Juul komt met een sip gezicht binnen. Haar getrouwde vriend G. heeft haar voor onbepaalde tijd ‘on hold’ gezet. Ze is geparkeerd. Zijn vrouw heeft hun broeierige appjes gelezen en nu is het paniek in de fabriek.
“Hij durft niet af te spreken want zijn vrouw houdt hem als een havik in de gaten.”
Ik begrijp het niet helemaal. Hoe kan zijn vrouw die appjes hebben gelezen? Je telefoon heeft toch een code. Of misschien weet ze die? Of heeft hij ‘m even open en bloot laten liggen?
“Weet ik veel”, antwoordt Juul geïrriteerd als ik mijn vragen op haar afvuur. “Ze heeft stiekem zijn telefoon gepakt en is erin gaan neuzen. Aangezien wij elkaar de hele dag appen, kwam ik als eerste naar boven. Nu mag hij nergens meer naartoe. En met de vriend die hij als smoes gebruikte, mag hij niet meer afspreken. Die vriend heeft op zijn beurt ook weer huisarrest gekregen van zijn vrouw, want iedereen kent elkaar en nu vertrouwt niemand iemand meer.”
Dit soort situaties roepen bij mij altijd meer vragen op dan antwoorden.
Waarom zou je in hemelsnaam stiekem in de telefoon van je man gaan kijken? Ik zie al dat mijn geliefde dat zou doen. Volstrekt onacceptabel. Dat heeft niks met vreemdgaan of vertrouwen te maken. Het gaat gewoon niemand wat aan wat ik te bespreken heb met mijn vriendinnen. En omgekeerd moeten hun woorden ook veilig zijn bij mij. Ik zou helemaal wild worden van gesnuffel in mijn telefoon. Omgekeerd zou ik het ook niet doen.
“En nu heeft hij jou laten vallen als een hot potato begrijp ik?”
Ze haalt haar schouders op: “Hij komt wel weer, maar nu even niet,” antwoordt ze verdrietig. De optelsom van een clandestiene relatie.
“Ik vind het allemaal zo klein,” zeg ik, “van alle kanten. Zo’n vrouw die de telefoon van haar man controleert. Vervolgens beperkingen op gaat leggen van wat hij wel en niet mag. Hij, die daar dan direct gehoor aan geeft. Alsof hij dan niet meer vreemd zou gaan. Pfff, waar heb je zin in.”
G. is natuurlijk niet de eerste sukkel die dit overkomt. Vreemdgaan is een talent. Niet iedere man heeft dat. En schade en schande maakt ze meestal niet wijzer.
Een oud collega-journalist was een onverbeterlijke vreemdganger. Ik kan niet eens zeggen echt vreemdganger, want hij werd altijd verliefd. Met zijn eerste vrouw bestond er nog geen Whatsapp, maar sms. Hij sms-te er lustig op los tijdens de zwangerschap van zijn vrouw. Zij vond de sms-jes en het was huilen met de pet op. Bij hem dan. Hij mocht onmiddellijk vertrekken. De alimentatie en de bezoekuren voor het nog ongeboren kind werden geregeld en dat was het.
Zo schoof echtgenote nummer twee aan. De minnares met wie hij zijn vrouw bedroog. Ze kregen twee kinderen. Maar de vos verloor allerminst zijn streken en vrouw nummer twee was alert. Immers, ze kende haar pappenheimer. Maar zoals ze hem had gekregen, zo zou ze hem uiteindelijk weer verliezen. Ook zij keek tersluiks in zijn telefoon en hij had het wederom druk. Met een ander. Die werd echtgenote nummer drie. Hij kreeg daar ook weer kinderen mee en nu staat hij op zijn ouwe dag vermoeid op het schoolplein.
Ik ben benieuwd of er voor G. consequenties aan de ontdekking zitten behalve het uitgaansverbod en de avondklok.
“Blijven G. en zijn vrouw nu bij elkaar of niet?”
“Ja. Met allerlei ver-en geboden”, knikt Juul.
Wat een leven. Wat is de kwaliteit van de relatie dan eigenlijk? “Joh, ik zie dat bijna nergens,” zegt vriendin G. die Juul’s verhaal zwijgend heeft aangehoord.
Zij is kraamverzorgster en komt dus thuis waar net het prille geluk is geboren. “Ook al is er net een baby, ik zie weinig romantiek. Zodra die man de deur uit is, wordt er over hem gekletst met de zus of vriendin. Hij doet te weinig, hij is niet lief genoeg of heeft geen geboortecadeau gegeven. Waarom mensen dan bij elkaar blijven? Ach, de keuken is net verbouwd, er komt een nieuwe dakkapel. Hypotheek is op dubbel salaris afgesloten, dus tja. Het gaat niet om de kwaliteit van de relatie, maar de kwaliteit van het materiële. Het aanzien. Zeker als het niet het eerste kindje is, maar er al meerdere zijn en er al veel materieel vergaard is. Ze zitten op een trein en die boemelt gewoon door.”
Wat een leven. Wat ben ik blij dat ik altijd ben weggegaan. Wanneer de relatie aan kwaliteit c.q. liefde inboette, ik (meestal) bij de eerstvolgende halte ben uitgestapt. Behalve bij de vader van mijn kind. Veel te lang blijven hangen, veel te lange nazit. Wat een verspilling van kostbare tijd.
Kijk wat dit verhaal allemaal teweeg brengt. Juul verdrietig. G. loopt op eieren, ga je ook niet van juichen. En zal zijn vrouw nu echt gelukkig zijn? Dat ze de wind er flink onder heeft? Ik betwijfel het.
Het is jammer dat ik die vrouw niet ken want ik zou haar zo graag willen vragen: “Stel je eens voor dat dit zou zijn gebeurd in het prille begin van jullie relatie? Dat hij toen al een roving eye had (hier is geen echte vertaling voor maar het betekent dat hij altijd seksueel geïnteresseerd is in een ander). Wat zou je gedaan hebben? Zou je dan evengoed met hem zijn getrouwd? Zijn overspel als bijproduct van jullie huwelijk geaccepteerd hebben? Of zou je hebben bedankt voor de eer? Het antwoord daarop is het antwoord wat je jezelf nu ook kunt geven, zonder als volwassen vrouw een volwassen man te gaan verbieden met hij wel of niet waar naartoe mag gaan.’
Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 5 november om 20.00 uur op LINDA.nl.
*Sophie is niet haar echte naam
'Van een vent die weet dat de rookworst in de bonus is, raak ik niet opgewonden'
