Ik was er vooral zélf aan toe dat mijn dochter een mobiel kreeg. Het leek een uitkomst: ik kon Puck bellen op de dagen dat ze bij haar vader was of als ze ergens te lang bleef hangen. Een makkelijk bereikbaar kind is een geruststellende illusie voor een luie, bezorgde moeder als ik. “Puck heeft al twee jaar zo’n ding”,  zeg ik tegen Anne, die duidelijk om advies verlegen zit. “Ze gaat er verantwoordelijk mee om: ze mag de iPhone tot uiterlijk 18.30 uur gebruiken (iets met licht en slecht slapen) en het mag niet mee de klas in. Daar houdt ze zich netjes aan.”

Houterige knie

Wat ik bewust achterwege laat, is hoezeer ik de invloed van een simpele app op het leven van mijn dochter onderschat heb. Van alle nutteloze YouTube-filmpjes en dito challenges blijkt juist een simpele, onschuldige app als TikTok best schadelijk. Die vrolijke app, waarmee kinderen playbacken op een zelfverzonnen dansje, heeft van mijn dromerige puberdochter een verslaafde neuroot gemaakt. Een video (het liefst samen met je BFF) is na zo’n vijf keer oefenen wel klaar, maar het spastische naeffect sijpelt fysiek een etmaal door. Puck tiktokt gerust, zonder mobiel of muziek, uren in stilte. Op straat gooit ze, als ze naast me loopt, plotseling middenin een gesprek d’r elleboog zijwaarts of een houterige knie in het luchtledige. Een soort Gilles de La Tourette van de ledematen. Ze oefent poses in de auto, waarbij ze zichzelf minutieus in het bijrijders-spiegeltje bestudeert. Puck is tevreden over wie ze is en hoe ze eruitziet. Aan dat fijne zelfbeeld wil ik, zeker nu ze in de startblokken van de puberteit staat, niet tornen met negatieve opmerkingen over die eh…’unieke’ choreografie. Dus houd ik wijselijk mijn mond, al kost dat aardig wat moeite.

TikTok-modus

Vorige week reed ik met de meiden naar de provincie voor twee dagen aan zee. Van hotelkamer tot strand en diner, of d’r mobiel nu wel of niet aan stond, Puck d’r lijzige lichaam bleef in eindeloze TikTok-modus. Ik liet mijn zorgen door de zeewind van me afglijden en appte, rozig van gezinsgeluk, foto’s van onze minivakantie naar Jaap. Mijn beste vriend stuurde een geschrokken emoji retour met een screenshot, ingezoomd op Puck in een soort danspose. ‘Zeg, wat geef jij je oudste tegenwoordig te drinken?!’, stond erbij. Zie je wel, ik ben niet de enige die het raar vindt, dacht ik. Voordat ik kon antwoorden had Puck, die stiekem mee had gelezen, een weerwoord klaar.  “Ach, Jaap begrijpt er niks van. Die heeft zelf een telefoon uit het jaar nul. Laat staan dat-ie weet wat TikTok is.”

Lees ook
Maaike maakt zich zorgen om haar ouders

Onhandig

Een dag later staan we bij de receptie in de rij om uit te checken, uiteraard op veilige afstand van een handvol andere hotelgasten. In dit geval een vader en puberdochter die voor ons staan. Als het kind, ik schat een jaar of vijftien, per ongeluk de sleutelbos van haar vader uit zijn hand slaat, hoor ik een diepe zucht. “Lekker handig, Tess.” Puck fluistert in mijn oor: “Zie je wel, ik ben heus niet het enige onhandige meisje.” Ik geef haar een zoete glimlach.

“Sorry hoor, pap”, zegt het meisje en ze kijkt beschaamd, met rode konen van ongemak, achterom. “Echt waar, meissie”, moppert de vader met Rotterdams accent, terwijl hij de bos van de grond raapt. “Je moet eens ophouden met dat achterlijke ge-TikTok.” Ik lach hardop. “Zie je wel”, zeg ik blij, maar zachtjes tegen Puck. “Ook ik ben niet de enige.”