De Limburgse Lea Jaspar (63) volgde de overstromingen in Duitsland en België op de voet. Maar dat ze vorige week zelf haar huis in Geulle zou moeten verlaten, had ze niet verwacht. Bij haar terugkeer blijkt de ravage groot.
‘Ik dacht vooral: o jee toch, het is echt zo erg’, vertelt Jaspar aan LINDA.nl.
Precies een week geleden merkt ze dat het in haar buurt in Geulle, gelegen boven Maastricht, ’s avonds onrustig is. Hoewel in buurtdorp Bunde al is opgeroepen tot evacuatie, horen ze niets. “Terwijl bij buren aan de overkant het water de achtertuin inliep.” Jaspar is alleen thuis, omdat haar man in het ziekenhuis is met een oudere buurman. Ze trommelt vrienden en familie op om de benedenverdieping zoveel mogelijk leeg te halen. “Wel alleen het kleinere spul. De grotere zaken, zoals kasten, moesten we laten staan.”
Ook proberen ze om het huis heen een isolatiemuur te improviseren van plantenbakken in plastic zakken. “We hadden wel wat tips kunnen gebruiken. Alles was door het water weggedreven, en het had niets tegengehouden.”
De huisraad van Jaspar staat buiten. De tekst gaat onder de foto verder. 
Uiteindelijk krijgt ook Geulle de oproep tot evacuatie. De vrienden en familie van Jaspar gaan naar huis, want ze wonen allemaal in hetzelfde gebied. “Ze moesten ook hun eigen huis redden.” Ze blijft alleen achter, maar haar zoon staat haar vanuit Rotterdam telefonisch bij. “Hij hielp mij om mijn hoofd koel te houden. Samen liepen we een lijstje af: wat kan ik nog opruimen en doen?”
Lees ook
Schoonmaakbedrijven druk met puinruimen in Limburg: ‘Het is gekkenwerk’
Maar dan wordt op het raam gebonkt. Het is de brandweer. “Ik zei: ‘Ik wil wel evacueren en dat ga ik ook doen, maar ik wacht wel op mijn man.'” Jaspar vertelt de brandweerman dat ze denkt dat hij binnen een half uurtje terug is uit het ziekenhuis. Gelukkig bleek dat ook zo te zijn. “En met een half uur stond ook diezelfde brandweerman weer voor het huis: ‘Zijn jullie nu compleet? Dan kunnen we evacueren.’ Alle hulpverleners waren zo rustig en kundig.”
Jaspar en haar man verblijven vijf nachten in een hotel. De gemeente houdt informatiebijeenkomsten, maar veel blijft onduidelijk. Ondertussen staat hun huis vier dagen onder water. Hun zoon mag in die periode samen met het leger bekijken hoe de woning erbij staat. Terwijl hij tot zijn heupen in het water staat, maakt hij een video. “Het water kwam tot aanrechtblad hoogte”, vertelt Jaspar. “Een ananas uit de fruitmand – eigenlijk alles wat niet zwaar was – dreef door het huis. Het was heftig om dat te zien, kan ik je zeggen.”
Dit is de video die hun zoon maakte. De tekst gaat onder de video verder.
Lees ook
Miljoenen euro’s schade in Limburg, burgemeester spreekt van ‘geluk’
Dinsdag krijgen ze het verlossende woord: ze mogen terug. Maar daar stuiten ze op “een oorlogsgebied”, vertelt Jasper. Midden op straat liggen onder andere weggedreven bloembakken, plastic zakken en tuinbeelden. Door alle “hele vieze slib” is haar kleurrijke tuin grijs geworden. “De bloemen laten hun kopjes hangen. Dat slib is rottig spul en het stinkt onnoemlijk als je de buurt inrijdt. Er vinden nog bodemonderzoeken plaats om te bepalen of het giftig is.”
De ‘grijze’ tuin na de overstromingen. De tekst gaat onder de foto verder.
Maar ook binnen is de geur bijna niet te verdragen, vertelt Jaspar. “Er staat nog een dun laagje vies water, en je ziet meteen dat er weinig heel is gebleven. Het was een gek gezicht. Je moet echt even bedenken: gebeurt dit met mij – is dit mijn leven?” Door het water zijn de meubels uitgezet, en ziet ze ribbeltjes in het hout van de kasten. De deuren gaan in veel gevallen (bijna) niet meer dicht. “We hebben geluk gehad dat de voordeur nog net dicht kan.”
Waterschade na de overstromingen. De tekst gaat onder de foto’s verder.
Ondanks de stank kunnen Jaspar en haar man op de bovenverdieping verblijven. Al snel gaan ze over tot actie. “Ik ben van de ondernemende aard, dus mijn tweede gedachte was meteen: we moeten een planning maken.” Wat ze nu vooral doen, is poetsen en opruimen. Hun woning is bijna honderd jaar oud. “Ik maak me vooral zorgen over de constructieve status van het huis. Dat moet nog onderzocht worden. Ik hoop dat het goed komt, maar ik kan er nog geen zinnig woord over zeggen.”
Jaspar weet ook niet hoe lang het zal duren voordat haar benedenverdieping weer in orde is – en wie dat gaat betalen. Tegelijkertijd weet ze wél dat in deze situatie van nood zelfs onbekenden voor haar klaarstaan. “Zo had ik vanochtend een mevrouw aan de deur met drie kleine kinderen. Ze kwamen uit Denemarken en gingen ’s ochtends de deuren langs om hun hulp aan te bieden. ’s Middags gingen ze vakantie vieren. Dat vind ik echt ontroerend.”
Ze spreekt ook vol lof over de lokale ondernemers, sportvereniging de Geulsche Boys en het Leger des Heils – “ze poetsen, zuigen water op en zorgen voor eten en vlaai” – en alle vrienden en familie met een werkende keuken bij wie ze ’s avonds mogen aanschuiven voor het avondeten. “Je zegt het altijd wel tegen elkaar, maar als zoiets gebeurt dan voel je écht dat iedereen om je heen staat. Wat dat betreft zijn we nog steeds verwend.”
De spullen die Jaspar en haar buren na de overstromingen moeten weggooien.
