Het leuke was: ik deed alles zelf. Van het filmen (wat binnen het genre ‘vloggen’ wel een vereiste is, dat je het zelf doet) tot het monteren. Vooral aan dat laatste beleefde ik veel plezier. Aan de hand van urenlang tutorials kijken wist ik een eigen manier van editen te ontwikkelen. Nadeel was, dat ik er heel veel tijd aan kwijt was. Aan een gemiddelde vlog monteerde ik zo’n acht uur.

Op een dag kwam ik in het dorp Jenny, de moeder van een van mijn beste vrienden, tegen. Ze vertelde me dat ze zo genoot van mijn vlogs, maar ze had één belangrijke opmerking.

‘Ik dacht: als ik hem nou eens tegenkom, ga ik het gewoon zeggen. Dat komt beter aan dan dat ik reageer bij de comments, dus goed dat ik je zie. Je gebruikt heel vaak woorden als “belachelijk” of “achterlijk” of “verschrikkelijk” als je iets aanduidt. Dat is zo negatief. Dat vind ik jammer. Dat moet je niet meer doen, jongen’, zei ze.

Het was de eerste keer dat ik zo’n reactie kreeg, en inderdaad, hij kwam goed aan, want – vroeg ik me meteen af – deed ik dat?
‘Deze week was ach-ter-lijk druk!’
‘Wat een be-lach-e-lijk goeie show!’
‘Dat was echt ver-schrik-ke-lijk mooi!’

Ja, dat deed ik. Maar ik had meteen mijn weerwoord klaar; eigenlijk zijn de meeste – zo niet alle – woorden die je gebruikt om iets (moois) kracht bij te zetten negatief. Dat versterkt het positieve alleen maar meer. ‘Onwijs’, ‘erg’, ‘afgrijselijk’, ‘verschrikkelijk’, ‘ongelooflijk’, allemaal woorden die in de kern negatief zijn.

Ik vond het wel verfrissend dat Jenny er bewust voor koos te wachten met haar reactie, om die uiteindelijk face to face te vertellen. Ik vind het een jammerlijke tendens dat mensen die elkaar gewoon kennen, dus vrienden of geliefden, onder elkaars ‘posts’ openbaar met elkaar communiceren. Zijn ze elkaars telefoonnummer kwijt ofzo?! De lelijkste variant is natuurlijk een ruzie. Digitaal moddergooien – niet chic. Maar ik begrijp ook de lieve variant niet. Dat geliefde A onderweg is naar huis, dat post op Instagram, en dat geliefde B daaronder reageert met ‘Ik kan niet wachten’.

Of wanneer op een random post van geliefde A, geliefde B reageert met ‘Je bent de liefste, ik mis je’. Ik vind dát dus ook niet chique. Dit gebeurt niet alleen met net-verliefde stelletjes, maar ook binnen langere relaties. Dat vind ik vreemd. De gedachte die erachter schuilt, zal zijn dat íedereen het mag weten.

Maar is het niet zo dat als je ’s avonds samen op de bank zit, een oprecht uitgesproken ‘Ik hou van jou’ veel meer waarde heeft dan wanneer je dat statement van de daken schreeuwt? Of vindt de nieuwe generatie het ‘echter’ als het zwart op wit voor iedereen te zien is? Ik kan er niets aan doen dat ik denk aan relatieproblemen, als ik zo’n reactie van geliefde B gericht aan geliefde A lees. Compensatiegedrag.

En natuurlijk plaats ik Anne op social media ook weleens op het liefdesvoetstuk, wanneer het onze trouwdag is of iets dergelijks, maar zelfs dan richt ik me eigenlijk niet eens tot haar, maar vertel ik óver haar. Het is een nuance. Haar vertel ik ’s avonds op de bank dan dat ze onwijs, ontzettend, verschrikkelijk, belachelijk, afgrijselijk, achterlijk lief en mooi is.

Lees ook
‘Van neusspray tot tabletjes, ik heb alles geprobeerd tegen hooikoorts’