Nadat Corine Nijland (50) borstkanker overleefde, zou 2018 een mooi jaar worden voor haar en haar gezin. Dat liep volkomen anders. Op 11 februari 2018 kreeg zoon Lucas (15) een hersenbloeding.
In de rubriek Familieverdriet spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Voor 2018 woonden we met z’n vieren samen: mijn man Eric (53), ik en onze zonen Samuel (22) en Lucas. Lucas was een open kind, een allemansvriend. Hij was creatief, spontaan, lief, maar kon ook een flinke puber zijn. Al kwam hij wel altijd na een halfuur sorry zeggen. Lucas was mijn maatje, mijn soulmate. En hij was heel zorgzaam. Zo zei hij dat hij twee kinderen wilde en altijd voor ons zou blijven zorgen. Dat liep helemaal anders.”
“In maart 2017 ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Ik werd naar het ziekenhuis doorgestuurd en daar kreeg ik op 23 maart te horen dat ik borstkanker had. Ik dacht meteen aan de kinderen: zij konden hun moeder toch niet verliezen?
Samuel is een introverte jongen met een groot hart en uitte zijn angst in stilte en vluchtgedrag. Lucas was extraverter. Hij verzorgde me en was er altijd. ‘Het komt goed mama’, zei hij dan. Het was een zware rit, maar de behandeling verliep goed en na zes chemo’s, een operatie en 21 bestralingen werd ik op 11 november 2017 schoon verklaard. Dit hebben we gevierd in Disneyland en Londen. We proostten op het leven en waren klaar voor 2018. Dat zou ons jaar worden.”
“Samuel ging eind januari het huis uit en op zaterdag 10 februari 2018 verhuisden we Lucas naar Samuels kamer. Lucas was die dag, die periode, zo gelukkig. Hij dartelde op zijn tenen door het huis, daaraan zag je bij hem altijd dat hij in zijn sas was.
Zondag 11 februari hielp ik Lucas ’s ochtends met zijn huiswerk en daarna ging hij gamen, terwijl Eric en ik op de bank zaten. Drie kwartier later kwam hij naar beneden. Het was niet goed. ‘Ik heb zo’n hoofdpijn mama, dit is echt niet normaal.'”
“Lucas pakte zijn hoofd beet en dook in elkaar op de bank. Ik voelde meteen dat we naar de dokter moesten. Ik zag de zweetdruppels over zijn lijf lopen. ‘Pak de auto!’, riep ik naar Eric.
Opeens greep Lucas naar zijn nek, waarna hij overgaf en op de bank ineen zakte. Ik word weer emotioneel als ik eraan denk. Eric maakte aanstalten om Lucas naar de auto te tillen, maar hij probeerde ons te kalmeren. Typisch Lucas. ‘Papa, rustig maar, ik kan wel lopen.’ Het is het laatste wat hij ooit gezegd heeft.”
Lees ook
Mandy’s broer (23) werd willekeurig doodgestoken: ‘Mijn hart wordt nooit meer heel’
“Eenmaal bij het ziekenhuis werd alles uit de kast getrokken. Ik vond het vreselijk. Hij lag daar maar, bewusteloos, alleen. Ik wilde zo graag bij hem liggen. Terwijl hij naar de scan ging, was ik in shock. Het leek één grote, nare droom.
Lucas bleek een hersenbloeding te hebben en moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Met loeiende sirenes gingen we naar het Sophia Kinderziekenhuis. ‘U moet er rekening mee houden dat Lucas kan overlijden’, werd ons verteld voor hij de vierenhalf uur durende operatie inging. Dan moet je afscheid nemen van je kind. Ik weet niet hoe ik dat gedaan heb. Het was verschrikkelijk.”
“De bloeding bleek veroorzaakt te zijn door AVM, een aangeboren aderafwijking. Hij heeft het zijn hele leven gehad, maar je komt er pas achter als er iets gebeurt. Hij zou er ook tachtig mee kunnen worden. Het was puur pech.
De operatie slaagde en omdat Lucas nog jong was, hielden ze hoop dat hij wakker zou worden. We zaten bijna 24/7 bij hem. Het leek alsof hij lag te slapen en ik hem gewoon wakker kon kussen. Word nou toch wakker jongen, dacht ik.”
Lees ook
Lia verloor moeder, vader, zus, broer en dochter: ‘Iedereen rouwt anders’
“Ik hield hoop, ook al was het een grassprietje, maar na vier weken kwam het gesprek. Door de druk van de bloeding was Lucas’ hersenstam onherstelbaar beschadigd. ‘Lucas wordt niet meer wakker’, zeiden de artsen.
We kwamen bij Lucas terug en hij leek rustiger. Te zeggen: ‘Het is goed, ik ben moe.’ Op 14 maart namen leraren, vrienden en familie afscheid van hem. Dat was mooi en ontzettend zwaar te gelijk. Er was zoveel verdriet. Ook onze hond Timo, Lucas’ grote maat, mocht langskomen en we lieten Samuel en Lucas even alleen, zodat Samuel op zijn eigen manier afscheid kon nemen.
Op 15 maart 2018 om 11.45 uur werd Lucas van de beademing gehaald terwijl hij tussen Eric en mij in lag. Terwijl we hem aaiden, knuffelden en tegen hem praatten, is Lucas om 13.39 uur ingeslapen. Onwerkelijk. Dit gebeurt mij toch niet? Dat denk ik nog steeds weleens.”
“De eerste weken had ik nergens zin in. Ik kookte niet, ik deed gewoon niks. Een therapeut zei: ‘Je bent bevroren in je verdriet.’ Gelukkig zijn door middel van EMDR-therapie de scherpe randjes er vanaf gegaan. Het verdriet en gemis haalt niemand weg.
Ook alle steun gaf kracht. Lucas’ school speelde daarbij een hartverwarmende rol en de kerk zat bij de afscheidsdienst helemaal vol. De hoeveelheid mooie verhalen, berichten en zelfs eerbetonen was enorm.”
Lees ook
Yvonnes zoon Daniël (20) overleed binnen een week door meningokokken W
“Het is meer dan twee jaar geleden, maar het voelt als dertig seconden. We doen ons ding, het gaat. Ik ben nog niet volledig aan het werk, maar ik zit niet stil. Zo heb ik met een vriendin via crowdfunding 15.000 euro opgehaald voor relaxstoelen in het Sophia Kinderziekenhuis. Deze misten we toen we op klapstoeltjes aan Lucas’ bed zaten. Inmiddels worden deze stoelen veelvuldig gebruikt en staan ze bekend als ‘de Lucas-stoel’. Dat is wel mijn missie: zorgen dat Lucas niet vergeten wordt. Ik wil dat iedereen weet wie wij moeten missen. Wat voor knappe, lieve, goede kerel hij was.
Als ik aan de toekomst denk, hoop ik vooral op een mooie toekomst voor Samuel. Hij heeft het moeilijk met het verlies van Lucas. Ik hoop dat hij de rust zal vinden om door te gaan. Als hij die rust heeft, krijg ik die denk ik ook. Voor mezelf hoop ik oud te worden. Oud worden met Eric en Samuel, maar zeker ook met Lucas om me heen.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
