Elies’ ouders keken ernaar uit om na hun pensioen samen van het leven te genieten. Maar op 15 december 2019 liep Elies’ moeder (toen 63) in alle haast de trap op. Wat volgde was een schreeuw, een harde klap – en stilte.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Mijn ouderlijk gezin bestaat uit mijn moeder (64), vader (66), zus (40) en mij (38). Ik kan wel zeggen dat we een heel hecht gezin zijn. Ik spreek mijn zus dagelijks en mijn ouders zag ik minimaal een keer per week. Mijn ouders waren al een eeuwigheid bij elkaar, maar ik zag gewoon dat ze elkaar nog steeds lief vonden.”
“Mijn nichtje had 15 december 2019 een dansoptreden en mijn moeder moest vanuit haar werk haasten om daar bij te zijn. Ze wilde bijna gaan, toen ze tegen mijn vader zei dat ze haar bril nog even ging pakken, boven. Een moment later hoorde mijn vader een schreeuw en een harde klap. Daarna was het stil.
Mijn moeder lag roerloos onderaan de trap met een plas bloed om zich heen. Een traumatisch beeld voor mijn vader. Hij belde direct 112 en daarna had ik hem verslagen aan de telefoon. Hij had al in de gaten dat het heel ernstig was en het zomaar voorbij kon zijn. Toen ik dat hoorde, zakte ik letterlijk door mijn benen.”
Lees ook
Babets vader viel elf meter naar beneden: ‘Hij is nooit meer de man geworden die hij was’
“Ze denken dat mijn moeder vanaf driekwart van de trap met haar hoofd naar beneden is gevallen. Haar hoofd ving zo haar volle gewicht op. Ze had diverse breuken in haar gezicht en schedel, verder was haar lichaam helemaal niet blauw. Mijn zus en ik zijn met spoed naar het ziekenhuis gegaan. ‘Maak je maar klaar, het kan zomaar over zijn’, kregen we al snel te horen. Toen startte een zenuwslopende tijd.”
“Mijn moeder lag vier weken in coma en de prognose is continu slecht geweest. Het slokte ons leven helemaal op. We waren er elke dag en ondanks dat ik geen moment heb gedacht dat ze ons hoorde, probeerden we mijn moeder te stimuleren om weer bij te komen. De hele kamer hing vol met foto’s, er lagen knuffels die ze voor haar kleinkinderen had gemaakt, we luisterden muziek en mijn vader las vaak voor.
Na vier weken werd de slaapmedicatie die mijn moeder toegediend kreeg stopgezet, waarna het de bedoeling was dat ze bij zou komen. Dat gebeurde niet.”
Lees ook
Vrouw ligt in coma door corona en weet nog niet dat ze moeder is geworden
“Ondanks de sombere vooruitzichten hebben we altijd hoop gehouden. En gelukkig niet voor niets. Mijn zus en ik waren erbij toen mijn moeder haar ogen opendeed. Dit was erg bizar en emotioneel, maar met de kennis van nu weten we dat ze toen helemaal niet bij was. In films zie je altijd dat de comapatiënt de ogen opent en alles weer goed komt. In het echt gaat alles geleidelijker. We zagen vanaf dat moment meer beweginkjes en een week nadat ze haar ogen opendeed kon ze een opdracht uitvoeren; iets bewegen als wij daarom vroegen.”
“Na vijf weken intensive care, lag ze zes weken op de afdeling neurologie. Daarna ging ze naar revalidatiecentrum Leijpark in Tilburg waar ze gebruikmaken van zintuigstimulatie om het bewustzijn te prikkelen. Ze waarschuwden ons wel: ‘Het gebeurt niet vaak dat iemand met volle bewustzijn de deur uitgaat.’
Na een week brak het coronavirus uit. Wekenlang mocht alleen mijn vader op bezoek. Dat was zwaar voor ons, maar zeker ook voor hem.”
Lees ook
Ex-coronapatiënt Frans (63) ontwaakt uit coma en heeft één vraag voor zijn vriendin
“Na zeven weken in Tilburg gebeurde wat de artsen nooit hadden verwacht: mijn moeder werd bewust verklaard. Dit betekende echter niet dat ze weer de oude was. Ze kon ongeveer twee uur in een rolstoel zitten en ze praatte, maar volkomen onverstaanbaar. Gelukkig kregen we ook te horen dat ze mocht gaan revalideren. Dit was het meest positieve scenario dat te bedenken viel. Inmiddels zit ze negen weken in een revalidatiecentrum in Enschede, waar de bezoekregeling gelukkig soepeler is.”
“Het gaat relatief gezien goed met mijn moeder. Ze houdt het vol om in de rolstoel te blijven zitten, kan opdrachten uitvoeren, rustig praten en herkent iedereen. Gelukkig heeft ze haar oude karakter nog en lacht ze veel. Wel vindt ze het moeilijk om dagelijkse bezigheden in volgorde te zetten. Dan weet ze bijvoorbeeld niet dat je eerst je pyjama uit moet trekken, voor je je trui aandoet.
Deze week had ik voor het eerst een gesprek met haar over wat er nou precies gebeurd is. ‘Och jeetje, op mijn hoofd?’, reageerde ze toen ik haar over de val vertelde. ‘Dat is echt niet goed. Daar moet ik dan maar niet teveel over nadenken.'”
“Het is de bedoeling dat mijn moeder 17 juli naar huis mag, maar ze verwachten dat ze altijd 24 uur per dag zorg nodig zal hebben. We gaan kijken of het lukt om bij mijn vader te wonen. Als ik iets van dit traject heb geleerd is het wel dat artsen gewoon niet weten hoe het verloop zal zijn. Tot nu toe ging alles boven verwachting goed en ze zit nog steeds in die stijgende lijn.”
Lees ook
Karins dochter (13) raakte in coma na een ongeluk: ‘Zo onwerkelijk hoe ze daar lag’
“Ik ben door het ongeluk angstiger geworden voor de trap. Vooral met de kinderen. Ze mogen niet meer op de trap lopen met sokken bijvoorbeeld. Verder heb ik er ook positieve dingen uitgehaald. We weten allemaal dat je geen garanties hebt in het leven, maar het is zó pijnlijk duidelijk geworden dat alles in een oogwenk kan veranderen, dat ik nu de alledaagse momenten extra koester. All you have is today.
Ook is onze familie hechter geworden. We krijgen mijn moeder zoals we haar gekend hebben niet meer terug, maar we hebben wel een waardevollere band gekregen. We leefden in een snelkookpan en daarin zijn we weleens wat uit elkaar gegaan, maar daarna zijn we sterker bij elkaar teruggekomen. De dankbaarheid en de liefde overheersen. We kunnen heel wat aan met z’n allen.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
