‘Ik maak dan een Excel-sheet en doe dan kolom één links en kolom twee in het midden… blablabla.’ Ik zit samen met mijn vriendin bij een oergezellig Italiaans restaurant waar de scropino’s heerlijk zijn (met passievrucht) en de tafeltjes dicht op elkaar staan.
Daardoor kunnen we de conversatie van het stel naast ons letterlijk volgen. De tafelheer heeft het hoogste woord.
Hij praat alsof de gasten aan tafel zes bij het raam zijn betoog ook moeten horen. We luisteren aandachtig. Niet omdat hij zoveel interessants te melden heeft, maar om de tijd die hij verbaal in beslag neemt.
Hij blijft maar door zeveren over zijn werk. Hij doet namelijk ‘belangrijk werk’. Hij weet veel, maar zijn collega’s snappen het maar moeilijk. Moet hij het weer drie keer uitleggen. Poeh poeh. Uit zijn relaas kunnen we echter opmaken dat hij slechts een onderknuppel is die de Excel-sheets mag presenteren.
Hij zit met een vrouw aan tafel die hij af en toe wat instemmend terug laat murmelen om vervolgens weer verder te oreren over zichzelf. We maken uit de gesprekken en lichaamstaal op dat dit een eerste, misschien tweede date is. Ik moet me ongelooflijk inhouden om niet tegen haar te zeggen: “Meid, wegwezen. Deze man is al anderhalf uur over zichzelf aan het ouwehoeren.”
Maar ze is verliefd en ze maakt de fout die veel verliefde vrouwen maken. Ze luistert. Aangezien de meeste mannen alleen op ‘zenden’ staan, is dat de verkeerde aanpak. Hij krijgt een vrijbrief om al zijn indianenverhalen met je te delen. Een hele avond vol met zijn verbale diarree. En er gaan er nog meer volgen, want verder luistert er waarschijnlijk niemand zo meelevend en geïntrigeerd naar hem en dat smaakt altijd naar meer.
Wanneer de tiramisu komt, horen we hem nog steeds zeveren over de ‘bila’ (bilateraal overleg), over ‘zelfeffectiviteit’ en dringende zaken waarop hij moet ‘acteren’. Ik weet niet beter dan dat dit toneelspelen is, maar de kantoormieren hebben bedacht dat dit het werkwoord is van actie ondernemen.
Zij luistert, zij knikt, zegt meelevend: “Jeetje zeg”, en kijkt hem bewonderend aan. Hij heeft zelfs bij het toetje nog niets aan haar gevraagd.
Ik ben overigens geen haar beter. Ik luister ook aandachtig in het begin van een verliefdheid. Ik wil graag weten wat er in zijn wonderlijke brein rondgaat, zijn jeugdtrauma’s en manier van werken. Zijn mening over politiek en natuurlijk over mij. Maar ik ben een kat in de zak. Mijn luisterend oor is slechts beginnersgeluk. Na een paar weken weet ik het wel. Dan ben ik niet meer geïnteresseerd in ellenlange uiteenzettingen.
Het erge is ook dat als je ze zoveel luistertijd geeft, dat ze dan ook ineens vinden dat ze overal hun mening over kunnen geven. Ook dat is alleen in het begin leuk. Verder ben ik alleen geïnteresseerd als zijn mening beter is dan de mijne, en dat is meestal niet zo.
Een ex-minnaar van mij had ook zo’n duidelijke mening. Die leende hij van zijn vader, ooit een kleine middenstander. In het begin kon ik dat enorm waarderen. Ach gos, dacht ik, wat een traditionele oer-Hollandse nuchtere man. Een echte Kees de Jongen. In een wilde verpakking. Het was net een Viking.
Maar na verloop van tijd ging me die kruideniersmentaliteit en het burgermansfatsoen stierlijk vervelen. Het was dat hij een great lay was, maar ook dat kon de zaak uiteindelijk niet redden. Uit pure hufterigheid ging ik overal tegen in. Luisteren deed ik nooit meer. Uiteindelijk is hij dan ook zwijgend vertrokken.
Ooit had ik een flirt met een man in het café, die mij na twee drankjes terstond uitnodigde voor een diner. “Kun je aanstaande vrijdag? Dan kan ik je mijn levensverhaal in a nutshell vertellen.”
Wat? Je nodigt mij uit om de godgeslagen avond over jezelf te praten? En je denkt ook nog dat ik dat wel kan waarderen? Ik heb de uitnodiging vriendelijk afgeslagen en ben direct druk in discussie gegaan met mijn biertje. Ik kon het niet meer aanhoren.
Om dit soort types op Tinder te voorkomen, doe ik altijd in de chat een onopvallende test. Ik vraag om drie favoriete films, gebeurtenissen en muziek. Meestal zijn ze dan helemaal verheugd over mijn interesse en gaan serieus nadenken.
Maar het addertje onder het gras is dat ik wacht wat ze na hun lijstje zeggen. Als de match in kwestie niet terug vraagt: “En jij? Wat vind jij de mooiste films?”, haak ik af. Dan is hij niet echt geïnteresseerd in míj.
We verlaten het restaurant tegelijk met het verliefde stel. Arm in arm lopen ze genoeglijk voor ons in het straatje van de pizzeria. We zien hem met zijn vrije arm nog druk gesticuleren. Hij heeft steeds het hoogste woord. “Wat vreselijk is dat toch”, zegt mijn vriendin. “Arm kind.”
“Eigen schuld”, antwoord ik. “Ze moet hem zo snel mogelijk uit zetten. Of fysiek geweld gebruiken. Er zit niets anders op.”
Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 24 september om 20.00 uur op LINDA.nl.
*Sophie is niet haar echte naam
'Als homoseksualiteit een keuze zou zijn, was ik allang gay geworden'
