Knobbeltje

Drie jaar geleden voelt Eva tijdens het inzepen onder de douche iets hards in haar borst. “Ik voelde iets dat er eerder nog niet zat en wat ik in mijn andere borst ook niet voelde,” vertelt ze. “In eerste instantie liet ik het voor wat het was, maar het ging niet weg dus ben ik naar de huisarts gegaan.”

Daar krijgt ze te horen dat ze waarschijnlijk verhard klierweefsel in haar borst heeft en dat dat op haar leeftijd, ze is op dat moment 21, normaal is. “De huisarts gaf me als advies om duurdere bh’s te kopen. Dan zou het vanzelf wel weggaan.”

Onderbuikgevoel

Door dit advies loopt Eva nog een jaar rond met een groeiende tumor in haar borst. “Het voelde toch niet goed. Door mijn onderbuikgevoel ben ik voor een second opinion naar een andere huisarts gegaan. Die heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis voor een echo.”

Zes centimeter

De dag daarna kan Eva gelukkig al terecht op de mammapoli. “Daar voelde de arts aan mijn borst. Zij voelde het ook en tekende een knobbeltje van ongeveer zes centimeter af. Dat is vrij groot, maar ze vertelde me dat het soepel kon bewegen en los van de huid zat, dus dat ze niet verwachtte dat het iets kwaadaardigs was.”

Er wordt een echo gemaakt en Eva krijgt te horen dat ze een mammografie en een punctie krijgt. “Tijdens de echo was er een leerling radiologie aanwezig. Terwijl ze samen naar de echo keken, zei de begeleider tegen hem: ‘Kijk, daar maak ik me zorgen over’. Toen wist ik eigenlijk al dat het niet goed zat.”

Lees ook
Linda Hakeboom deelt video van haar bestralingen: ‘Geloof soms niet dat ík hier lig’

Kanker

Als ze vervolgens een mammografie en een punctie krijgt, wordt dat gevoel bevestigd. “Bij de borstchirurg kreeg ik te horen dat het 90% zeker was dat ik borstkanker had. Pas vijf dagen daarna zou ik de definitieve uitslag krijgen. Die vijf dagen gingen zo langzaam. Je probeert je vast te houden aan die 10% dat het niet zo is, maar dat is moeilijk als de arts je zegt dat het bijna zeker is dat je ziek bent.”

Eva krijgt uiteindelijk de uitslag die ze zelf al sterk vermoedde. “Ik geloofde het eigenlijk niet. Je hoort het nooit bij meisjes van mijn leeftijd. En vooral het feit dat ik een jaar eerder nog naar huis werd gestuurd omdat het niets zou zijn.” Eva’s moeder is met haar mee als ze de uitslag krijgt. “Zij was ontzettend geschrokken, maar was vooral heel boos, omdat ik er een jaar te lang mee rond heb gelopen. Ze was heel bang voor de gevolgen daarvan.”

Chemo

Dan gaat het allemaal heel snel. Eva krijgt eerst een PET-scan en een MRI-scan om een beter beeld van de tumor te krijgen en om te kijken of er uitzaaiingen zijn. “Ik kreeg negen chemokuren. In totaal achttien keer chemo en immuuntherapie. Omdat ik een kinderwens heb en onvruchtbaar zou kunnen worden van de behandelingen, heb ik ook eerst een eicel-punctie gedaan.”

“De eerste ronde chemo viel op zich wel mee, maar het werd met de kuur zwaarder. Op het einde kon ik vrijwel niks meer. Dan was het al teveel om van de bank naar de keuken te lopen.”

Amputatie

Vorig jaar april wordt de borst waar de kanker in zat uiteindelijk geamputeerd. “Drie weken geleden heb ik ook preventief mijn andere borst laten amputeren. Die angst om het nog een keer mee te moeten maken is zo groot. Het is niet te omschrijven hoe je je dan voelt. Het geeft rust om te weten dat het niet in mijn borst terug kan komen.”

Boek

Inmiddels gaat het goed met Eva. Ze heeft haar studie weer opgepakt en heeft het boek Huisje, Boompje… Borstkanker geschreven. “Hierin omschrijf ik hoe mijn leven was voor ik borstkanker kreeg en hoe dit ineens omsloeg toen ik de diagnose kreeg. Je kunt eigenlijk het hele traject teruglezen; van het eerste gesprek tot aan de laatste operatie. Het gaat over hoe ik het beleefd heb om op jonge leeftijd borstkanker te hebben, de dingen waar je tegenaan loopt, maar ook de leuke dingen die ik meemaakte. Ik wilde niet dat het een zielig verhaal werd, maar een verhaal met humor.”

“Ik vind het gewoon heel belangrijk dat mensen weten dat je niet pas vanaf je vijftigste borstkanker kunt krijgen. Ik wist niet dat het kon, maar had het heel graag geweten. Dan had ik er nooit zo lang mee rondgelopen. Mijn tip: let gewoon goed op jezelf. Als je een onderbuikgevoel hebt, laat je dan niet naar huis sturen. Vertrouw op je eigen gevoel.”