De kat van Anna Neeltje (29), redacteur bij LINDA.nl, is vermist. Dus maakt ze een melding bij Amivedi, hangt ze posters op en rammelt ze met brokjes tot ze een ons weegt.
Verschillende mensen reageren, maar helaas niet altijd met de juiste intenties.
Ongeveer anderhalve maand geleden verdween Nelis van de ene op de andere dag. Mijn vriend en ik wandelden, fietsten en reden rondjes in de auto in de hoop onze geliefde kater terug te vinden. “Is dat hem niet in de verte?” Helaas, gewoon een paaltje. “Hoorde jij hem ook miauwen?” Wishful thinking.
We hingen posters op in bushokjes, verschillende supermarkten en bij de plaatselijke voetbalvereniging. Ook plaatsten we oproepjes op Facebook en Instagram en deden navraag in de buurtapp. Zonder resultaat.
Dus wachtten we gespannen op een telefoontje. Mensen moesten hem – met zijn opvallende groene ogen, scheve achterpootjes en anderhalf oor – toch wel een keer tegenkomen? En anders zou zijn chip vroeg of laat uitgelezen worden. We kregen bemoedigende reacties, tips en een paar mensen dachten hem te hebben gezien. Maar steeds bleek het om een ander zwart-wit exemplaar te gaan.
En toen ging de telefoon opnieuw. Privé. Een jongen die vroeg of Nelis nog vermist was. Hij dacht hem gezien te hebben. Om niet weer teleurgesteld te raken, stelde ik gedetailleerde vragen. “Heeft hij een grijs vlooienbandje om”, vroeg ik. “En mist hij het bovenste deel van zijn linker oor?”
De jongen vroeg me waarom hij een deel van zijn oor mist. Ik legde uit dat we Nelis uit het asiel hadden geadopteerd. Dat hij vermoedelijk in het wild heeft geleefd en gecastreerd is. Als teken van de castratie – zo werd ons verteld in het asiel en werd later bevestigd door dierenarts – is de bovenkant van zijn oor afgeknipt.
Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Toen schreeuwde hij: “Ik heb zijn andere oor ook afgeknipt. Je kankerkat is dood.” De verbinding werd onmiddellijk verbroken.
Verbouwereerd keek ik voor me uit. Of ik dacht dat ze hem iets aan hadden gedaan? Nee, dat niet. Maar de ziekelijke pesterij maakte toch dat ik in tranen uitbarstte. Toen later de telefoon weer ging, nam mijn vriend, Reinout, op. Het was een andere jongen, maar met eenzelfde boodschap. Reinout was woest, zei dat hij ons met rust moest laten en blufte dat het ons wel zou lukken zijn nummer te achterhalen. Een schok was het blijkbaar niet, want na een half uur ging de telefoon opnieuw. Weer werd er iets geroepen over onze “kankerkat”.
Ik maakte melding bij mijn provider van de belletjes, die inderdaad van een en hetzelfde bleken nummer te komen. Later miste ik nog enkele anonieme oproepen. Toen ik afgelopen vrijdag weer opnam en een jonge jongen aan de lijn kreeg die naar mijn kat vroeg, heb ik meteen opgehangen en melding gedaan bij de politie.
Nelis, die altijd zo geruststellend naar me kon knipogen en bij mij in de auto kwam zitten als ik naar mijn werk wilde gaan, is weg. De posters hangen er nog, maar nu twijfel ik of ik ze niet beter kan weghalen om dit soort ziekelijke ‘grappen’ te voorkomen.
3 x bijzondere verhalen over katten: 'Ons huis ging in vlammen op'
