Jarig zijn was ooit zo simpel. Slagroom likken van de kaarsjes, koekhappen, stoelendans en een plastic zakje met een spekje en een fluitje mee naar huis. Maar nu… vijftig.
V I J F T I G. Een halve eeuw.
Jarig zijn was ooit zo simpel. Slagroom likken van de kaarsjes, koekhappen, stoelendans en een plastic zakje met een spekje en een fluitje mee naar huis. Maar nu… vijftig.
V I J F T I G. Een halve eeuw.
Vijftig worden betekent draaiboeken, Excel-bestanden en een gastenlijst met diplomatiek gekonkel – als ik mijn voorgangers mag geloven. Vijftig: de mijlpaal die blijkbaar gevierd moét worden. Het getal dat je niet zomaar kunt passeren. Ja, ik voel ‘m hoor, die druk. Om iets bijzonders te doen, groots uit te pakken.
Om me heen vraagt iedereen: ‘Hoe ga je het vieren?’, ‘Wat zijn de plannen?’, ‘Heb je al nagedacht over een verjaardagscadeau?’ en ‘Oh, en stuur meteen de mailadressen van wie je uitnodigt’. Ik word er helemaal zenuwachtig van. Hoe vaker mensen het vragen, hoe meer ik ga twijfelen óf ik het wel wil vieren. Ja, ik weet dat het een zegen is om vijftig te mógen worden, maar ik wil een feest geven wanneer ík dat wil. Niet omdat een getal dat voorschrijft.
Een paar jaar geleden hadden mijn zus en ik iets bedacht: in 2024 samen onze ‘honderdste’ verjaardag vieren: ik 49, zij 51. Veel leuker. Een fout dansfeest, thema Absolutely Adidas, iedereen in een blits trainingspak op de dansvloer. Zo zouden we allebei onze vijftigste verjaardag omzeilen. Maar toen onze moeder vorig jaar overleed, verdween dat plan naar de achtergrond.
En nu zit ik met de onrust van mijn naderende vijftigste verjaardag.
Over drie weken is het al zover. Wat moet ik doen?
Door mijn getwijfel ben ik allang te laat om nog een spectaculair feest op touw te zetten, dus een gezellig huisfeestje lijkt me de beste optie. Dilemma: op mijn etage passen hooguit 25 man. Wie nodig ik dan (niet) uit? Vraag ik slechts een selectie van de familie en mijn inner circle? Zeg ik dat het met aanhang en kinderen erbij écht te druk wordt? Volgende dilemma: wordt het een borrel? Thee met taart? Te pauper. Mijn gasten moeten wél fatsoenlijk te eten krijgen.
Resumé: Een tafel vol lekkers, dansen tussen de eettafel en de bank, mijn beste vriend achter de piano, wij allemaal zingen – dát lijkt me nou een ideaal plan. Wat ik minder ideaal vind, is vooraf dagenlang in de keuken staan (lees: stressen). De hele avond glazen bijvullen en de volgende ochtend wakker worden in een slagveld. Het zijn te veel prikkels. Dus: catering dan maar?
Offerte opgevraagd. Slik. Voor dat bedrag kan ik net zo goed met mijn vrienden uit eten gaan in een goed restaurant. Geen troep thuis, geen gedoe. Maar dan mis ik precies wat het leuk zou maken: het dansen, zingen en pianospelen.
Weet je wat? Misschien vier ik het gewoon niet. Geen stress over de organisatie, geen twijfels over wie wel en niet komt, geen druk om alles perfect te willen doen.
Maar het voorbij laten gaan, maakt me ook verdrietig. Blijkbaar wil ik tóch iets.
Terug naar het huisfeestje dan. Hoe regel ik lekker eten zonder dat het me een fortuin kost of megaveel werk? Kan ik als micro-influencer nog een leuke deal scoren? Hapjes in ruil voor wat posts? Nee, geen zin om te leuren en op mijn verjaardag bezig te zijn met verplicht content maken.
Ik zit vol twijfels, vol stress, vol ideeën. Totaal in de war over wat ik nou eigenlijk wil. Hoort dit bij het vijftig worden? Ben ik zo’n waardeloze vriendin? Waarom regelt niemand een surpriseparty voor me? Oh wacht… ze hadden het al subtiel gepeild. En wat riep ik? ‘ZELF DOEN!’ Kleuter.
'Ik voel geluk door mijn intense verliefdheid, maar ook verdriet van een afscheid dat zich langzaam aankondigt'Lees ookTatum Dagelet is 49 jaar en geboren in Amsterdam. Ze is de dochter van acteur Hans Dagelet en Dokus Dagelet is haar zus. Monk, Mingus en Charlie Chan Dagelet zijn haar halfbroers en halfzus. Tatum is actrice, presentatrice, regisseur en schrijfster. Ze heeft een dochter met deejay Ruud de Wild, Toy Travis.