“Haaaai, hoe is het met je?” Willem-Jan belt ineens uit het niets. Ik herinner me weer de lijzige, bekakte stem waar ik in het verleden uren en uren in vervoering naar luisterde. Want hij praatte veel en lang.
We leerden elkaar net voor de allereerste lockdown kennen, toen het leven nog lustig und frölich was. Van mondkapjes had niemand nog gehoord en alleen Doornroosje had zich geprikt. Aan het spinnenwiel welteverstaan.
Willem-Jan woont half in Italië, half in Nederland en na twee weekenden op en neer te zijn gevlogen om mij zijn liefde te verklaren, ging Europa op slot en zat hij daar en ik hier.
Uren belden we, vier maanden lang. Maar bij het weerzien bleek de passie echter verdwenen. Onze prille liefde had het niet overleefd. Ik had ondertussen Mehmet leren kennen, een man met passie genoeg voor drie, dus waren mijn tranen snel opgedroogd over alles wat had kunnen zijn met Willem-Jan.
Willem-Jan verdween van het toneel. Hij stond nog wel in de coulissen, in de zin van dat we elkaar van tijd tot tijd belden hoe het ermee was. En dan ging het er voornamelijk over hoe het met hém was. Maar nu had ik hem al een tijdje niet gesproken. Ik dacht dat dit telefoontje de ‘hoe gaat het’ van het kwartaal was. Maar nee, hij wilde uitgebreid praten.
Het vreemde is dat ex-geliefden vaak in de overtuiging leven dat ze nog dezelfde privileges hebben als toen ik nog warme gevoelens voor hen koesterde. Dat is een enorme misvatting. Urenlang luisteren naar Willem-Jan zijn gefilosofeer, met name over zichzelf en zijn eigen inzichten, zit er wat mij betreft niet meer in.
Maar er is geen ontkomen aan, want hij heeft groot nieuws. Hij is verliefd! En wil me als Tinder-deskundige daarvan op de hoogte brengen. Want ook haar heeft hij via Tinder leren kennen, net als wij destijds. “Wat heerlijk voor je”, zeg ik tegen hem. Dat meen ik, want het is fijn als de liefde je weet te vinden. “Ja, grappig hè?”, gaat hij verder, en ik krijg een gedetailleerde uiteenzetting hoe de eerste date verliep. En hoe leuk hij haar direct vond en dat ze een Belangrijke Baan ergens heeft.
Ik probeer hem met een herhaling van ‘wat fijn’ af te wimpelen. Hartstikke fijn dat het goed met je gaat, maar we zijn geen beste vrienden. Je hebt je amper op de hoogte gehouden van hoe mijn leven verder is verlopen; een basisvereiste bij iets wat je vriendschap noemt. Willem-Jan staat namelijk vooral op ‘zenden’. En ineens krijg ik zo enorm de ju in! Dat voor de vorm vragen ‘Hoe is het met je?’, enkel en alleen om de tegenvraag te krijgen om je eigen verhaal over me heen te storten. Een uur lang.
Natuurlijk is het eigen schuld, want in het verleden gaf ik hem het gevoel dat elk woord wat hij zei belangrijk was. Bijzonder. Ik heb namelijk de neiging om iedere man die mijn hart wint ‘bijzonder’ te maken. Urenlang gezemel over zichzelf? Wat fijn dat hij zo open is, wat bijzonder! Doe je ayahuasca-sessies? Wat spiritueel! Ben je een Willem de Zwijger? Wat introvert, wat kan ik doen om je hart te openen? Want daar zit vast en zeker iets heel bijzonders in. En zo ben ik tijden in de weer met mijn geliefde’s ziel uit te pluizen en bijzonder te maken.
Willem-Jan was daarbij ook nog gevoelig. Daar wil ik even bij stilstaan. De Gevoelige Man. Zodra iemand dat over zichzelf zegt, moeten alle alarmbellen afgaan. Wanneer hij je vertelt dat hij ‘gevoelig’ is, dan is hij dat vooral en voornamelijk voor zichzelf. Met De Gevoelige Man is het bijvoorbeeld moeilijk te discussiëren. Vooral als je het niet met hem eens bent. Daar is hij heel gevoelig voor. Dat ervaart hij als de ultieme afwijzing. En zeg ook niet voorzichtig dat hij een beetje zeurt. “Als je dat zegt, valideer je mijn gevoel niet”, zegt hij geslagen honderig, en hup, je valideert er maar weer op los. Want ach, hij is zo gevoelig.
‘Dat is toch een prachtige eigenschap bij een man?’, vergoelijk je. Nee, dat is het niet. Het is een egoïstische zeikerd. Want omgekeerd kan hij jouw vijfgangenmenu fijntjes afkraken nadat je een halve dag in de keuken hebt gestaan. Want De Gevoelige Man heeft bijna altijd een bijkomende eigenschap: hij is zo eerlijk. Hij zegt het als je te hard lacht, een slechte adem hebt, je parfum hem niet aanstaat – hij is namelijk heel gevoelig voor geuren – want hij is graag eerlijk. Dat jij misschien op je hart getrapt zou kunnen zijn, komt niet bij hem op.
Nee, brrrr. ‘Ik ben nogal gevoelig’ is voor mij een enorme Red Flag.
Ik luister nog even met een half oor naar Willem-Jans verhaal en ik vraag me af waarom hij me zo graag wil vertellen hoe mooi de liefde is voor hem? Juist omdat het bij ons zo sneu eindigde. Ik heb hem uit piëteit nooit wat over Mehmet verteld. Later een beetje vaag dat ik wel met iemand omging. Verder niet. Zijn enthousiaste verhaal schuurt bij me. “Oh, er belt iemand aan. Mag ik je zo terugbellen?”, lieg ik. Een uur later stuur ik hem een app. “Sorry, heb onverwacht bezoek. Ik bel je nog”, met het plan nooit meer te bellen.
Maar hij belt en belt en stuurt een app: ‘Ik wil je graag spreken zodat ik mijn verhaal kan afmaken. Wanneer heb je tijd?’
Ik antwoord: ‘Oei, even erg druk. Ik bel je nog.’
Ik weet het, ‘t is niet chic, maar ik heb er gewoon geen zin. Ik zie hem nu voor wat hij is. Niets bijzonders.
'Hoe stop je met iemand van wie je houdt? Rigoureus natuurlijk, maar ik kan het gewoon niet'
