Leek het script van die film je al vermakelijk, of zegt dat niet zoveel?
‘Er wordt wel eens gezegd dat je een film drie keer maakt: bij het schrijven van het scenario, tijdens de draaidagen zelf, en later nog eens in de edit room. Waarbij het alle drie verschillende films kunnen worden. Ik heb dit jaar ook een nieuwe film gedraaid met Johan Nijenhuis, Dochters. En daar had ik wat vragen over mijn verhaallijn in het script; ik vond het soms iets te kort door de bocht. Maar daar was dan weer heel leuk dat Johan heel open stond voor de invloeden van Sanne Vogel en mij, ook omdat wij zeiden: wij zijn de vrouwen waar de film over gaat, daar willen we graag wat meer diepgang aan geven. Ik ben blij dat we ons daar hard voor hebben gemaakt. Maar ik vind het ook heel spannend wat daar dadelijk in de eindversie van over is gebleven, en of we inderdaad de goede inschatting hebben gemaakt.’

Wat was achteraf gezien een beter idee: ja zeggen tegen ‘De Verraders’, of tegen ‘De Slimste Mens’?
Lachend: ‘Oh, mijn God. Dan denk ik toch De Slimste Mens. Ik kwam er tijdens De Verraders achter hoe slecht ik er tegen kan als ik mensen niet kan vertrouwen. Bij De Slimste Mens hoefde ik alleen maar te vertrouwen op mezelf. Niet dat dat nu helemaal lekker uitpakte. Maar dat lag dan in ieder geval aan mezelf.’

Je zei ook ‘ja’ tegen het aanbod om in de wildernis van Roemenië met een rugzak van 20 kilo rond te lopen, nauwelijks te eten en op de grond te slapen voor ‘No Way Back’. Waarom?
‘Omdat ik echt heel, heel erg hou van de wildernis. Ik ben ooit door Noorwegen gaan wandelen met alleen een rugzak, dus ik dacht: dit moet ik gewoon gaan doen. En ik vond het een ongelooflijk tof avontuur. Van het slapen, of het niét slapen eigenlijk, zat ik op een gegeven moment wel echt onder de blauwe plekken. Ik denk dat ik daar het meest mee ben bezig geweest: hoe maak ik het meest chille bed? Als ik ooit weer zo lang ga wandelen, zou ik het mezelf op dat gebied wel iets gemakkelijker maken. Maar niet afgeleid worden en elke dag zelf een vuurtje maken om je eten op te warmen: dat heeft wel iets heel rustgevends.’

Schrijver Carry Slee: 'De ruzies thuis vond ik heel moeilijk, ik was een angstig kind'Lees ook

 Je plaatste dit jaar een afscheidsfoto op Instagram voor je auto: hij moest naar de sloop. Aan de foto te zien was een tamelijk oude Golf.
‘Die nu is opgevolgd door een nóg ouder model Golf. Ik hou van oude bakkies, dat moge duidelijk zijn. Mijn nieuwe Golf is opnieuw een cabrio, en hij is goudkleurig. Als kind hield ik al van dit soort auto’s. Mijn droomauto is een heel oude Kever, maar daar krijg je in Amsterdam geen parkeervergunning meer voor. Dit is een mooi alternatief. De vorige eigenaar heeft er zelf een Carplay-schermpje ingebouwd, wat in een oude Golf heel erg modern aanvoelt. Ik moet alleen de stekker eruit halen als de auto lang stil staat, anders trekt dat ding de accu leeg. Jaja: je wordt creatief met zo’n auto.’

Je hebt met je vriend als Joost & Bar nu twee singles uitgebracht. Smaakt dat naar meer?  ‘Ja, het is nog steeds in beweging, al vind ik zingen echt doodeng, veel enger dan acteren. Inmiddels hebben we iets van 20 nummers geschreven, en zouden die heel graag een keer samen brengen in het theater. Een soort voorstelling met daarin onze liedjes, dat lijkt ons heel mooi.’

In de geschiedenis van de popmuziek zijn er meer geliefden geweest die samen muziek maakten. Nóg spannender werd het dan als hun relatie in een crisis kwam.
‘Stel je nu voor dat wij voor de muziek door een diep dal gaan? Haha. We zijn heel erg verliefd!’

Jullie hebben sinds dit jaar een hond, Charlie, die als Roemeense zwerfhond naar Nederland kwam via Animal in Need. Hoe gaat het nu met haar?
‘Heel goed. Op het moment dat het ter sprake kwam dat we heel graag een hondje in huis wilden, was het voor ons eigenlijk de enige optie om te kiezen voor een hondje dat er al was. Ik vind het gewoon een beetje onzinnig om zoveel honden te fokken als er al zoveel leuke honden op de wereld zijn. En natuurlijk waren er mensen die waarschuwden dat een zwerfhond, en dan ook nog uit Roemenië, een trauma zou kunnen hebben. Maar ik heb rashonden ontmoet die veel ingewikkelder zijn. En uiteindelijk is het altijd belangrijk dat je je hond goed leert kennen. Als je geen tijd erin wil steken en zo’n hondje maar gewoon als een soort accessoire ziet, dan gaat het sowieso niet goed werken. Daarom hebben we van tevoren goed over nagedacht, want we hebben allebei geen 9 tot 5-baan. We hebben Charlie nu bijna een jaar, en in die tijd is ze pas twee keer uit logeren geweest bij onze ouders.’

Wat is je herinnering aan Oud-Beijerland?
‘Dat ik daar een fijne tijd heb gehad toen ik opgroeide, een beschermde tijd ook. En dat ik al heel jong wist dat ik er niet ging blijven. Ik bedoel het niet stom, maar ik vond het te klein. Uiteindelijk ben ik in Amsterdam terechtgekomen. Mijn ouders wonen nog in Oud-Beijerland, en mijn broertje ook. Die vinden allemaal dat ik heel ver weg ben gaan wonen.’

Marlijn Weerdenburg: 'Ik wil niet dat mijn zoon al een soort stempel op zijn hoofd heeft'Lees ook