Julie (29) groeide op in een liefdevol gezin waarin problemen altijd werden besproken en opgelost. In februari 2018 veranderde haar leven toen ze haar vader (60) onverwacht verloor door suïcide.
Julie: “Het kan blijkbaar iedereen overkomen. Ook al lijkt het leven nog zo perfect.”
“Mijn vader was een lieve en nuchtere man die hard werkte in zijn eigen fysiotherapiepraktijk. Anderen helpen zat in zijn aard. Hij had hart voor zijn patiënten en de deur stond altijd voor iedereen open. Hij en mijn moeder hadden daarbij een liefdevol huwelijk. Er was eigenlijk nooit wat. Mijn broer (26) en ik groeiden echt op in een fijne, veilige omgeving.”
“In december 2017 ging mijn vader door zijn rug en kon hij vrijwel niks meer. Hij beschreef het als zenuwpijn die uitstraalde naar zijn benen. Hij kon niet zitten en bewegen, en werd daardoor afhankelijk van anderen. We merkten al snel dat hij daar veel moeite mee had. Het was onmogelijk om nog de gastheer zijn die hij altijd was en hij vond het moeilijk dat hij moest stoppen met werken en zo zijn patiënten ‘moest teleurstellen’.”
“Hij ging naar de huisarts, sprak orthopeden en probeerde verschillende soorten pijnstillers, maar niets hielp. Na ongeveer vijf weken bleek na een MRI-scan dat hij een hernia had. Als fysiotherapeut analyseerde hij de foto’s, waaruit hij klaarblijkelijk zijn eigen conclusie trok: ‘dit komt niet meer goed’.”
“Ondertussen sliep hij niet meer van de pijn, waardoor hij ontzettend moe was en nergens meer zin in had. Daarnaast nam zijn spiermassa dusdanig af dat dit invloed had op zijn mentale gesteldheid. In die tijd werkte mijn moeder fulltime en mijn broer en ik waren uit huis. Hij zat dus heel vaak, met zijn ziel onder zijn arm, alleen thuis.”
“Ik belde bijna elke dag met mijn vader en hoorde dan ook dat hij neerslachtig was. Toch schrok ik toen ik begin februari 2018 thuiskwam. Mijn vader was erg dun geworden en liep krom van de pijn. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Hij zonderde zich dat weekend af. Hij was een schim van wie hij was. Toch dacht ik nooit aan een depressie. Het was gewoon geen onderwerp in ons leven. Mijn ouders waren altijd van het motto: het komt wel goed, overal is een oplossing voor. Zo dacht ik dus ook: dit gaat wel weer over. Achteraf gezien ging hij kapot van binnen.”
Lees ook
Jeanne (53) had vulvakanker en werd depressief door gebrekkige nazorg
“Het weekend dat ik mijn vader voor het laatst zag, zei ik hem dat we een oplossing gingen vinden, waarna hij me een knuffel gaf. We zijn altijd knuffelig geweest, maar deze keer voelde het anders. Het voelde alsof ik me over hem moest ontfermen. Achteraf denk ik dat hij misschien aangaf: ik kan niet meer.”
“Anderhalve week later, op 20 februari 2018, was ik in Amsterdam. Ik werd rond 19.30 uur gebeld door een vriend uit Limburg die vertelde dat er politie bij ons huis stond. Ik dacht dat het iets bij de buren zou zijn en belde mijn vader om ernaar te vragen. Toen hij niet opnam, belde ik mijn moeder. Zij nam wel op en zei het meteen: ‘Juul, papa heeft zelfmoord gepleegd.'”
“Ik werd woedend. ‘Dat kan niet!’, riep ik uit. Vervolgens pakte ik stampvoetend onze spullen om daarna met mijn vriend naar Limburg te rijden. Het was een vreselijke autorit. Hoe kon dit? We hebben altijd zo’n fijn leven gehad. Dit bestond gewoon niet. Eenmaal thuis stortte ik in en kwam ik in een shock terecht. Alsof mijn hele basis onder me vandaan viel.”
“Er werd een afscheidsbrief gevonden waarin mijn vader schreef dat hij het graag anders had gewild, maar dat hij geen uitweg meer zag. Ik ben niet boos op hem, want ik begrijp dat hij het heel zwaar had. Hij wilde fysiek en psychisch geen patiënt worden. Dan zou hij ons, in zijn ogen, tot last zijn. Hij zat in een toestand die wij ons als gezonde personen niet kunnen voorstellen.”
Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.
“Ik heb heel veel geluk gehad met alle lieve mensen om me, met wie ik goed kan praten. Mijn vriend is daarbij mijn grootste steun geweest. Ik zal mijn vader mijn hele leven missen, maar ik heb – onder meer door die fijne steun – best wel snel rust kunnen vinden. Ergens begrijp ik mijn vaders situatie en is het fijn dat hij uit zijn lijden is verlost. Al vind ik het ontzettend verdrietig dat hij niet aangaf hoe hij zich echt voelde en dat wij er niet duidelijk genoeg naar vroegen, waardoor we hem niet konden helpen. Dat geeft een enorm machteloos gevoel.”
Lees ook
Zussen Agnes en Paula hebben vestibulaire migraine: ‘Ik lig vaak hele dag in het donker’
“Ik ben veel over suïcide gaan lezen. Hoe kom je op een punt dat suïcide de enige oplossing lijkt? Inmiddels heb ik een baan als beleidsadviseur/projectleider bij het GGZ, waar ik me onder meer bezighoud met suïcidepreventie. Daardoor zie ik nu in dat er tekenen waren dat het niet goed ging met mijn vader.”
“Als ik toen geweten had wat ik nu wist, had ik hem vragen gesteld als: hoe ver gaan jouw negatieve gedachten? Heb je er wel eens aan gedacht om een einde aan je leven te maken? Super moeilijke vragen, maar ik heb gemerkt dat het suïcidale mensen kan opluchten als ze gesteld worden. Wanneer het bespreekbaar wordt, zoeken mensen hopelijk hulp. Het is pijnlijk dat iemand zich zo slecht kan voelen. Ik zie nu hoe vaak dat voorkomt. Toch wordt er vaak gedaan alsof het niet bestaat. Daarom vind ik het erg belangrijk om er een keer wél open over praten.”
Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.
Julie en haar broer: “Het langzaam verdwijnen van de wijn uit het glas symboliseert het verlies van levensvreugde in de laatste maanden van papa. Het glas was niet meer halfvol maar halfleeg en werd – zonder dat wij het doorhadden – steeds leger.”
Foto: Studio Harmens.
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
