Luca Trapanese is een alleenstaande homoseksuele man die in het conservatieve Zuid-Italië woont. Niet de meest ideale omstandigheden om een kind te adopteren. Toch is hij al bijna zes jaar vader van Alba, een meisje dat het syndroom van Down heeft.
“Toen ik Alba voor het eerst zag, wist ik dat zij mijn dochter was en ik haar vader.” Na ruim vijf jaar kan Luca (46) er nog ontroerd door raken. “Ik wist dat we bij elkaar hoorden.”
Alba was net dertig dagen, toen Luca haar voor het eerst in de armen hield. Ze was door haar moeder in het ziekenhuis achtergelaten. Alba’s biologische moeder dacht niet dat ze de zorg voor een kind met een handicap aankon. Ze koos ervoor het meisje af te staan. “Een dappere keuze die in de wet geregeld is”, zegt Luca aan de telefoon. “Daar heb ik niets op aan te merken. Ze heeft het recht om te kiezen. Het belangrijkste is dat ze Alba in een beschermde omgeving heeft achtergelaten.”
Over de zestien gezinnen die Alba niet wilden adopteren is Luca een stuk minder positief. “Er heerst nog steeds te veel angst voor kinderen met een handicap. Het is een taboe.” Dat de Italiaanse overheid ouders van gehandicapte kinderen vaak aan hun lot overlaat, helpt ook niet.
Luca Trapanese is geboren en getogen in Napels. Al op jonge leeftijd houdt hij zich bezig met de minderbedeelden van deze wereld. Hij reist veelvuldig naar ontwikkelingslanden en zet in zijn thuisstad een stichting op die zich richt op de zorg voor gehandicapte kinderen. Al vroeg ontdekt hij dat hij op mannen valt, maar zijn katholieke familie maakt daar geen probleem van. Ook Luca is praktiserend katholiek en werd volgens eigen zeggen ‘spiritueel’ volwassen in Lourdes. Hij wilde altijd al vader worden. “Dat is een wens die ik al lang koester.”
In een land dat het ’traditionele gezin’ de enige situatie vindt waarin een kind op kan groeien, is zijn keuze opmerkelijk. “Ik denk dat de maatschappij verder is dan de politiek”, zegt Luca vol overtuiging. “Op juridisch gebied loopt het land achter, de ‘alternatieve’ gezinnen bestaan al lang. Zoals samengestelde gezinnen, gezinnen met twee vaders of twee moeders, maar voor de wet bestaan ze niet.”
In het geval van homostellen heeft de niet-biologische ouder voor de Italiaanse wet niet meer rechten dan de kinderoppas. Toch had Luca als alleenstaande homoseksuele man verrassend weinig moeite Alba te adopteren. “Gelukkig had ik een intelligente rechter”, vertelt Luca. “Nadat hij had gezien dat ik psychisch in orde was, een huis en stabiel inkomen had en kon rekenen op mijn familie als vangnet, lag de weg voor adoptie open.”
De rechter oordeelde dat Alba beter af was in een gezin dan in een tehuis en zette alles op alles om voor het meisje een geschikte plek te vinden. Nadat Alba door een hele reeks potentiële adoptiegezinnen was afgewezen, was het Luca die haar mocht adopteren. “Ik voel het als een voorrecht. Niet alsof ik Alba gered heb, zoals sommige mensen denken.”
De keuze zette zijn leven in korte tijd volledig op zijn kop. “Ik had zeven dagen om me voor te bereiden op het vaderschap.” Gelukkig kan de jonge vader rekenen op de steun van twee nichten en zijn moeder. “Die kleine heeft ze helemaal ingepakt.”
Alba is nu een vrolijke wervelwind van zes. Sinds ze op de kleuterschool zit heeft Luca iets meer vrije tijd en die heeft hij wel nodig. “Alba is een lastige. Ze is erg vastbesloten en koppig. Een beetje zoals ik ben.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Dit artikel verscheen eerder bij LINDA. op 21 mei 2021.
Sophia heeft een dochter met het syndroom van Down: 'Ze belandde op de intensive care'
