Dinja van Lankveld (39) wordt geboren in Sri Lanka en na zes weken geadopteerd door Nederlandse ouders, omdat haar jonge moeder niet voor haar kan zorgen. Dinja was lange tijd blij met haar adoptie, maar langzaam verandert ze van mening.
“Het is allemaal erg schimmig, ik weet niet goed wie ik nog kan vertrouwen,” vertelt ze over haar contact met het adoptiebureau.
LINDA.nl sprak Dinja in 2016 rondom een uitspraak van de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming. Zij adviseerden om internationale adoptie zoveel mogelijk tegen te gaan en eerst huisvesting voor de kinderen te zoeken in hun land van herkomst. Toentertijd begreep Dinja de discussie, maar was ze vooral erg blij met haar adoptie: “Ik heb veel meer kansen gekregen dan mijn broertje en zusjes die wel in Sri Lanka opgroeiden.”
Nu, vier jaar later, is ze nog steeds blij met deze kansen en het warme nest waar ze in terechtkwam. Toch zit het haar niet lekker. Dinja: “Hier heb ik liefde, geld en kansen gekregen, zeker. Nederland voelt als mijn thuisbasis, maar Sri Lanka óók. Ik denk dat ik ook heel blij had kunnen zijn in Sri Lanka, dan was veel mensen een hoop verdriet bespaard gebleven. Ik heb geen goede connectie met mijn roots, ik mis het land. Daarnaast geloof ik dat het nooit in het belang van een kind is om het weg te halen bij familie.”
Dinja is kritischer geworden over het internationale adoptiebeleid, mede door de aflevering van Zembla waaruit bleek dat in Sri Lanka een handel was in adoptiekinderen. “Het was gewoon een kwestie van vraag en aanbod,” vertelt ze. “Er kwamen zóveel gevallen aan het licht waarbij papierwerk vervalst is. Vrouwen kregen te horen dat hun kind was overleden tijdens de geboorte, terwijl het eigenlijk werd verkocht aan een gezin negenduizend kilometer verderop.”
Na de uitzending is Dinja flink van slag. Alles waar ze jarenlang in geloofde, wordt ineens onderuit gehaald. Hebben er bij haar adoptie ook illegale praktijken plaatsgevonden? Het zet haar opnieuw aan het denken. “Het was verwarrend. Ik weet gewoon niet of wat mij altijd verteld is, klopt. Ik weet bijvoorbeeld niet of ik mijn Sri Lankaanse contactpersoon van het adoptiebureau nog kan vertrouwen, de laatste gesprekken waren schimmig. De taal spreek ik ook niet, dat maakt het contact er niet makkelijker op.”
Ook bij haar adoptieve ouders komen de bevindingen van Zembla hard aan. Dinja: “Zij hebben vanuit liefde en een goed hart mij geadopteerd, en gingen er vanuit dat het papierwerk via zo’n stichting wel klopt. Voor hen was dit natuurlijk ook heel erg heftig.”
Dinja ontmoette tijdens een reis naar Sri Lanka in 2015 haar biologische moeder. Ze durft nu niet meer met zekerheid te zeggen of zij het echt is geweest. “Misschien is ze betaald om te zeggen dat ik haar kind ben. Voordat ik ooit terugga om mijn eigen dochter voor te stellen, zou ik wel een DNA-test willen. Het moet zwart op wit staan.”
De geboorte van haar dochtertje Neha heeft Dinja een hernieuwde blik op haar eigen verhaal gegeven. “Ik voelde hoe ik in die negen maanden een band opbouwde met de kleine, hoe ik toen al zo’n intense liefde ontwikkelde. Ik kan me niet voorstellen dat ik haar zou afstaan, ook al zouden de omstandigheden moeilijk zijn. Ik begrijp nu de rol van een moeder beter, en vraag me dus ook af of mijn biologische moeder wel écht vrijwillig afstand van me heeft kunnen doen.”
Dinja en haar dochtertje Neha (2). Beeld: privéarchief Dinja
“Het gevoel dat ik kreeg toen Neha geboren werd was zo bijzonder. Van haar weet ik honderd procent zeker dat zij mijn familie is. Dat is een gevoel dat ik nog niet kende, zij is de eerste van wie ik het écht zeker weet. Veel mensen zeggen dat ze maniertjes van hun ouders hebben overgenomen, of bepaalde trekjes in hun gelaat. Ik kon dat nooit, omdat ik het niet kon herleiden.”
Ook Dilani Butink werd vanuit Sri Lanka geadopteerd. Zij heeft een rechtszaak aangespannen tegen de staat vanwege haar frauduleuze adoptie. De rechtbank oordeelde in september dat deze zaak inmiddels verjaard is en dat de staat hiervoor niet aansprakelijk gesteld kan worden. Butink gaat nu in hoger beroep.
Dinja begrijpt waarom: “Het argument van verjaring is hier lastig, omdat veel geadopteerden op jonge leeftijd nog niet op zoek gaan naar hun geschiedenis. Dat komt vaak pas later. Daarnaast gaat het om een schending van mensenrechten hè, er is gehandeld in baby’s. Volwassen mensen moeten daar vervolgens mee leven en zitten met hun identiteit in de knel. Dat kun je niet zomaar afschuiven.”
Dinja vertelt haar verhaal nu opnieuw omdat ze het belangrijk vindt dat deze zaak onder de aandacht blijft. “Ik merk dat die illegale praktijken van vroeger een beetje worden weggemoffeld, maar dat vind ik te gemakkelijk. Zeker omdat deze partijen zelf niet begrijpen hoe dat voelt. Daarnaast zou er meer moeite gedaan moeten worden om betere opties voor het kind te vinden in hun thuisland, bij kennissen of familie.”
Verder richt Dinja zich vooral op haar dochter. Neha heeft een Sri Lankaanse vader, wat dus betekent dat haar roots 100 procent in het Aziatische land liggen. “Dat maakt het kringetje wel soort van rond. Mijn droom is om elk jaar een aantal maanden daar te kunnen wonen. Dat zou superleuk zijn, zowel voor mij als voor Neha. Ook haar basis ligt daar.”
Lees ook
Afstandsmoeder Barbara (71) stond haar zoon onder dwang af: ‘Traumatisch’
