Ik vraag me af of het toeval is of dat mijn kat precies wist wat ze deed. Soki was oud, bijna 19 jaar. Uitgerekend op de verjaardag van mijn nieuwe liefde besloot ze dat het mooi was geweest. Alsof ze het stokje doorgaf.
‘We hebben elkaar al die jaren gezelschap gehouden en ik ben zo lang gebleven als ik kon. Nu kan ik gerust gaan – er is iemand anders om mee te knuffelen.’
Ze bepaalde zelf haar lot. Ergens is het wel een opluchting dat ik nooit de moeilijke keuze heb hoeven te maken om haar te laten inslapen, maar het blijft een immens verdriet.
Mensen die niet veel met huisdieren hebben, begrijpen dat vaak niet. ‘Het was maar een kat.’ Maar voor mij was ze zoveel meer. Ik ben mijn maatje kwijt. Ruim achttien jaar lang had ik een diertje dat op me wachtte, dat afhankelijk was van mijn zorg.
Het is zo leeg in huis. Soki was er altijd. Haar tikkende pootjes op de vloer – dat vertrouwde geluid dat me eraan herinnerde dat ik nooit echt alleen was. Elke avond lag ze op mijn borstkas tot ik in slaap viel. ’s Ochtends wekte ze met een miauwtje dat klonk als ‘goedemorgen’. Als ik haar optilde, kroop ze spinnend in mijn nek en beet ze zachtjes in mijn neus.
Misschien sloeg ik wel een beetje door in mijn rol als dierenmama. Ze had haar eigen stoel aan de tafel en zat er altijd gezellig bij tijdens het eten. Ik droeg haar als een baby in een draagzak, in een omgekeerde hoodie. En als ze over de eettafel liep en mijn dochter zei dat dat ongepast was, antwoordde ik: “In dit huis mogen katten alles.”
Wat mis ik dit allemaal. Nog steeds begroet ik haar als ik thuiskom. Automatisch wil ik haar etensbakje vullen. ’s Nachts, half slapend op weg naar de wc, maak ik een boog om de krabpaal die er niet meer staat, waar ik in het donker vaak tegenaan liep. Het zijn de kleine gewoontes die het hardst binnenkomen. Ik weet dat het tijd kost om daaraan te wennen, maar eigenlijk wil ik er helemaal niet aan wennen. Haar haartjes liggen nog op haar favoriete kussen bij het raam, ik kan ze niet opruimen.
En nu wacht ik tot ik haar asblikje kan ophalen.
Maar in al die leegte besef ik iets anders. Hoeveel lichter verdriet voelt als er iemand naast je staat. Iemand die niet probeert je pijn weg te nemen, maar er gewoon is. Die je niet repareert, maar opvangt. Jarenlang was ik als single gewend om alles alleen te doen. Mijn eigen verdriet te dragen, mijn eigen tranen weg te vegen. Ik was ervan overtuigd dat ik niemand nodig had om mijn lasten mee te delen. Maar nu pas voel ik hoeveel meerwaarde het heeft als je een liefje hebt om je hand vast te houden. Misschien heeft Soki gewacht tot ze wist dat ik niet langer helemaal alleen zou zijn. Tot ik iemand had gevonden die me zou steunen, als zij er niet meer was.
Voor nu laat ik die haartjes op haar kussen nog even liggen. Gewoon, omdat ik er nog niet klaar voor ben ze weg te halen. Want ook al is er ruimte voor nieuwe liefde, de plek die zij achterlaat, blijft altijd haar plek.
'Jarig zijn was ooit zo simpel, nu zit ik vol twijfels, stress en ideeën. Totaal in de war over wat ik nou eigenlijk wil'
Tatum Dagelet is 49 jaar en geboren in Amsterdam. Ze is de dochter van acteur Hans Dagelet en Dokus Dagelet is haar zus. Monk, Mingus en Charlie Chan Dagelet zijn haar halfbroers en halfzus. Tatum is actrice, presentatrice, regisseur en schrijfster. Ze heeft een dochter met deejay Ruud de Wild, Toy Travis.
