Naakt en de sauna horen bij elkaar. Maar niet volgens de Britten met wie ik deze week op reis ben. Dave, de enige man in ons midden, was niet voorbereid op wat hij allemaal zag toen hij een Finse sauna binnenstapte, vertelt hij in detail aan het diner.
“Duitsers, Nederlanders en Scandinaviërs hebben geen moeite met bloot zijn, hè?” vraagt Michelle, die deze werktrip leidt. Ineens kijkt iedereen mij aan.
“Dat is toch juist het punt van een sauna, dat je hele lichaam transpireert?” zeg ik verbaasd. “Ik moet er niet aan denken, je de tandjes zweten in een badpak of bikini. Dat lijkt me heel vervelend.”
Pas ergens na mijn twintigste durfde ik naar een saunacomplex. Ik had het idee dat er alleen maar strakke types en topsporters kwamen. Maar na die eerste keer besefte ik dat het gewoon een mengelmoes is, net als in een drukke winkelstraat. Oud, jong, dik en dun. Met en zonder tatoeages of schaamhaar.
Een paar vieze gluurders daargelaten is niemand met jou of je lijf bezig – en ik dus ook niet met anderen. Je komt er voor je ontspanning en rust. Komt nog eens bij dat ik de helft van de tijd mijn ogen dicht heb.
In het Turkse stoombad van het hotel zit vanavond niemand, de betegelde bank is nat. Na tien minuten gutsen en diep ademen sta ik rustig op. Precies op dat moment gaat de glazen deur open en stapt er een oudere man binnen. Hij schrikt. Ik kom voor hem natuurlijk plots uit de stoomwolk opdoemen. “Entschuldigung”, zegt hij, nadat hij bijna tegen mijn borsten loopt. Ik wil niet naar z’n lid kijken, dus ik wend mijn blik af. Onprettig is het zeker, dus ik ga snel voor een ijsdouche. Dan trek ik m’n badjas aan in de relaxruimte. Daar ligt Lauren, één van de Britse reisgenoten, in een bikini op een ligbed. Ze lacht om mijn close encounter.
“De jacuzzi is leeg”, zegt ze na een tijdje. “Ik wacht altijd tot er niemand is. Ga je mee?” Als we zitten komt er ineens een koppel bij. Ze nemen zo plaats dat we niet naar elkaar hoeven te kijken. Ik sluit mijn ogen ter ontspanning. Als ik ze weer opendoe, zie ik hem. De man die kort mijn boezem schampte loopt recht op ons af en staat vol in de spotlights. Hij lijkt op Roald Dahl; lang, oud, pezig en met een groot hoofd.
Lauren mompelt: “O jee, dit is ‘m, of niet? Gaat ‘ie ook in de jacuzzi? Nee toch? Daar is het echt te klein voor.” In een nanoseconde bedenk ik de opties. Vluchten kan niet meer, hij staat al boven aan het bubbelbad.
En dan zie ik, als hij de trap afdaalt, het onvermijdelijke: een ongelooflijk groot klokkenspel. Hij zakt pal tegenover ons in het water en zucht. Gelukkig maakt de jacuzzi veel geluid. Als ik naar Lauren kijk, zegt ze: “Niet lachen…”
“Het is tijd om eruit te gaan”, zeg ik. Lauren knikt en staat als eerste op. Hij kijkt haar na en lacht vriendelijk. Ik loop stil weg. Bij de douche grijpt Lauren me bij de arm. “Mijn God, wat een horror, ik ga geen oog dicht doen vannacht. Ligt het aan mij of leek zijn geslachtsdeel op een gigantische theepot?” Ik moet lachen om haar vergelijking. “Doe niet zo preuts”, zeg ik. Maar ik moet toegeven dat ik zelden zoiets afwijkends heb gezien. Ik voel me lullig en schuldig tegelijk. Zo kinderachtig om een beetje te staan lachen, dus ik houd verder mijn mond.
Als ons reisgezelschap de volgende dag al vroeg aan het ontbijt zit, het dagprogramma zit tjokvol, vraagt Dave of we het leuk vonden, samen in de spa. Precies op dat moment schenkt hij thee in. Lauren barst in lachen uit. “Nou,” zegt ze, “het was heerlijk, maar na gisteravond ben ik er helemáál van overtuigd dat badkleding verplicht moet zijn in alle sauna’s.” Ze kijkt me samenzweerderig aan en de rest snapt er niks van.
”Maaike,” zegt Dave vragend, “wil jij het anders even uitleggen?” Ik schud mijn hoofd. “Nee, laat maar.” Ik had Roald Dahl toen ik binnenliep al zien ontbijten met z’n eega, drie tafels verderop. En je weet wat ze zeggen: What happens in the sauna, stays in the sauna…
Gesprekstof aan tafel: 'Was zijn teennagel al wel of niet blauw voor hij overleed?'
Maaike Olde Olthof is columnist bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een driedubbele sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus-zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
