Sam belt. Hij verheugt zich erop het verre buitenland achter zich te laten en weer thuis te zijn. We hebben het over de voor- en nadelen van een tijdje weg zijn uit Nederland.
“Ik ben ooit gevraagd om in Dubai te komen werken,” vertelt hij.
Sam belt. Hij verheugt zich erop het verre buitenland achter zich te laten en weer thuis te zijn. We hebben het over de voor- en nadelen van een tijdje weg zijn uit Nederland.
“Ik ben ooit gevraagd om in Dubai te komen werken,” vertelt hij.
“Oh wat leuk. Had je dat niet gewild dan?” vraag ik.
“Ik heb drie kinderen, weet je nog?”
“Maar was het geen optie met het hele gezin?”
“Ik ben gescheiden, weet je nog?” Weer dat belerende.
Ik antwoord alleen: “Ik weet toch niet hoe lang geleden het is dat jou dit is gevraagd.” En haak af. Zijn toon gaat me hoe langer hoe meer tegenstaan. Net als dat hij er een handje van heeft om van een eenlettergrepig woord twee te maken. “Neehee” in plaats van een gewoon “nee”. Jezus, wat heb ik daar een hekel aan.
“Zeg, waar was je nou van de week zo vrolijk over?” vraagt hij. “Wat was het goede nieuws? Of mag ik dat soms niet weten?”
Ik voel de irritatie. “Ik ga je dat echt nog vertellen Sam, maar niet over de telefoon.”
“Oké. Zal wel. Laters.” En hij hangt op.
’s Avonds laat appt hij wel weer heel gezellig. Het is 23.33 uur. Net wanneer ik wil antwoorden, word ik gebeld door een vriendin in nood. Ik zie dat Sam ondertussen appt: “Ok. Geen reactie. Slaap lekker.” Het is 23.34!
Wanneer mijn vriendin en ik hebben opgehangen, stuur ik hem nog een bericht: “Sorry, ik werd gebeld. Ik spreek je morgenochtend.”
De volgende dag is hij kortaf. Weer dat “laters” na twee woorden. En direct offline.
“Ik vind je onaardig. Met deze toon gaat voor mij de lol er heel snel af,” deel ik hem mee. “Als je ergens boos over bent, zeg het gewoon, maar ga niet lopen mokken.”
“Ben niet boos. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd waar jij geen weet van hebt.”
“Oké. Dat begrijp ik.” Ik word al iets milder. “En ik begrijp het ook als je er niet over wilt praten. Maar je komt onwijs bot over.”
“Je bedoelt ‘laters’?”
“Ja en dan direct offline.”
“Ehhh, sorry Majesteit. Hier heb ik geen zin in, om over een beledigd ego te appen.”
Majesteit? Majesteit?! Er laait een storm in mijn hoofd op, maar ik antwoord kalm: “Mijn ego is niet beledigd.”
“Jij neemt rustig de telefoon op terwijl wíj aan het appen zijn!” is zijn volgende verwijt.
“Sam, ik heb je uitgelegd waarom ik niet direct antwoordde.”
“Lees bovenstaande correspondentie maar rustig nog eens door,” appt hij terug. “En dan accepteer ik je excuus. Nu ga ik offline Majesteit.” Over ego gesproken!
“Sophie,” zegt mijn vriendin die ik bel om stoom af te blazen. “Weet je wat jouw probleem is? Jij blijft veel te lang ergens in hangen. Bij zijn eerste gekat had je hem al een schop onder zijn kont moeten geven. Het is gewoon een lul met wat leuke eigenschappen.”
Ze heeft gelijk, ik heb de gewoonte lang in de naweeën te blijven sudderen. En een achterdeurtje open te houden. Hoog tijd om het patroon te doorbreken.
De volgende dag stuur ik hem een app: “Hi Sam, Ik heb nog eens nagedacht over ons laatste contact. Het bijzondere gevoel is weg. Ik wens je alle geluk.”
Ik ben opgelucht. Pff, Majesteit… Indeed, I am a Queen.
Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met datingapp Tinder.
De volgende aflevering verschijnt zaterdag 16 mei om 12.00 uur op LINDA.nl. Wil je de columns van Sophie nog makkelijker volgen, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. De nieuwe aflevering verschijnt vanzelf in je mailbox.
*Niet haar echte naam
Lees ook
‘Na de operatie word ik wakker met perky boobs in een normale maat’
Disclaimer: deze teksten zijn geschreven voordat de coronamaatregelen ingingen.