Denise Ruigrok (30) had een grote kinderwens, maar ook een angst voor medische situaties. Om zich op haar bevalling voor te bereiden, volgden zij en haar vriend Ruben (29) een cursus hypnobirthing.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Al drie maanden nadat we hadden besloten voor kinderen te gaan, was ik zwanger. We waren zo blij dat het ons gegund was; een droom die uitkwam. De zwangerschap verliep goed, alleen had ik last van vervelende kwaaltjes. Ik heb al mijn hele leven het Restless Legs Syndrom en dat werd tijdens mijn zwangerschap nog veel erger. Ook was ik van ongeveer week tien tot week zeventien heel misselijk.”
“Ik moest als kind vaak naar het Oogziekenhuis en dat vond ik verschrikkelijk. Op een gegeven moment moest ik al overgeven als ik één stap in het ziekenhuis zette. Hier hield ik een soort ‘witte jassen-syndroom’ aan over. In medische situaties ging ik hyperventileren en viel ik flauw. Omdat je als zwangere vrouw ook in medische situaties terechtkomt, heb ik dit bij de huisarts aangekaart. Toen zij mijn bloeddruk op wilde nemen, ging ik weer bijna out en was het probleem duidelijk.
Ik werd doorgestuurd naar een fysiotherapeut die me leerde om goed door mijn buik te ademen. Maar toen ik zwanger bleek en mijn bloed geprikt moest worden, werd ik weer niet goed. Ik wilde een stapje verder in hulp en na wat googlen kwam ik uit bij een cursus hypnobirthing.”
“Bij hypnobirthing wordt uitgegaan van de natuurlijke kracht van je lichaam. Je doet deze cursus samen, maar Ruben vond het veel te zweverig. Ik was er zelf eigenlijk ook geen type voor, maar wilde het graag proberen. Met een cursus die er het minst zweverig uitzag, haalde ik Ruben over.
We hadden de eerste les – van de vijf – toen ik twintig weken zwanger was. De eerste keer was het erg wennen, maar later gingen we er met plezier heen. We leerden op een positieve manier naar de bevalling te kijken. Zo gebruikten we niet de woorden ‘bevalling’ en ‘wee’, maar ‘geboorte’ en ‘golving’, omdat die andere woorden een negatieve lading hebben. Ook keken we filmpjes van mooie, rustige hypnobirthing-geboortes zonder geschreeuw en angst. Zo kregen we er vertrouwen in dat het ook op die manier kan.”
“Thuis bleven we oefeningen herhalen. Zo luisterde ik een half uur per dag naar een bandje met affirmaties waarmee je jezelf op een positieve manier ‘brainwashed’. Zo kwamen zinnen voorbij als: ‘Ik bereid me voor op een kalme en makkelijke geboorte’ en ‘Ik ben bereid mee te bewegen met elke wending die de geboorte zal nemen’. Klinkt zweverig, maar na een tijdje ga je erin geloven.
Ook deed ik ontspannings- en ademhalingsoefeningen, waarmee ik leerde rustig te blijven in lastige situaties. Sommige oefeningen konden Ruben en ik samen doen, en dat zorgde ervoor dat Ruben zich erg betrokken voelde. Het was fijn om samen naar de geboorte toe te kunnen werken.”
“Na 39 weken en vier dagen had ik ’s avonds last van zeer regelmatige harde buiken. Ik wilde de voortgang van mijn ontsluiting niet weten – voor mijn gevoel zou dat me alleen maar negatief beïnvloeden als het niet op zou schieten. Maar de volgende ochtend, rond 6.30 uur, gaf de verloskundige aan dat we naar het ziekenhuis konden, waar ik graag wilde bevallen voor het geval er iets zou gebeuren. Eenmaal in het ziekenhuis wilde ik ook geen tijd zien en werden de gordijnen dichtgedaan.
Ik heb vervolgens twee keer twee uur in een bevalbad gezeten. In die uren werd het duidelijk dat de hypnobirthing me veel geleerd had. Ik voelde wel dat mijn lichaam aan het werk was, maar door het toepassen van de ademhalingstechnieken had ik helemaal geen pijn. Ruben was ‘vroeger’ bang dat hij zou flauwvallen, maar nu hij voorbereid was, vond hij het juist mooi om te zien. Daarbij voelde hij zich niet machteloos en kon hij me helpen om de technieken toe te passen.”
“Het had voor mij nog uren zo door kunnen gaan, maar ik bleek al vier uur acht à negen centimeter ontsluiting te hebben. Normaal gaan ze na twee uur over op weeënopwekkers, maar omdat ik er zo ontspannen bij zat, gaven ze het nog een kans. Toen ik hoorde dat ik echt aan het infuus moest en niet in het water zou bevallen, dacht ik aan de zin: ‘Ik ben bereid mee te bewegen met elke wending die de geboorte zal nemen.’ Ik kon me er makkelijk bij neerleggen, terwijl ik anders waarschijnlijk in paniek was geraakt.
Hoewel ik al op een andere kamer lag, heb ik uiteindelijk geen infuus gekregen. We moesten zo lang op de arts wachten, dat ik al tien centimeter ontsluiting had en persweeën kreeg. Daarbij had ik nog steeds geen pijn. Alleen de laatste vijf tot tien minuten voelde ik het ‘branden’. Op 17.08 uur 28 januari 2020 is onze dochter Livia geboren.”
“Het ging super goed met Livia en rond 23.00 uur mochten we naar huis. Op de parkeerplaats stond ons echter nog een verrassing te wachten. Iemand had een zijspiegel kapot gereden en geen briefje achtergelaten. Ik denk dat dat onze ‘straf’ was na zo’n pijnloze bevalling, haha!”
“We hadden een fijne kraamweek en het gaat onwijs goed met ons. Livia groeit goed en ze ‘jammert’ meer dan ze huilt. Ik geloof erin dat een rustige geboorte zorgt voor een kalmer kind. We zijn dan ook allebei heel blij dat we de hypnobirthing-cursus gevolgd hebben. Dat het zo waanzinnig uit zou pakken, had ik niet verwacht. In het begin was het wat ongemakkelijk, maar als je de schaamte eenmaal voorbij bent zorgt het voor een hele mooie ervaring. We kunnen het iedereen aanraden.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
