Lees ook
Suzette (30) over Sven Kramer: ‘Je bent een held, net als Jorrit natuurlijk’

Ik las vanochtend op LINDAnieuws dat het niet goed met je gaat. Dat je je klote voelt. Dat een stemmetje tegen je zegt dat je lelijk bent en dat je je eenzaam voelt, ook al ben je dagelijks omringd door mensen.

De alarmbellen gingen meteen bij me af. Dit herkende ik. Niet van mezelf, maar van meerdere mensen om me heen. Meteen luisterde ik het radiofragment terug waarin je dit allemaal zei, en bij de eerste snikkende woorden had je me al.

Na alles eruit gegooid te hebben, liet je weten opgelucht te zijn. Je vond het fijn dat mensen naar je wilden luisteren, dat je eerlijk mocht zijn van je luisteraars. Maar wat ik hoopte te horen, kreeg ik helaas niet te horen.

Zoals ik al aangaf, heb ook ik een aantal vrienden om me heen die kampen met burn-outs en depressies. En ondanks dat het voor hen natuurlijk het aller- allerkutst is, worstel ik er zelf ook mee. Want een taartje langsbrengen helpt niet meer, een wandeling door de zon werkt niet opbeurend, en zelfs de allerbeste grap laat ze niet lachen.

Ik weet dat je als goede vriend vooral hoort te luisteren, maar als iemand zijn wereld op een gegeven moment heel klein maakt, en je steevast vertelt dat niks helpt, ook jouw aanwezigheid of goedbedoelde tips niet, dan is het soms knap lastig om er nog als vriend nog voor iemand te kunnen zijn. Dan is het zelfs lastig om naar iemand te blijven luisteren.

Je gaf aan dat muziek voor jou helpt en ik hoop dat je misschien nog wat tips hebt. Of iemand anders, dat mag natuurlijk ook. Want het feit dat iemand met een depressie of burn-out kampt, is al erg genoeg. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat zo iemand in z’n donkerste momenten niet ook nog z’n vrienden kwijtraakt?