In ‘Familieverdriet’ interviewen we mensen over een aangrijpende gebeurtenis binnen hun familie. Mandy Pluijmerts (27) broer Paul (23) werd op 4 november 2018 willekeurig doodgestoken na een avond stappen.
Mandy: “Mijn hart is gebroken en wordt nooit meer heel.”
“Paul woonde nog bij onze ouders thuis en ik was het huis al uit. Toch zagen we elkaar regelmatig en hadden we een hele goede band. Paul was thuis rustig, verlegen en een beetje op zichzelf. Bij zijn vrienden was hij echter een groot feestbeest. Hij hield van veel grappen en gezelligheid. Daarnaast was hij een harde werker en een hele eerlijke jongen. Ik had altijd overal een mening over, Paul gaf iedereen een kans. Ik denk dat hij daarom bij veel mensen zo geliefd was.”
“Op 3 november 2018 ging Paul met drie vrienden stappen in Breda. Na afloop, het was inmiddels 4 november, stonden ze bij een taxistandplaats toen ze zagen dat een kennis van hen werd geslagen. Paul en zijn vrienden liepen erop af om te vragen wat er aan de hand was. Toen ging het mis.”
“Paul stond aan de buitenkant en werd plotseling in zijn zij gestoken. Hij is nog naar de overkant gelopen en volgens zijn vrienden is hij daarna snel bewusteloos geraakt. Ik lees nu wel eens verhalen van mensen die vijf keer gestoken zijn en het overleven, maar deze ene steek werd Paul fataal.”
“Ik was die avond thuis met mijn vriend. De politie is met het vreselijke nieuws naar mijn ouders gegaan en zij kwamen het mij vertellen. Toen ze voor de deur stonden, wist ik het meteen. Ik word weer emotioneel als ik aan het gezicht van mijn moeder denk. Op het moment dat ze vertelde dat mijn broertje was doodgestoken, raakte ik in shock. Mijn broertje. Doodgestoken. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Het voelde alsof iemand mijn ziel had meegenomen.”
Lees ook
Karins dochter (13) raakte in coma na een ongeluk: ‘Zo onwerkelijk hoe ze daar lag’
“Ik vind het een verschrikkelijk idee dat Paul nog tot 15.00 uur op straat heeft gelegen voor politieonderzoek. Zo onmenselijk. Ondertussen wachtten wij thuis met familie en vrienden tot we naar Paul toe konden. Later op de dag zagen we in het mortuarium dat het inderdaad Paul was die daar lag.”
“Die week moesten we de begrafenis regelen, terwijl we geen idee hadden wat Paul zou willen. Paul werd ondertussen in Den Haag onderzocht. Afschuwelijk. Hij was al zo aan zijn eind gekomen, had al zo lang op straat gelegen en dan werd hij ook nog meegenomen om in hem te kunnen snijden. Je zag er later ook de sporen van op zijn lichaam. Het voelde alsof we nog eens extra werden gestraft. Toen hij eenmaal terug was, ben ik zoveel mogelijk bij hem geweest. Toen kon het nog. Op zaterdag 10 november was de begrafenis, waarbij ruim zevenhonderd mensen aanwezig waren.”
“De dader is dezelfde avond nog opgepakt, maar hij is nog steeds niet veroordeeld. De man doet er alles aan om de zaak te rekken, onder meer door tegenstrijdige verklaringen af te leggen. Zo respectloos. Hij blijft op deze manier ons leven controleren. We komen er waarschijnlijk ook nooit achter waarom hij het heeft gedaan.”
“Het gaat gewoon slecht met me. Ik krijg langzaamaan wel iets meer energie en er zijn momenten dat ik me rustiger voel, maar juist dan word ik vaak overvallen door verdriet. Ik denk er de hele dag aan. Negen maanden lijken een eeuwigheid te duren als je jezelf elke dag slecht voelt en uit bed moet sleuren.”
“Hoewel ik altijd van feestje hield, ontwijk ik ze nu het liefst. Ik ga wel eens, in de hoop dat het plezier terugkomt, maar er kijken altijd mensen naar me en velen weten niet wat ze moeten zeggen. Ik heb ook minder empathie gekregen. Dat vind ik heel erg, maar ik kan gewoon niet meer goed meeleven met mensen die klagen over bijvoorbeeld hun werk. Alles valt in het niet bij wat ik voel. Ook word ik jaloers als ik vrolijke mensen zie: jullie hebben nog een fijn leven, denk ik dan. Ik wil helemaal niet zo zijn, ik weet alleen niet hoe ik mezelf weer moet worden.”
“Ik dacht altijd dat dit alleen gebeurde bij mensen die problemen zoeken, maar Paul was een totaal willekeurig slachtoffer. Hij heeft nog nooit gevochten in zijn leven. Je moet dus niet denken dat jou niks kan overkomen. Kijk goed om je heen en haal hulp als je iets ziet. Deze dader gedroeg zich de hele avond al vreemd en er was niemand die de politie inlichtte.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Gedenksteen voor Paul op de plek waar hij is overleden.
“Je kan nooit zeggen hoe lang rouw duurt. Misschien voelen we ons beter als de rechtszaak is afgelopen. Al zal de dader nooit worden gestraft zoals wij zijn gestraft. Ons verdriet zal altijd blijven. Het enige positieve aan dit drama is dat je ziet hoe lief je sociale netwerk is. Ik ben enorm dankbaar voor de steun van mijn vriend en alle andere lieve mensen om ons heen.”
Lees ook
Babets vader viel elf meter naar beneden: ‘Hij is nooit meer de man geworden die hij was’
“Ik voel geen woede, in ieder geval nóg niet. Daar is denk ik geen ruimte voor naast het verdriet. Ik hoop ook dat ik nooit woedend word, die emotie maakt je leven zo slecht. Sommige mensen zeggen: ‘Ga door met je leven, doe het voor Paul.’ Nou, voor Paul zou ik echt álles doen, maar het is nou eenmaal niet zo makkelijk. We doen ons best. Het doel is om ons leven weer op te pakken. Het zou ontzettend zonde zijn als er nog drie extra levens verloren gaan.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
