Oké, pff. Veilig in de slaapkamer. Voor zolang het duurt dan, want de hele binnenboel moet er weer aan geloven. Alles staat te tochten voor de frisse lucht en er moet voortdurend gedweild, gestoft en geschrobd worden. Als ik nog een bodempje koffie in mijn kopje heb, houd ik het angstvallig vast omdat het anders voordat ik het weet alweer is leeggegooid, afgewassen en opgeborgen.

Ook boeken, tijdschriften en kleren verlies ik geen minuut uit het oog; al mijn bezittingen bescherm ik tegen de nietsontziende schoonmaaktornado die er sinds de lock-in in ons huis woedt. En er geen hulplijn is die ik hiervoor kan bellen. Geen stichting Smerig Thuis die mijn chaos een beetje beschermt. Ik ben de rommel die moet worden weggepoetst. Ogenblik weer, anders krijg ik een pak swiffer!

Ik weet het, ik heb een luxeprobleem, mijn man doet het huishouden en ik de boodschappen en andere buitendiensten. Nu die laatste zijn weggevallen word ik meer geconfronteerd met zijn werkzaamheden dan normaal. En ben ik hem dankbaar? Welnee. Ik voel me opgejaagd en schuldig gemaakt. Iedere keer dat de stofzuiger aangaat, heb ik zin om als een kat onder tafel met een hoge rug terug te gaan zitten blazen.

Het blijkt dat de verplichte isolatiesituatie voor meer mensen dit soort spanningen oplevert. Opeens zijn kantoor en huis samengevallen; heb je naast je partner ook een nieuwe collega over de vloer. En of dat een beetje een leuke werknemer is, valt te bezien. Misschien is het iemand die de kantjes eraf loopt. Wie neemt de kantinewerkzaamheden op zich, wie is de koffiedame? De schoonmaker die gewoonlijk stilletjes na zessen in een leeg pand zijn kar voortduwt, staat ineens volop in de schijnwerpers. En wie is de onderwijzer? Wie de psycholoog die de angsten en onzekerheden over deze rare situatie wegneemt?

Er worden veel artikelen geschreven over hoe deze crisis als een soort röntgenapparaat de weeffouten van de samenleving zichtbaar maakt, waardoor we ze kunnen veranderen en verbeteren. Ik denk dat dit ook kan gelden voor ons huiselijk leven. Als je het heterostellen vraagt, blijkt heel vaak dat de taken thuis nog niet echt eerlijk zijn verdeeld. En dan gaat het niet alleen over wie de klusjes doet, maar ook over wie bedenkt wélke klusjes wanneer gedaan moeten worden. Uw office manager aan huis, zeg maar.

Lees ook
Stella Bergsma heeft schijt: ‘Ook in quarantaine moet je voor jezelf opkomen’

Uit onderzoek blijkt dat de meeste huiswerklast toch nog vaak op de vrouw neerkomt. Maar het kan natuurlijk ook andersom zijn. Ik ben als feminist heus niet altijd seksisme op laag water aan het zoeken. Het is in ieder geval nuttig om in deze abnormale ‘nieuwe normaal’-situatie eens te kijken hoe bij jezelf alles is verdeeld en…. om deze column heel goed te verstoppen voor mijn man, dat lijkt me ook nuttig.

Stella Bergsma is (49) schrijfster, zangeres en de vrouwelijke Johan Derksen van Nederland. Ze is scherp en zegt waar het op staat. Elke week geeft zij ongeremd haar onbeschaamde mening over een actuele kwestie.