Al sinds haar zestiende loopt Maaike (22) bij de GGZ, maar ook nu staat ze op een lijst in afwachting van haar volgende behandeling. ‘Het is frustrerend, want nog steeds is er geen passende behandeling gevonden.’
De GGZ trok deze week zelf aan de bel, omdat de lange wachtlijsten niet meer op te lossen zijn.
Op haar zestiende staken de eerste depressieve gevoelens de kop op bij Maaike. Ze kwam bij de huisarts en die verwees haar door naar een psycholoog. Maar voordat ze de eerste intake kreeg, was ze al drie maanden verder. In die tijd moest ze zichzelf zien te redden. “Ik kreeg toen geen hulp. Om die tijd door te komen, zoek je naar een lichtpuntje”, vertelt Maaike. “Je hoopt dan dat de eerste behandeling werkt.”
Tijdens het wachten had ze momenten dat ze soms dacht: het hoeft niet meer. Maar dat was niet urgent genoeg. “Als je niet op een gebouw staat of je doet niet aan zelfmutilatie, dan wordt het niet als spoed gezien.” Dus heeft ze toch een keer aan zelfmutilatie gedaan. “Toen zeiden ze: ‘Nu wordt het wel serieuzer’ en dreigden ze met een gesloten opname. En dat terwijl je die stap uit wanhoop neemt.”
Dat werd het niet, maar het werd dagopname. Ze mocht daardoor aan het einde van de dag naar huis en ’s ochtends moest ze zich weer melden voor therapie. De behandeling bleek niet succesvol en er moest een nieuwe diagnose gesteld worden, die weer om een andere behandeling vraagt.
Maaike vertelt: “Ik heb aardig wat diagnoses gehad: ADD, ADHD, PTSS, autistische stoornis en nu borderline. En als je dan aan een behandeling begint die niet passend is, dan werkt het niet.” Ook helpt het niet dat er voor elke behandeling weer een nieuwe wachtlijst begint. Die wachttijden zijn soms zes maanden, maar het duurde ook een keer anderhalf jaar voor ze behandeld kon worden.
Daarbij is het lastig voor de behandeling als je jezelf niet kunt vinden in de diagnose. Nu heeft ze als diagnose dat ze aan borderline lijdt. Maaike: “Ik kan me hier matig in vinden. In groepstherapie kom je dan met mensen in aanraking die je zelf niet herkent en dan is de behandeling ook niet effectief. Ik denk zelf dat ik bipolair ben. Al mijn symptomen komen daarmee overeen. Als je dat aangeeft, wordt er niet geluisterd.”
Inmiddels is het zes jaar verder. “Ik heb nog nooit een effectieve behandeling gehad. Ook nu sta ik weer op de wachtlijst.” Het is frustrerend, zegt ze, want als ze een paar jaar geleden een goede diagnose en behandeling had gehad “dan zou ik nu niet meer op dit punt zitten”. Maaike zou ook graag het “reguliere leven” willen leven. Nu kan ze niet werken en zit ze in de bijstand.
Maaike hoopt nog steeds dat er een behandeling is die wel zal aanslaan. “Maar na vijf instanties raken ze wel een beetje op.” Ook had ze het fijn gevonden als haar ouders hulp hadden gekregen voor hoe ze kunnen omgaan met hun dochter en haar klachten. “Dat zijn de mensen waarmee je leeft. Inmiddels weten ze wel hoe ze ermee om moeten gaan.”
De coronacrisis heeft helaas geen positieve uitwerking op de wachtlijsten, vertelt Maaike. Het zorgt ervoor dat ook haar volgende behandeling wel “75 weken” op zich laat wachten. “En dan ga je toch kijken of er iets is wat minder lang duurt.”
Machteloos tegen anorexia door lange wachttijden GGZ: 'Dringend hulp nodig'
