Rijbewijs

Ik ben, kortom, een redelijk functionerend onderdeel van de maatschappij, op één punt na: ik heb geen rijbewijs. En niet omdat ik het niet geprobeerd heb.

Oké, ik was er sowieso nogal laat bij wat betreft rijlessen. Het duurde tot mijn 35ste voor ik voor het eerst in een lesauto stapte. De jaren daarvoor had ik eindeloos excuses verzonnen om er maar niet aan te hoeven beginnen. Geen geld, geen tijd, geen zin.

En eigenlijk was het ook nooit zo nodig: ik woonde in Amsterdam, kon overal op de fiets of desnoods met het OV komen en stel, ik haalde mijn rijbewijs, dan zou ik vervolgens jaren moeten wachten op een parkeervergunning, dus wat had het überhaupt voor zin?

Stiekem was ik echter bang dat ik best wel eens heel slecht in autorijden zou kunnen zijn en stelde het vooral daarom uit om eraan te beginnen. Ik hou niet erg van dingen doen waar ik niet goed in bed.

Onhandig

Toch kwam er een paar jaar geleden een moment waarop ik besloot dat het allemaal vrij onhandig begon te worden. Steeds meer vrienden verhuisden de stad uit en ook mijn baan was al een tijdje niet meer in Amsterdam.

Met het openbaar vervoer deed ik er elke dag zeker anderhalf uur enkele reis over om op kantoor te komen, terwijl dezelfde route me met een auto slechts een derde daarvan had gekost.

Dus besloot ik dat het er eindelijk van moest komen. Ik schafte een pakket aan bij een goed bekendstaande rijschool: dertig lessen, inclusief theorie- en praktijkexamen. Bloednerveus meldde ik me op een woensdagochtend bij Station Sloterdijk voor mijn eerste uur achter het stuur. Mijn leraar, een man van achter in de veertig die Carlos heette, bleek in ieder geval een geschikte kerel. Dat viel alvast mee. Maar verder viel het allemaal nogal tegen.

Eerste les

Het begon er al mee dat ik aan de verkeerde kant van de auto instapte. Maar goed, beginnersfoutje, kan gebeuren. Vervolgens duurde het die eerste les zeker drie kwartier voor we het parkeerterrein konden verlaten.

Ik hoefde weliswaar alleen nog te sturen, maar zelfs dat bleek nogal een opgave – in plaats van de hoek om, reed ik elke keer bijna de bosjes in. Carlos bleef er, dat moet worden gezegd, ondertussen redelijk kalm onder. “Het wordt vanzelf beter, je moet er gewoon even inkomen”, stelde hij me gerust.

Daar had hij inderdaad gelijk in. Het werd iets beter, maar niet heel veel. Ik oefende me suf met sturen, schakelen, de pedalen en ondertussen ook nog in de gaten houden wat er om me heen gebeurde. Het probleem was alleen dat ik alles elke keer weer vergat zodra we bij een rotonde stonden, ik onverwachts moest schakelen bij het stoplicht of een andere weggebruiker een manoeuvre maakte die ik niet had zien aankomen.

Genoeg

Helaas bleek ik net zo slecht in autorijden als ik al die jaren had vermoed. De lessen begonnen me daardoor steeds meer tegen te staan en ook Carlos ging steeds ongelukkiger kijken. Toen ik na 25 lessen al in paniek raakte zodra ik achter het stuur ging zitten, besloot ik dat het genoeg was geweest.

Dus ben ik voorlopig nog steeds een volwassen mens zonder rijbewijs. Gelukkig heb ik inmiddels wel een bakfiets, dus qua burgerlijkheid scoor ik dan weer wel prima.

Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van een jaar, een Twitter-account en regelmatig last van een mening.

'Een dode vader om mee te praten is altijd beter dan helemaal geen vader'Lees ook