Toch ligt daar niet onze voorkeur. Uit onze omgeving kennen we namelijk behoorlijk wat verhalen over risicovolle thuisbevallingen. Zo had mijn schoonzus bij haar bevalling zóveel bloedverlies dat ze alsnog in allerijl met een ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht. En vorige maand nog kwam het zoontje van een bevriend stel helemaal blauw ter wereld doordat de navelstreng om zijn nekje zat gewikkeld. Gelukkig hadden zij gekozen voor een ziekenhuisbevalling, dus kon er tijdig worden ingegrepen. Die optelsom maakt dat wij, net als bij Kiki, toch weer hebben besloten voor een ‘uitwedstrijdje’ te gaan. Maar wel in Hoorn, want ja, het paspoort speelt dan toch een rolletje.

Annie liet me van de week trouwens wel schrikken. Met nog zes à zeven weken tot de bevalling, liepen we door ons prachtige dorp (nou ja: ik liep, Annie waggelde) toen Annie opeens stopte en naar de onderkant van haar buik greep. De kleine spruit is al weken ‘kampioen wakker zijn’, maar nu maakte hij/zij het zo bont dat het Annie niet zou verbazen wanneer het moment suprême was aangebroken. Het bleek al snel loos alarm, maar ik besefte wel dat met name ík er helemaal nog niet klaar voor was. Vragen als ‘wie moet ik ook weer bellen?’, ‘naar wie brengen we Kiki eigenlijk?’, ‘rijden we meteen nu naar het ziekenhuis?’, ‘wat moet ik – los van Annie – dan ook alweer meenemen?’ – ik had er allemaal geen antwoord op. Het was één blinde vlek. Werk aan de winkel dus. Mezelf kennende heb ik over drie weken echt de bevallingstas voor naar het ziekenhuis wel ingepakt, denk ik. Eerlijk is eerlijk, al die heisa heb je niet met een thuisbevalling, dus ergens snap ik jullie wel, hoor.

Als ik onze correspondentie van de afgelopen maanden even de revue laat passeren, dan komt het op me over dat er in huize Lantinga qua voorbereidingen geen losse eindjes meer zijn. Kan ik dan concluderen, Sander, dat alles in opperste staat van paraatheid is?

Liefs, Simon

Lieve Simon,

Jazeker, alles is in opperste staat van paraatheid. Of misschien is opperste staat van nervositeit een betere omschrijving. Temeer ook omdat ik net als jij ook een blinde vlek bij mezelf herken. Er zijn dan weliswaar minder tot geen losse eindjes meer: de kinderkamer is af, de kleertjes zijn gewassen, maar ik word af en toe toch weer overvallen door een ongrijpbaar gevoel van ‘hoe zat het nu precies en hoe moet het ook alweer?’. Inderdaad de obligate maar o zo belangrijke vragen zoals jij die omschrijft. Want wie bel ik ook alweer als eerste? Nu zou je verwachten na drie kinderen dat ik het qua ervaring allemaal wel zou moeten weten, maar je kan ook gewoon stellen dat ik een ontzettend slechte leerling ben. Of een trage!

En onderwijl komen er gek genoeg tijdens de laatste loodjes toch ook weer allemaal herinneringen en gedachten terug, als relikwieën uit een ver verleden die ik bijna vergeten was en ver weg in mijn hoofd verstopt zaten. Maar nu noodzakelijkerwijs terugkomen om mij in korte tijd klaar te stomen en de aandacht op de juiste dingen te leggen. Maar bovenal om mijn geheugen op te frissen, of eigenlijk door de wasstraat te halen.

Zo was ik helemaal vergeten dat een aanstaande moeder zomaar ineens kan huilen. Uit het niets. Om niets. Omdat bijvoorbeeld de Whiskas-reclame zo mooi is. Of de brievenbus zo prachtig kleppert.

Ook was ik helemaal vergeten dat het heel normaal is voor een zwangere vrouw om rond kinderbedtijd zomaar in slaap te vallen. Midden in een gesprek.

Ik was ook vergeten dat je als man en vader aan het werk wordt gezet. Met klusjes die-echt-niet-tot-morgen-kunnen-wachten-maar-NU-moeten-gebeuren. Zodat je op je vrije woensdagavond een kruidenrekje staat op te hangen terwijl Ajax speelt.

Ook was ik vergeten dat in die bewuste negen maanden een vrouw haar buik meer vasthoudt dan welk ander lichaamsdeel ook, van wie dan ook. En dat natuurlijk gepaard gaat met meer foto’s en selfies dan ooit.

En ik was natuurlijk ook vergeten dat een bijna-moeder pas echt daadwerkelijk rust heeft (zodat ze weer vroeg in slaap kan vallen) als de kinderkleertjes voor een veilige derde keer gewassen zijn, want je weet maar nooit.

Tot slot wat ik misschien wel het meeste vergeten was, of misschien wel gewoonweg verdrongen had, is het feit dat een zwangere alle bovenstaande aanmerkingen kan afdoen en wegwuiven met een hartgrondig ‘dat zijn de hormonen’. Alles wat afwijkt of enigszins abnormaal is wordt goedgepraat met de smoes-der-smoezen: hormonen. En daar kunnen wij als man niks tegenin brengen, helemaal niets! “Ooo je hebt de muren mintgroen geverfd!” Hormonen. “Je begint aan je zevende chocoladeletter”. Hormonen. Het is de ‘Ich Habe Es Nicht Gewust’ van een bijzondere periode. En na de bevalling zijn we er nog niet vanaf.

Dat maakt dat ik dus nerveuzig ben. En jij?

Liefs, Sander

(Aanstaande) vader Simon Keizer schrijft Sander Lantinga: 'Ik besefte dat met name ík er helemaal nog niet klaar voor ben'Lees ook