Net als 90 procent van de Nederlanders ben ik nog steeds aan het afkicken van Winter vol Liefde. Ik honger naar nieuws, vooral over de breuk van Mike en Antine. Ik heb echt veel te weinig context gekregen. Ja, ik kan het allemaal zelf wel invullen, maar dat is niet hetzelfde.
'Ik zou niet weten waar ik de tijd voor een man vandaan moet halen'
Terugkijkend op het seizoen is me trouwens één opmerking van Willem, de niet-neergedaalde liefde van Jan uit Zweden, bijgebleven. Hij zei iets in de trant van dat je na je zestigste geen vuurwerk meer wil, maar vriendschap. Qua partner dus.
Zestig ben ik natuurlijk nog lang niet, maar het zette me wel aan het denken. Op welk moment vindt de verschuiving plaats en blief je geen liefdesbuikpijn en vlinders meer en ga je op zoek naar een – kots – maatje?
Even for the record: op dit moment ben ik op zoek naar helemaal niks. Ik heb een fulltimebaan bij een mediabedrijf, moet vóór september twee boeken afschrijven, dat doe ik ’s avonds en in het weekend, afgewisseld met wat freelance dingen, en probeer ondertussen een tiener richting een schooldiploma te duwen. Ik zou niet weten waar ik de tijd voor een man vandaan moet halen.
Maar ja. Ooit is dat kind geslaagd en zijn die boeken af. En junior zal op een dag ook het nest verlaten. En hoewel ik genoeg vrienden heb, die ik nu allemaal zwaar verwaarloos, want ook geen tijd voor hen, zou iemand aan mijn zijde tegen die tijd toch wel leuk zijn. Een vriendin met een piemel en borsthaar, zeg maar. Om even in Winter Vol Liefde te blijven.
Natuurlijk snap ik ook wel dat je na je 50e geen zin meer hebt om élke avond de rodeostier te bestijgen. Noch zit ik er heel erg op te wachten om lettergreep voor lettergreep appjes van een prille liefde te ontleden en in halve psychoses te belanden als die prille liefde een dag niets van zich laat horen.
Maar het mag toch nog wel een béétje vlammen?
Ik denk echter wel dat ik met alle kennis en ervaring die ik nu heb, die vlammen iets meer tijd zou geven om te ontsteken.
In dat licht moet ik heel soms nog denken aan een mannelijke collega van heel lang geleden. We werkten samen aan een tv-programma en hadden daarbuiten ook leuk contact. Hij was wat ze ooit in Sex and the City ‘good on paper’ noemden. Deze was zelfs ‘perfect on paper’. Hij was razendknap, lief, intelligent, grappig, én gek op mij, want dat was overduidelijk. Op een avond na een opnamedag zoenden we. Daar was niks mis mee, maar ik voelde geen vuurwerk. En de 28-jarige versie van mij vond dat een vereiste, dus ik borg hem weer op in het mapje ‘fijne collega’. Een paar maanden later kreeg hij een andere baan, we hebben elkaar nooit meer gezien.
Een paar jaar later ving ik op dat hij getrouwd was en een kind had. Toen al voelde ik die steek. Ik had het een kans moeten geven. Ik weet zeker dat die vlammen er gekomen waren.
Jammer dat hij niet te vinden is op de socials. Lang niet iedereen die vijftien jaar geleden getrouwd was, is dat nog steeds.
'Ze had kunnen weten dat de goegemeente over haar nieuwe afvalmethode zou vallen'
Suus Ruis
Suus Ruis is journalist, columnist en (scenario)schrijver. Vorig jaar is ze 50 geworden, en hoewel je dat getal als vrouw tegenwoordig dient te omarmen, omarmt Suus helemaal niks. Suus is gescheiden en woont samen met haar 16-jarige zoon in het Gooi.
