Tessa (24) was nog maar dertien toen haar moeder overleed. De schok was groot toen ook haar vader vijf jaar later ziek werd. En daarmee stopte het niet. Nog voor haar vaders dood, werd bij Tessa lymfeklierkanker geconstateerd.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Ik groeide op met mijn vader, moeder, broer (25) en zusje (21). We waren een heel normaal gezin: er waren natuurlijk ruzies, maar ook heerlijke vakanties, veel barbecues en we hadden altijd vrienden over de vloer.”
“Toen ik zeven jaar was, in 2003, hoorden we dat mijn moeder (toen 37) borstkanker had. Er werd open en eerlijk over gepraat, maar ik was nog te jong om het echt te begrijpen. Mijn ouders deden er alles aan om ons een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. En dat lukte. Toen we door begonnen te krijgen wat er echt aan de hand was, was ook de ziekte al een soort van normaal.”
“Mijn moeder werd een paar keer schoon verklaard, maar de kanker kwam telkens terug. Toen ik op 25 september 2009 thuiskwam van hockeytraining, stond er een ambulance voor de deur. Mijn moeder voelde zich zo slecht dat ze naar het ziekenhuis gebracht moest worden. Ik weet nog dat ik haar een dikke kus gaf en zei dat ik van haar hield. Die nacht is ze in het ziekenhuis op 43-jarige leeftijd overleden.”
“Het was abrupt, maar we konden er ook vrede mee hebben omdat ze voor ons gevoel niet veel heeft geleden. In de moeilijke periode daarna hadden we veel geluk met mijn vader. Hij nam alle taken op zich en zei altijd: ‘Houd je moeder altijd bij je in je hart, maar leef ook door.’ Hij zorgde er zonder te pushen voor dat we ons leven weer oppakten.”
“Ongeveer 2,5 jaar na de dood van mijn moeder, kreeg mijn vader een nieuwe relatie met een lieve vrouw, Marijke. We kregen het leven steeds beter op de rit, toen er in de zomer van 2014 slecht nieuws kwam. Mijn vader had last van maagzuur en na onderzoeken bleek hij een tumor op zijn alvleesklier te hebben. We schrokken ons kapot. Het was niet te genezen, alleen stabiel te houden met medicijnen.”
“Eind 2014 voelde ik een bobbel boven mijn oog. Een vetbultje, dacht ik, maar het was opnieuw mis. Ik had een Non-Hodgkin-lymfoom; een zeldzame vorm van lymfeklierkanker. Ik kon het niet geloven. Toen ik het van mijn ouders hoorde, was ik ontzettend verdrietig en boos. Nu kon ik niet huilen en staarde ik alleen maar voor me uit: what the fuck is dit?”
“Mijn vader was er die periode non-stop voor mij. Hij sprong helemaal in de papa-rol en gaf me alles wat ik nodig had. Bizar dat hij dat kon, terwijl hij zelf zo ziek was.”
Lees ook
Eveliens dochter heeft de progressieve ziekte van Batten: ‘Hoe leg je dit een kind uit?’
“Na een korte behandelingsperiode werd ik midden 2015 schoon verklaard, maar met mijn vader ging het snel slechter. Een bijzonder moment in de laatste periode van zijn leven, was de bruiloft van hem en Marijke. Het was natuurlijk niet het huwelijk zoals ze gewild hadden, maar het was mooi om hun liefde te vieren.”
“Wekenlang herhaalde mijn vader dat hij ons niet alleen wilde laten. Vlak voor zijn dood zei hij dat hij van ons hield, maar echt niet meer kon. Toen wisten we dat het zover was. Op 28 september 2016 is hij op 53-jarige leeftijd overleden.”
“Het was weer ontzettend heftig en tegelijkertijd een soort van gemakkelijker, omdat ik deze keer wist welke gevoelens naar boven gingen komen. We hebben ook zo snel mogelijk weer ons leven proberen op te pakken. Ik zeg altijd dat we veel ongeluk hebben in ons leven, maar bij elk ongeluk ook veel geluk. Vooral met de mensen om ons heen. Zo was onze vader geweldig toen onze moeder overleed en nu hadden, en hebben, we Marijke als grote steun.”
“Mijn broer, zusje en ik wonen nog steeds met z’n drieën in ons ouderlijk huis. Er zijn natuurlijk wel frustraties, maar we hebben een heel speciale band. Als mijn zusje gaat stappen, hoeft ze zich helemaal niet te verantwoorden, maar ik vind het wel fijn om te weten of ze een leuke avond heeft gehad en veilig in bed ligt. Het is fijn om er voor elkaar te zijn.”
“‘Waarom twee ouders in één gezin?’, vragen veel mensen zich af. Wij hebben inmiddels geaccepteerd dat daar geen antwoord op is. Ze zijn ziek geworden en het is niet goed gegaan. Daar zijn we het totaal niet mee eens, maar het is helaas zoals het is.”
“Nog voor mijn vaders dood, in augustus 2016, vond ik twee bobbeltjes in mijn oksel. De kanker was terug. Marijke steunde me bij alles en ging mee naar elke afspraak. In 2017 werd ik opnieuw schoon verklaard, maar helaas kwam ik er afgelopen september achter dat de kanker weer terug is. Deze keer is het uitgezaaid naar mijn stembanden, schouder, rug en borst. Dit méén je niet, dacht ik. Wanneer houdt dit eens op?”
“Omdat ik er fysiek weinig last van heb, ben ik momenteel niet in behandeling. Als het erger wordt, moeten er keuzes worden gemaakt, maar de artsen hopen dat ik hier een paar jaar normaal mee kan leven.”
Lees ook
Lia verloor moeder, vader, zus, broer en dochter: ‘Iedereen rouwt anders’
“Het accepteren is niet makkelijk, maar ik zit al zeventien jaar in dit straatje. Het is voor mij denk ik gemakkelijker om ermee om te gaan dan voor iemand die dit net te horen krijgt. Dat wil niet zeggen dat ik alles perfect onder controle heb. Ik ben nog steeds bang, maar ik probeer wel door te gaan.”
“Ik ben van mening dat niemand die het leven verlaat wil dat nabestaanden ook stoppen met leven. Mijn ouders zéker niet. Ik heb alles aan hen te danken en wil hun levenslessen graag aan anderen doorgeven. Aan mijn broer en zusje, andere familie, vrienden en ik hoop ooit aan mijn kinderen. Ik blijf lekker dromen en kijk uit naar een heel gewone, normale toekomst.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
