Als je dat doet, ben je voor mij a priori al een held. Een liefdevol wezen. En dan ook nog die stem, die heerlijke stem… Hij drukt me op het hart dat hij me absoluut ’s avonds wil zien, wat de dag ook brengt. Ik houd voor mezelf een slag om de arm om teleurstelling te voorkomen en wacht vol spanning af tot hij, zoals beloofd, op de terugweg van de sessie belt.

Om vijf uur zie ik hem op het beeldscherm van mijn telefoon: “Haaaaai…” Nee, hij is niet te moe en ja, hij wil me nog steeds heel graag zien. Hij was me zelfs in zijn meditatie tegengekomen. Hoe bijzonder is dat, terwijl wij elkaar nog niet in levenden lijve hebben ontmoet.

We spreken om acht uur af in de hal op Schiphol. Hij logeert bij het vliegveld omdat hij de volgende ochtend al om vijf uur moet inchecken om weer naar Italië af te reizen.

Ondertussen stuurt hij een foto en gelukkig ziet hij er daarop wat ouder uit dan op de Tinderfoto’s. Hij is een man, geen jongen.

Ik ben deze keer niet fashionably late. Niet de standaard tien minuten te laat, maar stipt op tijd en volop in de oorlogskleuren, razend benieuwd welke personality bij De Stem hoort. Ik zie hem nog niet, dus ik app: ‘Waar ben je?’

‘Ben er bijna,’ app’t hij terug. En dan zie ik een blonde Viking aankomen met een roos in zijn hand. Hij loopt naar me toe, geeft me van huis uit een tongzoen en ik laat het me welgevallen. “Haaaai” zegt hij daarna en duwt de roos in mijn hand. Je hebt zo’n mooie Engelse uitdrukking: He swept me of my feet. En dat is precies wat er gebeurt.

Hij slaat een arm om me heen en zo wandelen we naar de lounge van het Schiphol Hilton, aan het eind van de immense gangen van het Amsterdamse vliegveld. Het is direct leuk. Net als aan de telefoon. Hij gaat aan het water, ik aan de prosecco om mijn nervositeit wat in te dammen.

Hij vertelt over zijn ayahuascabelevenis. Dat hij zijn moeder tegenkwam en dat hij met haar heeft gesproken in een rozentuin. Ze was gek op rozen. Hij is blij. Daarna kwam hij ook mij tegen, we bedreven de liefde zoals hij dat zo mooi zegt.

Dan, tussen de verhalen door, zegt hij ineens: “Ik verdrink in je ogen. Wat voor kleur zijn ze eigenlijk? Grijs, groen. Allebei.” En vervolgens gaat hij weer verder met het gesprek waar hij is gebleven. Ik ben op mijn korte Tinderloopbaan al wat suck ups tegengekomen, maar bij hem klinkt het naturel. Ik moet er ook echt even over nadenken om te beseffen dat hij me een compliment geeft, als het al zo bedoeld is. Zo terloops zegt hij het.

Ik zie dat hij moe is van de dag en zeg: “Ga lekker slapen, het is twaalf uur.” We zijn ook bijna de enigen in de enorme hotellounge. “Nee, alleen als je meegaat.”

Oh God, daar gaan we weer. Draait het daar om. “Ik ga geen sex met je hebben Willem-Jan. Als je daarop wacht…” “Nee”, antwoordt hij, “dat hoef je ook niet. Maar ik wil gewoon geen minuut van je missen. Dus zolang jij hier zit, blijf ik.”

Het wordt 1 uur, en dan 2 uur. Ik kan ook nog geen afscheid van hem nemen. We kunnen geen drankjes meer krijgen en we zitten in een werkelijk uitgestorven ruimte. Maar hij is vastbesloten tot aan zijn vlucht in mijn gezelschap te blijven. Het is bijna sneu zoals ik hem zie vechten tegen de vermoeidheid, terwijl ik natuurlijk ’s middags mijn schoonheidsdutje heb gedaan om fris en fruitig de avond in te gaan. En uiteindelijk ga ik mee. Ik voel dat hij geen klootzak is zoals de piloot van weken geleden.

Eenmaal op de kamer kleedt hij zich uit tot op zijn boxershort na en ik op mijn body na. We zoenen in bed, we knuffelen, maar hij doet niets wat ik niet wil. Uiteindelijk vallen we in slaap in elkaars armen. De roos ligt naast me op het nachtkastje…

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 16 oktober om 12.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
En dan… Hoor ik de meest sexy stem die je je kunt indenken