Het duurde jaren voordat redacteur Stijn (24) zichzelf durfde te zijn. Terwijl hij in de kast zat, was hij een ander mens: boos, leeg, verdrietig. Het verschil kan niet groter zijn nu hij volledig zichzelf is.
Echt. Uit de kast komen veranderde mijn leven. In de meest positieve zin van het woord.
Ik was dertien jaar oud, volgens mij, en wist zeker dat ik alleen maar verliefd kon worden op jongens. Even leek het alsof ik nooit meer zou kunnen lachen. Niet meer zorgeloos zou kunnen zijn. Want ik was anders, deed niet meer mee met de massa. Ik was doodsbang, iedere dag weer. Bang dat mijn geheim uit zou komen. Bang dat niemand meer van me zou houden.
Het is Coming-Outdag: 'Je hoeft niet per se uit de kast te komen, doe waar jij je fijn bij voelt'
En dat terwijl mijn ouders altijd lieten weten dat mijn zussen en ik onszelf mochten zijn. Dat het ze niet uit zou maken wie we mee naar huis namen. Als we maar gelukkig zouden worden: dat was het belangrijkst. Maar ondanks dat warme bad voelden mijn tienerjaren als een koortsdroom. Een waar ik moeilijk uit wakker kon worden.
Ondanks de oneindige liefde van mijn familie durfde ik niet mezelf te zijn. Ik zag immers hoe het andere queer personen verging. En ook na mijn coming-out veranderde dat beeld niet. In Polen kwamen LHBTQI-vrije zones. Een stel werd mishandeld met een betonschaar, alleen omdat de mannen zichzelf durfden te zijn buiten de veilige muren van hun huis. De Islamitische Staat gooide homoseksuele mannen van torens, en een tienerjongen moest van school omdat hij zo werd gepest om zijn seksualiteit.
Ik zag het, las het, en wist: dit wil ik niet zijn. Ik was een ander mens toen ik nog in de kast zat. Geïrriteerd, angstig, ongelukkig. Overal waar ik was en elke minuut van de dag was ik niet mezelf. Alleen thuis in bed, onder de dekens met mijn telefoon in m’n handen, kon ik ademen. Ik zag andere jongens die uit de kast kwamen in een YouTube-video. Verslond programma’s als Uit de Kast en keek naar interviews met openlijk homoseksuele sterren. Ze leken stuk voor stuk iets te hebben waar ik al jaren naar verlangde: rust. En trots.
Op mijn Twentse middelbare school viel ik op. Ook onder de Jack & Jones-trui. Ook onder mijn chagrijnige gezicht dat ik opzette als ik door de aula liep. En ook terwijl ik met een meisje zoende of bier dronk tijdens carnaval. Ik liep zoals de andere jongens. Droeg dezelfde sneakers, dezelfde spijkerbroeken. Schold met ‘homo’ als het moest. Deed alsof ik het leuk vond om door oude Playboys te bladeren met een vriend. Maar dat was niet genoeg.
Gaby: 'Ik vroeg een superster me te helpen uit de kast te komen'
Langzaamaan kwamen er geruchten. Roddels over mijn seksualiteit. Maar ik durfde niets te zeggen. Ik durfde niet. Ik gok dat ik in het laatste jaar op die school zo’n zestien momenten heb gehad waarbij ik bij mijn gezin uit de kast wilde komen. In de auto met z’n allen terwijl de donkerte buiten intrad. Aan tafel tijdens het kerstdiner. Op een Vlielands strand, of tijdens een uitgebreid ontbijt. Maar ik kon de woorden niet uitbrengen. Mijn hart bonsde elk moment dat ik het wilde zeggen uit z’n voegen. Mijn hoofd werd warm, het stemmetje in mijn hoofd zei dat ik me stil moest houden. Dus bleef ik stil. Ik was woest op mezelf, zestien keer.
Geloof me, ik had het liegen jarenlang volgehouden en kunnen pretenderen dat ik verliefd zou zijn op een meisje. Maar de keuze om voor mijn eigen geluk te kiezen nam de overhand. Na het jarenlang verzamelen van moed en na het kijken naar anderen, lukte het mij om ook mijn waarheid uit te spreken. Eerst bij alleen mijn moeder, later tegen mijn zussen, vader, lievelingstante en beste vriendin. ‘Ik val op jongens’, zei ik. Vaak gepaard met talloze tranen. Maar langzaam maar zeker werden mijn schouders lichter. Werd mijn hoofd leger en verplaatste mijn kin iets omhoog. Een verschil van dag en nacht. Van onweer en zon.
Jezelf kunnen en durven zijn is onbetaalbaar. Had ik dat maar eerder geweten. Daarom ben ik blij dat er een Coming-Outdag is. Ja, ik hoop dat je in de toekomst niet meer ‘uit de kast’ hoeft te komen. Ja, het blijft moeilijk om je grootste geheim openbaar te maken. En ja, de toekomst is onzeker. Misschien ook een beetje eng. Maar geloof me, een zelf in te vullen verschiet is het mooiste wat je jezelf kunt geven. Met ontspannen schouders, een leeg hoofd, en je kin gericht naar de lucht.
Scholieren op Coming-Outdag in actie voor veilige school-wc’s
