Het paradoxale is echter dat zij de ex van mijn ex is dus wij dezelfde schoonfamilie hadden en ik juist dol op hen was. En juist doordat ik zo’n goede band met hen had, bleef ik komen ook toen hij met F. trouwde. Zo maakten wij weer kennis met elkaar en nadat zij een kind kreeg werd onze band sterker. We hadden immers allebei een dochter van dezelfde man. En op het moment dat haar huwelijk met hem in zwaar weer was gekomen, zocht ze troost bij mij. Immers, ik begreep haar als geen ander terwijl zijn familie haar overal de schuld van gaf.

Die animositeit naar F. was zijn schuld. Hij was een stoker en een jokkebrok en door een wig te drijven tussen hem en zijn familie, isoleerde hij haar. Een triest verhaal, helemaal omdat hij haar eerste en enige man was en de ervaring die hij haar gaf, heeft ervoor gezorgd dat ze niets meer wil weten van het fenomeen ‘huwelijk’.

Ik had er al genoeg veldwerk op zitten om te begrijpen dat er ook andere mannen zijn. Leuke mannen, brave mannen, flierefluiters en hufters zoals hij. Daar lopen er natuurlijk genoeg van rond, maar hij was wel een uitzonderlijke. Op een schaal van 1/10 zeker een 20.

Haar grootste fout was dat ze te lang bleef hangen. Ik ook, maar veel korter dan zij. Zij bleef hopen dat hij uiteindelijk zou zien hoeveel ze waard was. Ik niet. Echter, ook ik bleef te lang. Niet zozeer omdat ik zwanger was en het plaatje in mijn hoofd als gezin roze kleurde, ik bleef hangen omdat ik mijn schoonfamilie zo leuk vond. De cultuur, het eten, mijn schoonouders die zo lief voor me waren, mijn schoonzusjes met wie ik op stap ging. Ik was zo’n onderdeel van het gezin, daar in een voorstadje van Rabat, dat ik daar maar moeilijk afscheid van kon nemen, ondanks alle stevig wapperende red flags. Marokko bleef mijn home away from home en is dat altijd gebleven. Zelfs nu, deze vakantie heb ik mijn (ex) schoonzusjes weer gezien plus de ex van mijn ex!

Omgeving speelt een enorm grote rol bij relaties en het wel of niet beëindigen ervan. Er zijn stellen bij wie je je afvraagt: wat doen die mensen in godsnaam nog bij elkaar? Maar dan zie je het geheel en blijkt dat er van een hoop afscheid te nemen is, buiten van elkaar.

Ik weet nog dat mijn vriendin ging scheiden. Althans, zij was in de aanloop er naartoe. Ik was het hele weekend bij haar en hij was – zoals gewoonlijk – in het café. Voor mij was het zo klaar als een klontje. Wegwezen. Lang genoeg gebleven, genoeg kansen gegeven.

Totdat ik door het huis liep en de twee honden tevreden in hun mand zag liggen, de kat buiten in het gras, verderop de kippen en de enorme haan die elke ochtend trots stond te kukelen en wij samen hadden omgedoopt naar Lodewijck van Avezaath. De stiefkinderen die zo dol op mijn vriendin waren en vice versa en ga zo maar door. Ik besefte, er is nog zoveel.

Maar de man blijft een eikel en het huwelijk ruk. Of in het beste scenario is alleen de liefde opgedroogd, zijn ze op elkaar uitgekeken. Het ‘grote onverschil’ is gearriveerd, maar de omgeving biedt nog zoveel verbondenheid. De hartelijke schoonouders, de gezellige vrijdagavonden op de tennisvereniging, picknicken met de hele familie en de vriendenkliek waarbij de vrouwen weer bevriend zijn met de vrouwen van de vrienden en alles als spaghetti in elkaar kronkelt. Daar stap je niet een-twee-drie uit.

De tegenprestatie is wel dat je elke avond naast hem in bed ligt met van tijd tot tijd de verplichte figuren, je gaat samen met vakantie, dat aan de ene kant heel relaxed kan zijn en aan de andere de afschuw alleen maar doet toenemen wanneer je 24/7 moet optrekken met iemand die je eigenlijk niet interesseert.

Toevallig kwam ik een artikel tegen over een nieuwe relatievorm of leefvorm, hoe je het ook noemen wilt. En dat is LTA oftewel living together apart. Als voorbeeld een stel die zijn gescheiden, maar wel met elkaar bleven wonen. Ze hadden geen slaande ruzie, niemand had de ander iets aangedaan, maar de liefde was over. Ze kochten twee kleine rijtjeshuizen naast elkaar en verbouwden het zodat iedereen zijn eigen ruimte had, maar er ook een gemeenschappelijke living en keuken was.

Eigenlijk waren ze toen ze getrouwd waren al het ideale gescheiden stel en dat werden ze nu officieel. Het lijkt mij een ideale vorm, voor veel mensen in ieder geval. Al is het maar een soort overbruggingsperiode. Je hebt alle tijd om de kluwen spaghetti te ontwarren, je blijft in verbinding met alles wat je samen hebt opgebouwd en tegelijkertijd kun je ook aan je eigen nieuwe leven bouwen.

Waarschijnlijk moet je wel je ego aan de kant kunnen zetten en dat is voor slechts weinigen weggelegd. Maar wie weet wat de toekomst brengt en zal een LTA net zo normaal worden als een LAT. Immers, tijden veranderen, situaties veranderen, mensen veranderen. En voorkomt dit dat je – zoals F.- op je 40ste de overtuiging hebt dat je nooit meer zal lief hebben.

'Er was geen verborgen vriendin, geen mannelijke lover in de kast… maar ook geen erectie'Lees ook