We matchen en na het gebruikelijke heen en weer ge-hoi en ge-hi volgen de aftastende vragen. Van wat voor muziek houd je? Wat is je favo vakantiebestemming? Marrakech, antwoord ik. Mijn dochter is namelijk half-Marokkaans. Haar vader ontmoette ik in Amsterdam. Een beeldige man met dreadlocks à la Ruud Gullit destijds, 1.97 meter hoog en Goddelijk Gestroomlijnd. Hij had geen verblijfsvergunning, moest het land uit en ik ging mee, het avontuur achterna.

Ik werd verliefd op de man, daarna op het land. Destijds waren er nog niet zoveel toeristen, zeker niet in de plaats waar hij woonde, dus ik was een bezienswaardigheid. In het weekend kwamen hele volksstammen aan familieleden mij bezichtigen en steevast was de mop onze Nederlandse lunch: ‘Weet je wat zij tussen de middag eten in Nederland? Een broodje kaas!’ Nou, dat was lachen!

En ik lachte vrolijk mee, mijn brood nog eens soppend in de tajine die mijn schoonmoeder maakte. Met mijn schoonzusjes dwarrelde ik door het labyrint van de medina, ’s avonds na het eten pafte (ja ik rookte toen nog) ik steevast met mijn schoonvader een sigaretje. Een traktatie voor hem, want hij had een ondefinieerbaar soort lokale shag en liet zich mijn Marlborootjes goed smaken. Ik werd als een prinses behandeld en vooral vetgemest. Ik hoefde maar te vragen: ‘Hoe laat gaan we eten?’ of er stond al een maaltijd voor mijn neus. Ik leerde belly dancing en koken. En zo kwam ik enkele maanden later met heupen als kazen en zwanger terug uit Marokko.

De aanstaande vader enkele weken later. Helaas, hij wilde maar niet deugen en werd uiteindelijk weer teruggestuurd naar land van herkomst. Gevolg was dat ik mijn dochter Yasmine alleen opvoedde. Ik heb altijd contact gehouden met haar vader en ging minimaal een keer per jaar naar Marokko. Ook toen hij hertrouwde en Yasmine er een zusje bij kreeg. Ik zag letterlijk wat mij bespaard is gebleven, want uiteindelijk is de man geen marriage material. Maar misschien ben ik dat ook niet. Ik heb geen behoefte aan een man die 24/7 naast me op de bank zit. Ik houd de afstandsbediening graag in eigen hand en ik hoef niet gered te worden. Ik red mezelf uitstekend.

Enfin, de favoriete vakantiebestemming van mijn Tindermatch is ook Marokko en dan gaat mij een licht op: ‘Zeg Sam, heet je toevallig voluit Samir?’ Inderdaad, en we hebben heel wat gespreksstof, zoveel dat we nummers uitwisselen en hij me onmiddellijk belt. Tot mijn verbazing met een zwaar provinciaals accent.

Dus een exotische verpakking, die klinkt als een Drents boertje. Hij is decorbouwer, weet veel van kunst en heeft een heerlijk gevoel voor humor. Hij wil al hetzelfde weekend afspreken. Er is dan nog geen coronavirus in de lucht, daarom stapt hij zaterdag op de trein om meer dan honderd kilometer te reizen voor onze eerste ontmoeting op een Amsterdams terras…

Lees ook
‘Ik ben toch veel te oud voor Tinder?’

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen.

De volgende aflevering verschijnt zaterdag 11 april om 12.00 uur op LINDA.nl. Wil je de columns van Sophie nog makkelijker volgen, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. De nieuwe aflevering verschijnt vanzelf in je mailbox.