Een goed voorbeeld is ‘Een kind kan de was doen’. Dat klopt niet; een kind kan namelijk niet de was doen. Echt niet. Sterker nog, als mijn dochter Molly van vier de was doet, komt alles gekrompen en roze uit de trommel. Bovendien is ze ook te klein van stuk om überhaupt met wasmiddel bij het desbetreffende bakje voor wasmiddel te komen.

Nog een voorbeeld is ‘Kinderen die vragen, worden overgeslagen’. Deze klopt ten dele, maar deze zou ik eigenlijk willen uitbreiden en aanvullen tot ‘Kinderen die vragen worden overgeslagen en gaan dan ontzettend hysterisch huilen, stampvoeten en uiteindelijk op de grond liggen krijsen totdat hun ouders onder druk toegeven omdat de toegestroomde mensenmassa denkt dat hier op zijn minst sprake is van een zuivere vorm van kindermishandeling en tenminste één persoon al Stichting Jeugdzorg heeft gebeld’. Zo is die vollediger en doet ‘ie de waarheid wat meer recht aan.

Nog een spreekwoord dat nooit volledig klopt: ‘Kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid’. Is! Niet! Waar! Dronken mensen spreken wel vaak de waarheid, als ze bijvoorbeeld in de kroeg iemand uitschelden voor ‘schele idioot’ of ‘breedbekkikker’, maar kinderen niet. Kinderen laten zich niet bedotten of in de luren leggen, maar dat is wat anders. De waarheid spreken doen ze zelden. Want kinderen hebben nu eenmaal veel fantasie en die neemt graag een loopje met de gewillige geest van een peuter of een kleuter.

Blotebillendans

Zo acht ik de kans zeer klein dat mijn dochter over een jaar of vijftien echt met mijn vrouw gaat trouwen en ik dan in de tuin moet slapen. En ook denk ik niet dat mijn zoontje Klaas van vijf dan voetbalt bij Ajax, zoals hij onlangs vol trots verkondigde.

Maar soms is de charme van de fantasie er snel vanaf, zeker als het leidt tot compromitterende toestanden. Zo kwamen wij ooit eens als gezin voldaan terug van een weekje Terschelling en stonden wij te wachten op de boot die aan het aanmeren was in de haven van Harlingen. De deur was nog dicht dus wij moesten wachten, net als 94 andere mensen die kris kras door elkaar heen stonden. Aangezien het openen van de deur op zich liet wachten was de stilte oorverdovend en de gelatenheid groot.

En net op het moment dat het niet stiller kon worden, vroeg mijn zoontje uit het niets en totaal niet gebaseerd op welke indicatie van waarheid dan ook: “Papa, wanneer ga jij weer de blote billendans doen?” Links en rechts om mij heen werd ongemakkelijk gekucht en ik probeerde me eruit te stamelen als een dronkaard niet de waarheid sprak, maar de leugen wilde ontkennen…

De volgende column van Sander Lantinga verschijnt dinsdag 19 mei op LINDA.nl.

Lees ook
‘Voor een man is het baarritueel nog erger’