Dilani Butink (28) werd in 1992 geadopteerd uit Sri Lanka. Toen ze 23 jaar later een zoektocht startte naar haar verleden, veranderde dat haar volledige toekomst.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Mijn ouders konden moeilijk kinderen krijgen en kozen er in 1990 voor om mijn broer te adopteren uit Sri Lanka. In december 1991 gingen ze opnieuw, nu voor een dochter. Ze zaten al een week met het meisje in een hotel, toen haar biologische opa er een stokje voor stak. Tenminste, dat was het verhaal – ik heb inmiddels overal vraagtekens bij. Feit was dat mijn ouders haar terug moesten geven.
Een Sri Lankaanse bemiddelaar beloofde mijn ouders een ander meisje; dat werd ik. Volgens mijn papieren ben ik op 27 januari 1992 geboren in een ziekenhuis in Colombo. Mijn biologische moeder was ongehuwd zwanger geraakt. Mijn biologische vader ging vervolgens werk zoeken en kwam nooit meer terug, waarna mijn moeder mij heeft afgestaan. Althans, dat is het verhaal.”
Artikel gaat verder onder de foto’s.
Lees ook
Tragische verhalen: veel misstanden rond adoptie in Haïti
“In maart 1992 ging ik met mijn ouders mee naar Nijverdal, Overijssel. Ik groeide op in een witte wijk en voelde al snel dat ik ‘anders’ was. Hoewel mijn ouders altijd open zijn geweest over de adoptie (‘Jij komt niet uit mama’s buik, maar bent met het vliegtuig gekomen’) begreep ik het als kind niet helemaal. Dat iemand ‘Rot op naar je eigen land’ zei, vond ik zó raar. Waar moest ik dan heen?
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik helaas te maken kreeg met discriminatie. Of ik merkte het in ieder geval meer. Mensen zagen me niet als Nederlander, maar ik voelde me ook geen Sri Lankaan.”
“In 2009 ging ik met mijn vader en broer voor het eerst naar Sri Lanka en ik was meteen verliefd. Al weet ik eerlijk gezegd niet of dat kwam doordat ik Sri Lankaans bloed heb, of gewoon omdat het een heel mooi land is. We maakten een cultuurreis, maar kwamen meerdere Nederlandse families tegen die op zoek waren naar een biologisch familielid. Het begon bij mij ook te borrelen en toen we terugkwamen wist ik het zeker: ik wilde mijn biologische moeder zoeken.
Ik vind het lastig om onder woorden te brengen waarom ik dat wilde, en nog steeds wil. Het zijn kleine dingen. Ik vraag me bijvoorbeeld af of ik trekjes heb van mijn biologische ouders. Ook zie ik nu bij vriendinnen hoe bijzonder het proces van moeder worden is en ik heb geen idee hoe dat bij mij ging. Dat deel van mij ‘bestaat niet’ en dat voelt heel gek.”
“Eerst heb ik op afstand Sri Lankaanse ‘speurders’ ingeschakeld, maar dat leverde niks op. Uiteindelijk kwam ik in contact met iemand die, mét mijn vader en mij, de zoektocht serieus wilde oppakken. In 2015 gingen we samen naar het ziekenhuis waar ik geboren was – en daar kwam de eerste grote klap. Toen ik het nummer noemde dat bij mijn geboortecertificaat zou horen, stond er een compleet andere naam bij het certificaat. Ik mocht de papieren inzien, maar wegens privacyredenen geen foto’s maken. Na een hoop vaag gedoe en met een heleboel vragen werden we weggestuurd.
Hierna reden we naar de buurt waar mijn moeder vandaan zou komen, maar ook daar werd niks duidelijk. Niemand kende een vrouw met haar achternaam of iemand die een kind had afgegeven. We plaatsten nog een oproep in een lokale krant, maar dat leverde alleen onzin-telefoontjes op – huwelijksaanzoeken en zo. Het liep uit op een grote teleurstelling. Na deze reis wisten we minder dan vóór de reis.”
“Ik voelde me verloren. Als mijn papieren niet klopten, waarschijnlijk vervalst waren, wat bleef er dan over? Je kunt niet het hele land een DNA-test laten doen.
Ik kwam er, onder andere door uitzendingen van Zembla, achter dat ik lang niet de enige was bij wie veel fout is gegaan. Alles wat je in die uitzendingen ziet is walgelijk. Baby’s werden bij hun moeder weggenomen, papieren werden vervalst en een groot deel van de ‘moeders’ tijdens de adoptie-rechtszaken waren ingehuurde vrouwen die daar veel geld voor kregen. Het ergste is nog wel dat Nederlandse instanties destijds wisten dat niet alles goed ging. Na het zien van deze uitzendingen kon ik niet stil blijven zitten.”
Lees ook
Geadopteerde Dilani (26) sleept overheid voor rechter omdat ze biologische ouders niet kan opsporen
Begin 2018 schakelt Dilani een advocaat in en in 2019 neemt ze juridische stappen tegen de overheid. Op 9 september 2020 verklaart de rechtbank haar zaak als verjaard, omdat het ‘vervalsen van de papieren’ langer dan twintig jaar geleden is. Dilani had de zaak in 2012 aan moeten spannen, terwijl haar zoektocht pas in 2015 begon. De rechtbank maakte geen uitzondering.
Lees ook
Rechtbank verklaart zaak rond ‘vervalste adoptiepapieren’ uit Sri Lanka verjaard
“Mijn ouders hebben altijd achter me gestaan. Tijdens de zoektocht én de rechtszaak. Soms vraag ik me af waarom ze in 1992 geen vragen hebben gesteld. Maar ik kijk ernaar met de kennis van 2020. Zij wilden vooral heel graag een kind en vertrouwden de organisaties. Dat kan ik me best voorstellen.
Ik merk helaas vaak dat mensen een kind adopteren uit eigenbelang, om een kinderwens op te vullen. Begrijp me goed: het lijkt me verschrikkelijk om geen kinderen te kunnen krijgen, dus ik snap de keus. Maar het zou ook altijd 100 procent in het voordeel moeten zijn van het kind. En vooral bij interlandelijke adoptie is het nou eenmaal erg moeilijk om zeker te weten waarom een kind wordt afgestaan.”
Lees ook
Marina over adoptie: ‘Beter arm met eigen moeder, dan rijk met adoptiemoeder’
“Ik hoop in de toekomst biologische kinderen te krijgen. Elke nieuwe moeder krijgt denk ik gevoelens die zij niet kent en bij mij komt daar nog bij dat het mijn eerste échte connectie is. Dat zou ik enorm bijzonder vinden.
Wat de rechtszaak betreft denken we erover om in hoger beroep te gaan. Ik wil dat er erkenning en meer duidelijkheid komt over wat er destijds gebeurde. De overheid zou zoektochten, nazorg en eventuele DNA-trajecten mogelijk moeten maken. Het is fijn dat door de media-aandacht steeds meer mensen weten wat geadopteerde Nederlanders meemaken en ik hoop dat het onderwerp niet alleen nu even een hot topic is. Ik neem in ieder geval nog lang geen genoegen met wat eruit is gekomen.”
Lees ook
Muriël werd geadopteerd en heeft nu een dochter: ‘Eindelijk iemand die op me lijkt’
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
