Vorige week heb ik mijn X-account gedeletet. Het deed best een beetje pijn. Niet alleen omdat het voelde alsof ik een deel van mijn geschiedenis uitgumde, maar vooral omdat ik ziek veel volgers had.
Maar ja. Geestelijk gestoorde gekken wil ik niet steunen en bovendien vond ik Twitter al jaren stom. Facebook doe ik ook niet zoveel meer mee.
Onlangs stuitte ik op daar een foto van mijn ex-echtgenoot, waarop hij en onze zoon vanachter Duitse schnitzels van een kilo per stuk vrolijk de lens in keken.
“Waarom mag papa wél foto’s van jou online zetten?”, stampvoette ik toen junior op zondagavond thuiskwam.
“Eh… het was Fácebook”, antwoordde hij. “Daar zitten alleen maar boomers, niemand die ik ken.” Goed punt.
Het is een van de redenen dat ik al tijden niet meer echt actief ben op Facebook. Ik probeer wanhopig het imago van boomer van me af te meppen, dan moet je je online hangplekken zorgvuldig uitkiezen. Ik vind al die boomers op Facebook trouwens wel heel aandoenlijk. Ik kan ultiem genieten van zeventigplussers die bij hun (eigen) statusupdate schrijven: ‘Hoi Jos, gefeliciteerd met je verjaardag. Groetjes Joke en Bert.’
Een oud-collega van me, inmiddels eind 60, gebruikt Facebook als Twitter/X en gooit alleen maar oneliners de ether in. ‘Wat een aanfluiting!’ schrijft hij dan. Of: ‘Dit is om te kotsen!’ Met heel grote bejaarde letters, want Facebook schiet pas over naar een kleiner lettertype als je meer dan 15 woorden typt. Ikzelf heb werkelijk nooit enig idee waar het over gaat, want er staan geen hashtags bij, maar boomers onder elkaar zijn een soort dolfijnen met hun eigen taal, dus hij krijgt altijd bijval.
‘Ik kocht in LA bessengummies en drie uur later werd ik achterna gezeten door boosaardige aliens die me wilden kidnappen’
‘Ja echt belachelijk, gr Fred’, vindt Fred.
‘Schande inderdaad!’, aldus Joop.
Ik denk dat het in veel gevallen politiek is of iets met Ajax. Op Insta, mijn go-to social medium, ben ík natuurlijk de boomer, dat weet ik heus wel. Maar ik leer van mijn fouten en probeer tenminste bij te blijven. De truc: ik kijk naar jongere collega’s en kennissen en let goed op hoe zij het doen. Ik wil best een tipje van de sluier voor je oplichten, wij middelbaren moeten elkaar steunen.
Wel: lettergrootte 4 of maximaal 6 als je iemand anders tagt. Zelfs met leesbril niet te ontcijferen. Niemand hoeft te zien wie dit is, het draait om jou. Zelfde geldt voor locatie en andere tekst. Hou het klein.
Niet: oneigenlijk gebruik van punten. Een zin sluit je nóóit af met een punt. Ook niet in appjes trouwens, je verraadt er meteen je leeftijd mee.
Wel: mysterie, ook in je bio, die laat je bij voorkeur gewoon helemaal weg. Wegkijken.
Niet: je dagelijkse beslommeringen in berichten zetten. Daar zijn je stories voor.
Nooit: een privéberichtje rechtsboven wegklikken. Daar zit namelijk het camera-icoontje om mee te videobellen. Is bij mij vaak misgegaan, héél vaak.
Jong lijken op Insta is een dagtaak. Ondanks mijn inspanningen doe ik nog steeds een heleboel fout. Ik weet bijvoorbeeld nog altijd niet wat de jonkies bedoelen met het nagellak-icoontje. Volgens mij betekent het ‘whatever’, maar ik durf het niemand te vragen. Zolang ik het niet zeker weet, gebruik ik het niet. Emoji’s verkeerd gebruiken is echt je sociale doodvonnis. Vraag maar aan Joke (en Bert), die een smiley die jankt van het lachen plaatste onder het overlijdensbericht op Facebook van haar kennis Bep.
'Ik zou niet weten waar ik de tijd voor een man vandaan moet halen'
Suus Ruis is journalist, columnist en (scenario)schrijver. Vorig jaar is ze 50 geworden, en hoewel je dat getal als vrouw tegenwoordig dient te omarmen, omarmt Suus helemaal niks. Suus is gescheiden en woont samen met haar 16-jarige zoon in het Gooi.
