Volgens mij was het Catherine Deneuve die ooit zei dat er een moment komt dat je moet kiezen tussen je kop en je kont. Lees: dat je de keuze hebt tussen een beeldig slank lichaam met daarboven een ouwe kop, en een rimpelloos hoofd met een dikke reet eronder.
Nu ik de vijftig nader, vind ik die uitspraak wat optimistisch. Zowel je kop als je kont in hun oorspronkelijke hoedanigheid verlaten je.
Noem me naïef, maar ik ben altijd zo panisch geweest voor de aftakeling in mijn gezicht, dat ik er eigenlijk nooit bij heb stilgestaan dat je lichaam er tegen je vijftigste ook uit gaat zien als een niet opgemaakt bed.
Ik moest vorige week mijn tetten laten pletten voor het Bevolkingsonderzoek, en dan moet je eerst met je blote bovenlijf vooroverbuigen zodat de medewerkster kan zien of er geen abnormaliteiten zijn. Mijn leeggelopen ballonnen raakten zo ongeveer de grond van de tietenbus.
Ik hou van mijn lijf. Eindelijk, moet ik eerlijk zeggen. Het heeft helaas lang geduurd voordat ik het ten volle kon waarderen. Mijn lichaam doet al bijna een halve eeuw wat het moet doen en heeft een prachtig gezond kind gecreëerd.
Maar als ik dan toch eerlijk ben, moet ik ook toegeven dat ik dat verval moeilijk vind. Misschien is het ook lastiger te accepteren als je niet al 25 jaar dezelfde partner hebt die zelf inmiddels een bierbuik en terugtrekkende haargrens heeft. Dan takel je gezellig samen af. Ik daarentegen zal op een gegeven moment voor het eerst bloot moeten, dat is echt andere koek (note to self na het Bevolkingsonderzoek: blijf dan vooral rechtop staan).
Ik heb sinds de Dag Eén hype echter hoop dat de lichamelijke teleurgang niet onomkeerbaar is. Ik zie op hun Insta immers tal van vrouwen van mijn leeftijd en ouder die ineens loeistrak staan te stralen in hun Calvins. Hun voor-foto’s komen in de regel overeen met mijn spiegelbeeld: zeker niet te zwaar, maar wel een beetje flubberig en vellerig.
Ik wilde de thuismethode van Dag Eén doen, maar mijn geld was op, dus ben ik met een veel oplettender blik gaan kijken naar de video’s die zij delen en op eigen houtje maar zoveel mogelijk hetzelfde gaan doen. Ik deel het niet op de socials, maar ook ik sta me tegenwoordig bijna dagelijks in de sportschool uit te sloven met veel te zware gewichten. Mijn ultieme doel: over twee maanden vijf pull-ups doen. Bij Dag Eén zag ik dat je dat kunt oefenen met een elastiek. De eerste keer werd ik bijna door de sportschool gekatapulteerd, maar ik kom al steeds hoger.
Het eten is wat lastiger. Ik at al gezond en niet bar veel, maar ’s avonds snoep ik. Net nadat ik het allerlaatste kerstkransje had doorgeslikt, vond ik op twee locaties al paaseitjes. Of ik daar toevallig op stuitte of er een zoektocht aan voorafging, laat ik graag in het midden. “Nu al aan de paaseitjes?”, vroeg de caissière met een passief agressief opgetrokken wenkbrauw. Ja Thea, nu al aan de paaseitjes. Na het weekend kieper ik de eitjes die nog over zijn in de kliko. Of ik eet ze nog even snel op, ook dat laat ik graag in het midden.
Ik ben van mening dat een bikinibody een body (elke body) is met een bikini aan. Maar ikzelf ga me net wat blijer voelen met minder lillend vet en vel. En ik weiger te kiezen tussen kop en kont. Ik bedoel, als het niet hoeft…
'Sorry voor mijn huilogen, zei ik tegen de camera, ik ben net m’n ex tegengekomen'
Suus Ruis is journalist, columnist en (scenario)schrijver. Volgend jaar wordt ze vijftig, en hoewel je dat getal als vrouw tegenwoordig dient te omarmen, omarmt Suus helemaal niks. Op deze plek telt ze af naar haar 50e verjaardag. Suus is gescheiden en woont samen met haar 15-jarige zoon in het Gooi.
