Tijdens het eten vraag ik wat hij precies bedoelt met toe-eigenen. Hij draait er een beetje omheen, verlegen. Vraagt dan: “Wil je dat ik me kwetsbaar bij je opstel, of hou je meer van een stoere man?” Ik weet niet direct wat ik moet antwoorden en herhaal wat ik hem al eerder appte: “Je bent het mooist als je je eigen waarachtige zelf bent.”

Dat antwoord is vooralsnog voldoende voor hem, hij lijkt zelfs een beetje blij.
Het afscheid is hetzelfde als vorige keer. Veel te nat en te lebberig en ik houd het kort, want ik denk niet dat de benefits er echt in gaan zitten. Hij heeft een heel andere indruk, blijkt wanneer hij me appt als ik thuis ben. ‘Ik wil je wat zeggen. Heel open. Ik wil jou waard zijn. Ik hunker oprecht naar een vrouw die ik mag volgen, op handen dragen, haar hart voelen kloppen in mij, ook als ik niet bij haar ben.’

‘Dat is heel mooi,’ antwoord ik. ‘Dat heet liefde.’ ‘Nee,’ zegt hij. ‘Het is intenser dan dat. Ik heb een hunkering die ik allang heb en nooit naar buiten heb durven laten komen. Maar bij jou wil ik zo veel zeggen en delen… Ik zou zo dankbaar zijn als je me onder je hoede zou nemen. Voor je te kruipen, naar je te luisteren, te volgen.’

Ineens gaat me iets dagen: ‘Bedoel je fysiek?’ ‘Ook. Maar waarschijnlijk houd jij niet van een onderdanige man.’ Wat moet ik zeggen? Hij stelt zich zo kwetsbaar op. ‘Ik heb er geen ervaring mee,’ antwoord ik, ‘en ook geen oordeel over.’

Ik zeg hem welterusten en denk erover na. Ik begrijp nu wat hij wil. Totale overgave. Seksueel. Ik heb daar helemaal geen kaas van gegeten en voel er ook niets bij als ik denk aan een onderdanige man. Daarnaast wil hij zich overgeven aan mij, een vrouw die niet echt iets voor hem voelt. Dat is sneu, want voor mij is het allemaal een beetje spielerij en ik dacht dat ik hem ook niet de indruk heb gegeven dat ik echt in ben voor een diepere verbinding die je voor zo’n relatie moet hebben.

Totale overgave kan volgens mij namelijk alleen maar voortkomen uit onvoorwaardelijke liefde (binnen bepaalde grenzen) en onvoorwaardelijk vertrouwen. Van twee kanten. Want je kunt niet in je eentje onderdanig of dominant zijn. Natuurlijk geldt het niet voor iedereen dat er liefde aan te pas moet komen, want er zullen gerust mensen genoeg zijn die dit op afspraak doen binnen wederzijds overeengekomen grenzen, maar uit zijn woorden maak ik op dat hij er al heel lang naar hunkert om in zijn onderdanige seksualiteit te kruipen. En naar een zielsverbinding.

Dat hij wil voelen dat hij het ‘waard’ is, zoals hij appt. Hij voelt zich, onterecht, veilig bij mij en wil dat ik zijn eigenwaarde voed. Maar dat kan ik niet. Want naast het feit dat ik niet serieus ben, en ook nog met anderen op Tinder chat, zijn we niet complementair.

Ik houd namelijk juist van een stoere vent, zoals Michael al vermoedde of voorzichtig aftastte. Ik houd van een mannenman, die eerder dominant is dan onderdanig als we in die termen gaan denken. Daarom reageerde ik ook op hem met zijn vraag naar FWB, en zat ik op een verkeerd spoor. Ik voel me kut dat iemand zich zo opent en er geen andere uitkomst kan komen dan een afwijzing.

Lees ook
Hij is echt een meneertje. Bescheiden haast verlegen.