisch. Ze leefde op door grote passies: haar rol als moeder van drie prachtige kinderen en als orthopedagoog in haar eigen praktijk. Ze ging ons in veel voor als voorbeeld en durfal.
We waren trots op onze eenheid, en een bezienswaardigheid bovendien als vijftal met grote bruine ogen. Er waren naast vele momenten van fijn samenzijn ook periodes dat we elkaar minder begrepen en elkaar even kwijtraakten. We keken anders terug op onze jeugd en de scheiding van onze ouders. Na haar dappere gevecht tegen kanker in 2009 wilden wij na haar genezing vooruit kijken, terwijl Meike tijd en aandacht wilde om de ernst en onzekerheid tijdens haar behandeltraject te verwerken. En tegelijkertijd maakte ze zich sterk voor haar grote droom: een gezin met haar grote liefde.
We vierden de komst van onze nichtjes en neefje, maar hadden ook zorgen over de mentale belasting voor Meike. Na de geboorte van haar derde kind in het voorjaar van 2018, raakte Meike in een diep dal – voor haar kinderen noemen we dit de ‘ziekte van verdriet’. In de zomer van 2018 dreef ze steeds verder bij ons weg. Ze vertrok uit huis om te werken aan haar herstel. We zagen haar ten onder gaan in een moeras van zorgen en verdriet, al gaven korte oplevingen hoop, ook die laatste zaterdag dat ik haar zag.
We kwamen samen met haar man en kinderen op een kinderboerderij. Het was een voorzichtige ontmoeting, een die al een paar keer was uitgesteld omdat Meike zich niet goed voelde. Ik zocht naar wat te zeggen en te doen, maar het werd een fijne samenkomst. We speelden met de kindjes, keken naar dieren en klauterden op tractors. Hoe anders moet deze laatste ontmoeting voor haar geweest zijn. Het voelde voor mij als een hoopvolle kentering en een nieuw begin, terwijl voor Meike het einde al vaststond.
Na ons afscheid maakte ze een einde aan haar leven, moegestreden en geknakt. Iedereen was verstomd, verscheurd en verdoofd. Er waren en zijn nog altijd vragen, maar er is vanaf het begin vooral compassie. En een fierheid op haar strijd en gevecht. De week na haar overlijden, bivakkeerde ik met mijn zussen en broer bij Meikes man en kinderen. Met de familie en vrienden bereidden we een prachtige afscheidsdienst voor. Het was een zonnige herfstdag in november, een dag na mijn verjaardag, dat we Meike in een kar naar haar graf begeleidden. Vol trots stonden we met ons vieren bij onze grote zus, terwijl we haar en onze dierbaren vertelden over haar en onze band.
Op vele manieren gedenken we Meike. Met een boek over haar leven voor haar kinderen, met een kaars, filmpjes, speciale samenkomsten op haar geboorte- en sterfdag, een tatoeage en bezoekjes aan haar graf. De speciale band met haar man en kinderen verstevigde zich in de week na haar dood en is er nog altijd. De mooie herinneringen overheersen en Meike leeft voort in ons en in haar kinderen. We zien in hen haar lach, haar wipneusje en grote ogen. Kon ze maar zien wat ze achterliet.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Annette herdenkt haar vriend Marcel: 'Hij wilde dat ik weer gelukkig werd'
