Bloedverlies

De eerste keer dat het gebeurde, belandden we om 23 uur ’s avonds op de spoedeisende hulp. Ik had een bloedklomp in een plastic zakje waarvan ik dacht dat het misschien een foetus was. Maar dat bleek goddank een stolsel te zijn.

De twee hartjes klopten ondertussen dapper door. Ook de keren daarna dat ik bloed verloor. In het ziekenhuis dachten ze dat de oorzaak waarschijnlijk een beschadiging in mijn baarmoeder was, ontstaan toen de placenta’s werden aangelegd. Om uit te sluiten dat er toch iets anders aan de hand was, deden ze ook een uitstrijkje. Waarop ik toch een HPV-infectie en onrustige cellen bleek te hebben.

Pap3b, ‘risico op een voorstadium baarmoederhalskanker’. Om te beslissen wat er nu zou gebeuren, planden ze zo snel mogelijk een colposcopie in om de cellen met een microscoop beter te bekijken.

Voorstadium baarmoederhalskanker

Gelukkig kon ik een paar dagen later al in het ziekenhuis terecht en – nog veel beter – was de situatie niet zo ernstig dat er meteen diende te worden ingegrepen. Ik moest drie maanden na mijn bevalling weer terugkomen, dan zouden we verder kijken. Het lukt me eigenlijk prima er in de tijd daarna niet aan te denken, de bloedingen waren gestopt en vervolgens had ik eerst een gigantische buik en toen twee piepkleine baby’s om me mee bezig te houden.

Maar ja, het werd natuurlijk vanzelf drie maanden na de bevalling en dus moest ik er toch weer aan geloven. De gewraakte plekjes leken kleiner geworden, dacht de gynaecoloog. Maar toch nam ze voor de zekerheid drie biopten. Die leverden wederom een uitslag Pap3b en een HPV-infectie op, plus een CIN 3, wat ‘een sterkere afwijking van de opbouw van het weefsel’ betekende. Of, in gewone mensentaal: voorstadium baarmoederhalskanker.

De arts legde meteen uit dat dit nog niet betekende dat ik ook daadwerkelijk kanker zou krijgen, maar dat het weefsel voor de zekerheid wel beter kon worden weggehaald.

Dus stond er een paar weken later een arts met een elektrisch apparaatje weefsel in mijn baarmoederhals weg te branden. Pijn deed het dankzij de verdovingsprikjes niet, wel rook het een beetje naar barbecue.

HPV-infectie

Over een halfjaar weet ik of er nog steeds onrustige cellen in mijn baarmoederhals zitten. En of die rottige HPV-infectie inmiddels is vertrokken. In Nederland worden 8 op de 10 mensen ooit besmet met het humaan papillomavirus. Er zijn tig varianten en slechts een paar daarvan veroorzaken baarmoederhalskanker, maar je zou toch maar net één van die varianten te pakken krijgen.

Gelukkig kun je jezelf tegenwoordig laten vaccineren tegen HPV. Die vaccinatie krijgen meisjes die dertien standaard aangeboden. Reken maar dat mijn dochter die prik later krijgt, net als mijn zoon trouwens. Niet alleen omdat hij zelf ook een minuscuul risico op kanker loopt, maar óók omdat hij anders sekspartners met HPV kan besmetten.

Overigens laat 40 procent van de vrouwen niet elke vijf jaar een uitstrijkje maken. Dat snap ik wel, het kan gênant en ongemakkelijk zijn en bij een slechte uitslag schrik je je rot. Maar een voorstadium van baarmoederhalskanker is misschien vervelend, daadwerkelijk kanker is pas écht kut.

Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van negen maanden, een Twitter-account en regelmatig last van een mening. 

Lees ook
‘Jarenlang vond ik seksuele intimidatie eigenlijk vrij normaal’