Zoals afgelopen maandag. Hij staat in de keuken en is aan het koken voor mij en mijn zoontje. Ik kom binnen. Hij zoent me, ik voel zijn tong in mijn mond, hij heeft een heerlijke dikke tong. Hij pakt me bij mijn arm. Soms wrijft hij alleen maar over mijn kont, maar deze keer knijpt hij erin. Ik heb zin in hem, ik heb altijd zin in hem. Ik voel zijn handen en wil hem. Ik draai me om, geef me even over en stel uit.

Mijn zoon van 3 zit aan tafel, die moest eerst naar bed. We eten, het is gezellig. En hoewel niemand ons tegenhoudt om ook om negen uur naar bed te gaan, praten we altijd de hele avond. Over werk, over de vakantie die we geboekt hebben. Ik houd van het uitstellen, de spanning opvoeren. We kletsen en lachen veel en dat gaat gewoon door als we aan het einde van de avond naar boven gaan.

Nooit is er een haastig losritsen van kleren op de keukentafel. Waarom zouden we, wij hebben de tijd. Ik houd van de geborgenheid van het bed waar we na een jaar ieder onze eigen kant hebben. Ik het dichtst bij de deur, hij bij de muur. Ik kijk naar hem, naar zijn mooie, bijna vrouwelijke gezicht. Zo anders dan de stoere kop van de vader van mijn zoon. Ik verbaas me er weer over dat we het zo goed kunnen vinden. We lopen achter elkaar de steile trap op. Nog even, denk ik, en ik mag het cadeau openmaken. Dat is, naast geilheid, de overheersende sensatie: feestelijkheid.

In de slaapkamer doe ik eerst het raam dicht, de luxaflex naar beneden. Ik zet de wekker, hij doet zijn lenzen uit, we doen het licht uit. Soms poetsen we onze tanden, soms niet. Nu slaan we het poetsen over. Naast het bed gooien we onze kleren op een ordeloze hoop. En dan, eindelijk onder het dekbed, voel ik opnieuw zijn tong, zijn handen. Zijn volle lippen bedekken de mijne, zijn brede tong vult mijn mond. Zijn vingers glijden over mijn hele lichaam. Of nee, glijden is niet precies genoeg, aanraken en voelen ook niet. Hij leest mijn lichaam, alsof ik braille ben. Niet te snel, vooral niet te snel. Behoedzaam, niets ontsnapt aan zijn aandacht. Geen moedervlek, geen welving, geen holte. Hij snapt, hij weet.

“Met jouw vingers kun je geld verdienen”, fluister ik. Hij weet hoe hij mijn geslachtsdeel moet mijden, er eerst omheen moet draaien. Hij weet dat een verkeerde timing killing is. We liggen verstrengeld in elkaar. Ik daag hem uit, lik zijn oren, hij bijt mijn tepels. Een soort opgeilen tot we gek worden, want klaarkomen is pas echt lekker als je er bijna om moet schreeuwen, de ontlading zoveel dieper en voller.

Ik heb niet veel met aftrekken, aftrekken vind ik saai. Maar pijpen is lekker. Met mijn tong ga ik over de onderste eikelrand, en met mijn hand zoek ik zijn ballen. Een vinger steek ik zachtjes in zijn kont en een andere vinger leg ik tussen zijn anus en zijn ballen. Hij zegt: “Ja, lekker, dit is geil”, en beweegt zijn onderlichaam om me te laten weten waar ik moet zijn met mijn tong, waar ik druk moet zetten en waar juist niet. Op die momenten verandert zijn ademhaling. Zijn ogen zijn dicht, ook daaraan zie ik of hij het lekker vindt. Hij kreunt. En dan ineens vingert hij me.

Hij vraagt: “Wat wil je?”, en ik antwoord soms: “Mijn slipje aan.” Soms zeg ik: “Glijmiddel, ik wil glibberig glijmiddel”, soms heb ik helemaal geen antwoord. Niet te hard en niet te zacht vingert hij me door de stof. Altijd precies op de juiste plek. En na afloop praten we na, alsof we een geweldige film hebben gezien en nog willen nagenieten.

Een onophoudelijk communiceren is het, we houden zelfs een top vijf bij. Toen ik hem voorstelde aan mijn vriendin, zei ze: “Leuke jongen, maar niets voor jou.” En een vriend zei: “Hij is homo, maar hij weet het nog niet.” Soms denk ik: misschien is de seks wel zo goed juist omdat hij niet het supermannelijke type is waar ik meestal op val. Ik heb niks te verliezen. Maar inmiddels heb ik die gedachte weer verdrongen. Hoe kan iemand die zo lekker is, niet mijn type zijn?

Met andere mannen was het altijd een beetje pijpen, voelen, vingeren, neuken, klaar. Seks is vrijheid geworden. Alle onzekerheid over mijn borsten en dijen is verdwenen. Ik vrij al een jaar lang drie, vier keer in de week de sterren van de hemel en voel me gelukkig van mijn vingertoppen tot in mijn werk. Hoeveel jaren kunnen daar nog bij?

Tekst: Corine Koole

'Ik had haar niet naar mijn slaapkamer meegenomen, want ik was mijn man aan het belazeren'Lees ook