Thuis heerst complete chaos. Als ik de koelkast opentrek om iets te pakken, vergeet ik waar ik naar zocht. Dan sta ik daar, in stilte voor de open deur, alsof de koelkast me gaat vertellen wat mijn plan ook alweer was. “Focus, Tatum!”, hoor ik mezelf steeds vaker hardop zeggen. Dat helpt ook niet.

En dan is er dat eindeloze ronddwalen door het huis. Vaak begin ik met een helder doel – zoals een nieuwe wc-rol pakken – maar onderweg raak ik continu afgeleid. Voor ik het weet heb ik de losse knoop aan mijn blazer vastgenaaid, post-its geplakt op mijn favoriete pagina’s van het kookboek, en een potje Wordfeud gewonnen van mijn zwager, maar die ene noodzakelijke wc-rol ben ik volledig vergeten. En zo loop ik een uur later met mijn onderbroek op mijn enkels en billen stevig samengeknepen van de wc naar de voorraadkast om die wc-rol alsnog te pakken.

Wat betreft autistische trekjes: ik kan me gruwelijk ergeren aan de kleinste dingen. Vershoudfolie die ik niet goed van de rol afkrijg. Plakband zonder uiteinde. Dat is absolute hel. Dan stampvoet ik als een klein kind. Tijdens het winkelen kan ik helemaal flippen als kleding van de haakjes afglijdt. Ik krijg dan de neiging om op de vloer te krijsen als een peuter met een driftbui in de supermarkt.

Daarnaast zijn er mijn rigide schema’s. Ik wil op tijd eten, om 18.00 uur. Is het eten niet op tijd klaar, dan verander ik in een kribbig monster. Hetzelfde geldt voor bedtijd. Om 22.00 uur wil ik in bed liggen, geen discussie mogelijk. Want als ik later dan 23.00 uur ga slapen, functioneer ik de volgende dag niet meer, denk ik.

Dat is nog niet alles. Ik kan niet meer tegen harde geluiden. Uit eten gaan wordt een ware beproeving als de muziek te hard staat of de akoestiek slecht is, waardoor je iedereen door elkaar hoort praten. Dan raak ik zo overprikkeld dat ik het liefst meteen naar huis ga. Tegenwoordig boek ik niet meer bij de hipste restaurants, maar bij ‘geluidsvriendelijke’ eetgelegenheden.

Soms voelt het alsof ik al de leeftijd heb bereikt van dementerende, zeurende oudjes die hardop tegen zichzelf praten. Betekent 50 en 38 dagen oud zijn dat ik deze uitdagingen maar gewoon moet omarmen? Of moet ik 50 jaar en 38 dagen oud zijn om te ontdekken dat ik toch echt ADHD heb? Want we plakken nou eenmaal graag labels. Misschien is het slechts de drukte van het leven, en schreeuwen mijn lichaam en geest om te ontprikkelen?

In ieder geval ben ik niet de enige. In onze vriendinnengroepsapp is het ook een bonte verzameling van verstrooide vrouwen. We appen volkomen langs elkaar heen, stellen voortdurend dezelfde vragen en beantwoorden die met een passief-agressief ‘zie mijn vorige bericht’. En tja, soms raakt iemand té overprikkeld (….heeft de groep verlaten).

Het is best een geruststellende gedachte dat ik niet alleen ben in deze chaos.

‘Elke keer als hij me voorstelt als zijn ‘vriendin’ voel ik een golf van trots, alsof ik net een prijs heb gewonnen’Lees ook