Mark en zijn maten hobbelen van uitglijer naar blunder. Maar ze maken geen oprechte excuses en nemen geen wezenlijke verantwoordelijkheid voor hun fouten. Mark vergeet vaak voor het gemak wat er onderweg is gebeurd en zijn vrienden spelen die toneelstukjes mee. Maar als je ze daarop wijst, doen ze alsof jij het verkeerd hebt begrepen, en behandelen je alsof je een kind bent.

Mark is niet meer weg te denken uit jouw leven. Hij wil je laten geloven dat hij de enige is die jou begrijpt en weet wat goed voor je is. Je blijft twijfelen aan zijn motieven, maar durft niet te fantaseren over een ander. Mark weet immers wat hij moet zeggen om je in het gareel te houden. Hij paait je met cadeautjes, maar pakt ze vervolgens weer af als je in zijn ogen iets verkeerds hebt gedaan.

Ergens is het je eigen schuld, omdat je Mark al vaker terugnam. Je gaf hem telkens een nieuwe kans, in de hoop dat hij zou veranderen. Maar mensen veranderen zelden. “Dat is lastig als je 54 bent”, erkende hij woensdagochtend. Na de grootste relatiecrisis brak Mark met zijn vrienden, maar ook dat bleek een spel, want de bende van ellende kwam later weer bij elkaar alsof er niets was gebeurd.

Mark heeft je wel negen maanden aan het lijntje gehouden en wilde niet zeggen hoe het nou verder moet. Hij beschermde zijn eigen positie, maar had geen visie, geen vernieuwende oplossingen. Terwijl hij doorging met zijn drukke leven en weer afsprak met zijn konkelende kompanen, zat jij thuis in onzekerheid en leed in stilte. Ook jouw omgeving heeft er inmiddels schoon genoeg van.

De relatie is verziekt en het vertrouwen is tot een dieptepunt gedaald. Het zou veel beter zijn als je opnieuw begon met een ander, maar je bent moegestreden en kunt geen kant op. Dus leg je je erbij neer dat Mark ook komende jaren jouw leven bepaalt.

Met die vastgeschroefde glimlach zegt Mark dat hij wil vooruitkijken naar de toekomst. Terwijl de diepe wonden uit het verleden nog moeten helen.

Haroon Ali: 'Misschien moeten we wat vaker schreeuwen tegen de stress'Lees ook