Ik ga in mijn mannelijke energie zitten. Een fuckbuddy, meer niet. Lijkt me reuze handig. Verliefd zijn is eigenlijk vervelend. Je wordt er onrustig van, en onzeker. Verliefdheid neemt veel te veel ruimte in mijn hoofd in. De liefde is net een kraker. Hij komt pontificaal mijn brein binnen, zakt comfortabel onderuit, pakt een biertje en betaalt geen huur. Hij is er gewoon. Schaamteloos en onverwacht. Dus voortaan beter afsluiten. Zoals ik besluit met Michael.

We ontmoeten elkaar in een bruine kroeg. Hij zit al te wachten en hij is echt een Meneertje. Een Meneertje Koekenpeertje. Hij staat netjes op wanneer ik ga zitten, schuift mijn stoel aan en toont zich bescheiden, haast verlegen. Niet echt de bravoure van een potentiële fuckbuddy. We drinken allebei een glaasje fris.

Hij is klein, donker, zachte stem. Gescheiden en gedeelde voogdij over twee jonge kindertjes. Ook prettig, calculeer ik snel, dus je zit er niet elk weekend aan vast. Ik betrap me erop dat ik hem bekijk zoals een man waarschijnlijk naar een vrouw kijkt tijdens een eerste date. Alle poespas eromheen, zoals familieomstandigheden, alimentatie en jeugdtrauma’s, interesseert me eigenlijk niet zoveel. Hij moet gewoon leuk, lekker en available zijn. Het eerste en het laatste is hij. Maar lekker… geen man waar ik direct een hap in zet, maar hij is superslim. Dat vind ik sexy.

“Zeg eens”, vraagt hij halverwege het tweede glaasje Fanta. “Vind je mij aantrekkelijk?”

“Ik vind je niet onaantrekkelijk”. antwoord ik diplomatiek.

“Zou je sex met mij kunnen hebben?”, is zijn volgende vraag, terwijl hij me hoopvol aankijkt.

“Nou, niet vanavond, Michael”. Ik begrijp het al. Meneer wil vooral de Benefits zo snel mogelijk savoureren. Het Friends-gedeelte is secundair.

“Nee, nee”, haast hij zich te zeggen. “Denk je dat we in de toekomst sex met elkaar kunnen hebben?”

“Misschien.”

Dat antwoord is voorlopig voldoende voor hem. Aan het eind van de avond  brengt hij me netjes terug naar de auto. En daar zoent hij me onverwacht hartstochtelijk. Nu vind ik het al niet heel aantrekkelijk om staande te zoenen met een man die kleiner is dan ik, maar het is vooral een heel natte zoen. Hij lebbert ook nog eens mijn hele gezicht af. Ik heb geen kruimel blusher meer op mijn wangen! Hijgend glibbert hij over mijn oor. Jezus, hoe kan iemand zoveel speeksel hebben?! Ik pak hem bij zijn schouders en zeg: “Genoeg Michael”. Hij druipt af en ik stap in mijn auto.

Hij appt me nog voor ik thuis ben. En de volgende dag vanuit het ziekenhuis. Tussen de patiënten door, na een operatie, als hij onderweg naar huis is en ’s avonds kletsen we. Ik krijg filmpjes opgestuurd waarin hij piano speelt. Hij kan prachtig pianospelen. ‘Voor jou’, schrijft hij. ‘Je voelt hemels. Je bent intens en je raakt me intens.; Dan vraagt hij om nog meer foto’s, en ik stuur er een. ‘Mijn hart…’, appt hij terug. ‘Ik merk dat ik erg op mijn woorden let om goed bij je over te komen.’

‘Dat hoeft niet’, antwoord ik. ‘Wees vooral je eigen waarachtige zelf.’ Daar raakt hij helemaal van overstuur. ‘Zullen we bij mij in de buurt gaan eten?’ vraagt hij. De optelsom van zijn woorden, veelzijdigheid en intelligentie doet mij, ondanks de glibberigheid, ‘ja’ zeggen voor een tweede date. ‘Ik hunker naar je’, zegt hij. ‘Slaap lekker, Miss Special.’

En dan krijg ik een PS: ‘Ik wil je op handen dragen. Kwetsbaar zijn bij je. Ik wil dat je me toe-eigent…’ Maar ik weet (nog) niet helemaal wat hij daarmee bedoelt.

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 26 september om 12.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
‘Zodra er ‘Bad Boy’ op een vent zijn voorhoofd staat, ben ik geïnteresseerd