Op zich is er niks mis met een gezonde dosis jaloezie. Het schijnt zelfs goed te zijn voor de liefde. Je bakent ermee je terrein af en het geeft een bepaalde prikkel aan de relatie. Maar wat is gezond?

Toen ik voor het eerst samenwoonde was ik stikjaloers. Een enorm kutgevoel. Machteloos, angstig en gefrustreerd. Achteraf bleek dat mijn jaloezie niet ongegrond was, maar hielp het? Welnee. Ik had alleen mezelf ermee.

Toen ik de deur van ons liefdesnestje voorgoed achter me dichttrok, nam ik me voor nooit meer jaloers te zijn. Als mijn geliefde denkt dat het gras aan de overkant groener is, zet ik het tuinhek voor hem open. Als hij elders wil grazen, is er namelijk niets maar dan ook niets wat je ertegen kunt doen. Zonde om je tanden erop stuk te bijten.

Jaloezie? Nee bedankt. Het staat potsierlijk en het kleedt niet af. Je hebt er dus niks aan. Ik heb mezelf deze lelijke eigenschap redelijk goed af kunnen leren.

Tot nu. Met Mehmet word ik er voor het eerst sinds jaren weer mee geconfronteerd. Het gaat me niet om zijn kinderen of zijn (ex-)vrouw. Het maakt me niets uit of hij samen met haar langs de zijlijn staat te juichen of met het gezin uit eten gaat. Het zit ‘m in iets heel anders. Appen.

Wij appen meestal vroeg in de avond. Een kusjes-emoji betekent bij ons over en sluiten. Toevallig lees ik ’s avonds laat een artikel dat hem zeker zal interesseren en ik wil het hem doorsturen. Ik open Whatsapp en tot mijn verbazing is hij online. Vraag me niet waarom, maar er gaat een scheut door me heen. Jaloezie. Met wie is hij op dit uur nog aan het appen? Hij blijft tot één uur ’s nachts online. Ik stuur niets en ga malen.

Het is lang, lang geleden dat ik Othello’s monster in de gifgroene ogen heb gekeken, maar ik staar er nu recht in. En it’s not a pretty sight. Het gaat natuurlijk nergens over dat ik hele scenario’s bedenk waarom Mehmet ’s avonds laat nog online zou zijn. Die ligt waarschijnlijk gewoon lekker in bed te beppen met vrienden of met zijn broer. ‘Of met een lekker wijf…’, zegt het duiveltje op mijn schouder.

Relationele jaloezie (niet te verwarren met afgunst) schijnt een secundaire emotie te zijn. De primaire emotie is angst; verlatingsangst of bindingsangst. Dat laatste is meestal ook weer een gevolg van het eerste. Je bent bang je te binden, omdat je uiteindelijk bang bent te verliezen.

Maar het kan natuurlijk ook intuïtie zijn. Een waarschuwing. Ik heb me laten vertellen dat als je wil weten of het angst is of intuïtie, je moet stilstaan bij waar je het in je lichaam voelt. Is het in je buik, dan is het je intuïtie. Is het in je borst, dan is het fake news.

Ik kan het deze keer niet pinpointen. Ik heb er ook nog nooit een seconde bij stilgestaan dat Mehmet mij zou verlaten of zelfs oog zou hebben voor iemand anders. Ik was er zo onbevangen zeker van dat hij mij de leukste vond! Maar ja, ik heb tot nu toe ook weinig concurrentie. We zitten in een lockdown. Doorzakken met vrienden in de kroeg is er niet bij en wanneer wij afspreken is het thuis. Ik heb hem altijd helemaal voor mezelf.

En dan ineens, out of the blue is er die jaloezie.

Na een onrustige nacht zit ik ‘s morgens aan de keukenbar met mijn tijdelijke huisgenote. Ik vertel mijn zielenroerselen. “Jij ziet dingen die er niet zijn”, zegt ze. “Hij is gewoon een man die tegen de vijftig loopt. Een soccerdad met een buikje en beginnende kaalheid. En van wat ik opmaak uit je verhalen is hij ook nog eens vrij oppervlakkig. Maar in jouw hoofd is hij God’s Gift to Women… omdat je verliefd op hem bent. Zo simpel is het.”

“Hij is emotioneel introvert”, schiet ik in de verdediging. “En ik ben echt niet verliefd. Ik vind hem gewoon heel leuk en spannend!”

Echter, ze heeft gelijk. Alles wat zich in mijn hoofd afspeelt heeft te maken met verliefdheid. Immers dan voltrekt zich een chemisch proces in je lichaam. Een legertje aan hormonen van endorfine, dopamine, adrenaline rollenbollen door je systeem, waardoor het onderwerp van de hartstocht allerlei fantastische eigenschappen krijgt toebedeeld. Stoer, mannelijk, grappig en hij ziet er natuurlijk geweldig sexy uit. Hij wordt in je hoofd zo opgepoetst dat hij ervan gaat glimmen. En wie wil er nu niet zo’n prachtexemplaar? Overal zijn er kapers op de kust.

Terwijl ik daarover nadenk krijg ik een berichtje van de man die mij wakker houdt: ‘Goeiemorgen lief.’

‘Morning’, text ik terug. ‘Lekker geslapen?’, mijn sarcasme ontgaat hem natuurlijk volkomen over de app.

‘Te kort. Zit in zo’n groepsapp met vrienden en we hebben nog tot laat zitten appen.’

‘Gezellig’, antwoord ik. Het groene monster is even in slaap gesust, maar het zaadje van de achterdocht is geplant. Intuïtie of fake news…

Lees ook
‘Ik ga vrijdag heel dicht tegen je aan zitten. Ik wil die lippen voelen’

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 4 juni om 20.00 uur op LINDA.nl.