Zanger en vader Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, die recent bevallen is van hun tweede kindje. Radio 538-dj Sander Lantinga en zijn vrouw Tessel verwelkomden onlangs spruit nummer vier. Samen bespreken de vrienden hun vaderschap.
Om de week sturen de mannen-die-opnieuw-een-kind-kregen elkaar een brief. Deze week reageert Sander op de brief van Simon.
Wat fijn om te lezen dat jij zoveel bent vergeten! Niet dat ik je dat per se gun, hoor, maar het is vooral prettig herkenbaar. En wat gemeen is het dat wij mannen ons dan niet kunnen verschuilen achter de hormonen. Nee, dat voorrecht geldt alleen voor vrouwen.
Toen dit hele avontuur weer van voor af aan begon, dacht ik: been there, done that. Maar eigenlijk is dat onzin, want ik herinner me gewoon niets meer! Alles is ook weer nét zo onwerkelijk als de eerste keer. Ik weet best wel dat er een baby rondzwemt in die – inmiddels – gigantische buik van Annie, maar ik kan er met mijn verstand niet bij dat dat straks gewoon ‘nieuw leven’ is. Een mens! Ontstaan door onszelf! Hoe dan?! (Nou ja, ik weet natuurlijk nog wel hoe het zover gekomen is. Dat was heel fijn en zo maar goed, nu dwaal ik af).
Omdat ik voor mijn gevoel dus alles ben vergeten, ben ik des te blijer met iets wat we, op advies van een vriend, in de eerste week van Kiki’s geboorte hebben gedaan. Toen Kiki een paar dagen oud was, heb ik een mailadres voor haar aangemaakt. Vervolgens hebben Annie en ik – afzonderlijk van elkaar – een brief geschreven, gericht aan Kiki, over hoe we de eerste week hebben beleefd. Die brieven hebben we beiden naar het verse mailadres verstuurd. Je kunt je voorstellen dat ik me daar werkelijk geen letter meer van herinner. Maar hoe bijzonder zal het zijn dat, wanneer Kiki oud genoeg is om een mailadres in gebruik te gaan nemen, de eerste twee ontvangen mails afkomstig zijn van papa en mama uit de periode van toen ze nog geen week oud was!
Het is iets wat we ook zeker weer gaan doen als de volgende Keizer geboren wordt. Een mailadres aanmaken kan natuurlijk pas definitief als de geboorte achter de rug is, omdat we dan pas weten of het een jongetje of meisje is. Die kwestie speelt uiteraard ook de hoofdrol als het gaat om het kiezen van het geboortekaartje. Je zou de geboorte kunnen afwachten, maar dat is te simpel gedacht. Onderdeel van Annies nesteldrang is dat ze ook het hoofdstuk ‘Geboortekaartje’ afgerond wil zien. Dus bevinden we ons nu in de rare situatie dat er twee verschillende kaartjes zijn samengesteld, met verschillende stijlen, lettertypes en – uiteraard – verschillende namen. Een discussie over deze aanpak aangaan is voor de man bij voorbaat een verloren zaak, omdat de vrouw het te allen tijde wint vanwege één doorslaggevend argument: hormonen.
Liefs, Simon
Het is gebeurd! Ik ben opnieuw vader geworden. Natuurlijk wist je dat al, maar het is een heerlijke manier om deze column te beginnen, want om nu over het weer te beginnen of over de prestaties van FC Volendam zou een beetje van de kern afleiden.
Maar ze is geboren: onze mooie, lieve prinses Lily-Lexi. Op donderdag 16 december 2021. En het ging goed, het was mooi en wederom is het onmogelijk om te beschrijven welke oerkrachten en universele emoties je ten deel vallen. Hoe sterk en krachtig een vrouw kan zijn. Hoe de natuur het meteen overneemt en al je zintuigen in de zorgstand schieten. Maar bovenal het moment waarop je voor het eerst jouw kindje vasthoudt dat je negen maanden hebt zien groeien en bewegen en waar je toch nog niet aan hebt kunnen wennen, omdat er nog zo oneindig meer vragen zijn die slechts deels beantwoord zijn vlak na een geboorte. Dat eerste moment van vasthouden is allesomvattend en onbeschrijflijk. Alsof je bij de eerste aanraking wordt overgoten met vloeibare liefde, alles in slowmotion verder gaat en je hart voor een vierde maal weer een stukje groter wordt, alsof hij letterlijk weer wat ruimte moet maken. Iets wat overigens zeer makkelijk gaat.
En toch zal deze bevalling voor altijd een dubbel gevoel bij ons oproepen: blij met de zorgeloze bevalling, maar zeer veel stress in de uren er na. Het leek bij perfect te blijven, maar omdat Tessel toch bloed bleef verliezen begon iedereen steeds paniekeriger te worden en steeds harder te zeggen: “Ik ben niet in paniek”. Dan weet je voldoende: men is in paniek.
En nadat ik de verloskundige had gebeld om terug te komen ging het hard, heel hard. En te hard want binnen een mum van tijd stond er een ambulance en een kraanwagen van de brandweer en zag ik mijn vrouw van een roze wolk afdonderen en het raam uit getakeld worden. En niet met beide benen op de grond want ze moest pertinent horizontaal vervoerd worden. En voordat ik een beetje helderheid van geest begon te krijgen, hoorde ik de ziekenwagen met loeiende sirenes vertrekken en werd ik gesommeerd Lexi te pakken, een deken en een tas en ook naar het ziekenhuis te vertrekken. Iets wat ik natuurlijk deed.
Die autorit duurde door de drukte van Amsterdam ongeveer 35 minuten en dat zijn wel de meest bevreemdende, onrealistische minuten van mijn leven geweest. Want ‘ik was toch net vader geworden? ‘Waarom zit ik dan nu in de auto?’ En bij elke opstopping, bij elk stoplicht, kwam er angst! Wat tref ik zo aan’? ‘Wat is er gebeurd’? ‘Zijn we te laat’? En dan schieten er, en ook al doe je zo hard je best om dat niet te laten gebeuren, dramatische scenario’s door je hoofd en zo kwam het dat ik ineens bij het Amstelhotel dacht: ‘Wat nou als ik alleenstaande vader word met vier kinderen?’ En dat was een zeer beklemmende inktzwarte gedachteflits die mij alle adem benam, maar wonder boven wonder wist ik hem te beantwoorden: ‘Dan komt het ook goed’.
En hoe gek het ook klinkt, daarmee vertrok de angst en kwam er strijdbaarheid. En ik voelde ter plekke dat Tess ook strijdbaar was, zo’n 2 kilometer verderop en geenszins van plan was diezelfde vraag te beantwoorden. En dat gaf rust, zo stapvoets rijdend door een kerstverlicht Amsterdam. En inderdaad: het kwam goed. Gelukkig kwam het meer dan goed! Maar het geeft te denken en het verlicht mij. Ik heb geleerd. En beseft. En ik kan een nog een hele column daaraan wijden maar wat ik toch aan jou en eenieder wil meegeven: wees je bewust van de kwetsbaarheid, heb lief en vooral: sta veel meer en bewuster stil bij hetgeen wat je hebt, want het leven heeft haast en wil je altijd inhalen…
Maar genoeg over ons. Hoe is het bij jullie? Is Annemarie al bevallen? (Natuurlijk weet ik dat al, maar het is een heerlijke manier om deze column te eindigen want om nu met de prestaties van FC Volendam te eindigen zou ook slecht passend slotakkoord zijn).
Liefs, Sander
(Aanstaande) vader Simon Keizer schrijft Sander Lantinga: 'Alles is weer nét zo onwerkelijk als de eerste keer'
