Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van 9 maanden, een twitteraccount en regelmatig last van een mening. Een column over meisje-meisjes in ‘de Telegraaf’ laat haar bloed sneller stromen.
Ik heb mezelf vanochtend in een roze jurk gestoken, opvallende make-up aangebracht en mijn man getrakteerd op complimenten, schouderklopjes en lieve berichtjes waar de genegenheid vanaf spat.
Nee hoor, niet écht natuurlijk. Ik ben al blij als het me lukt ’s ochtends mascara in de richting van mijn wimpers te mikken voordat m’n baby’s wakker worden – een jongen en een meisje van negen maanden oud – en mijn man moet het meestal doen met een snelle kus voor hij met de kinderen richting crèche kart. Een jurk draag ik wel vaak, soms zelfs een roze, maar dat is vooral uit praktische overwegingen – een wijd exemplaar zit minstens zo comfortabel als een huispak en je hoeft maar één kledingstuk uit je kast te trekken om aangekleed te zijn.
Het is trouwens wel een wonder dat ik überhaupt een man héb. Althans, als ik ene Jeffrey Wijnberg moet geloven, een meneer op leeftijd met een snor en een bril die voor De Telegraaf een column schreef met de titel ‘Het meisje-meisje is een ware lust voor het (mannelijk) oog’. Of een ‘column’; misschien is het meer een contactadvertentie, of een erotische fantasie wellicht van iemand die mentaal kennelijk in de jaren vijftig is blijven steken.
Meneer Wijnberg heeft het namelijk niet zo op moderne vrouwen en hun rare moderne fratsen. Dat soort types zijn ‘zelfredzaam, (financieel) onafhankelijk, carrière-bewust, functioneel gekleed, naturel, assertief en zelfverzekerd (ook zonder man)’. Sjonge jonge, het idee natuurlijk! Een beetje zónder man toch gewoon zelfverzekerd zijn. En nog financieel onafhankelijk ook, gadverdamme. Straks hebben ze niet eens meer een partner nodig om gelukkig te zijn. In hun functionele outfit.
Maar gelukkig is er dus ook het ‘meisje-meisje’ en zij is – ik citeer – ‘van een ander kaliber’. Deze vrouw-soort mag ook best een carrière hebben (dat is dan weer sympathiek) maar ze doet tenminste niet zo lastig tegen ventje-ventjes als Jeffrey Wijnberg.
Want: ‘Opvallend is ook dat het meisje-meisje wel kritisch is ingesteld, maar juist niet zozeer tegenover de mensen die zij liefheeft. Dat is een echte opluchting voor de jongen/man die met haar in een relatie zit. Geen dagelijks gezeur over wat er alles aan hem mankeert, maar eerder op een vrolijke en spontane manier van elkaar kunnen genieten.’
Een soort Lolita dus, een afhankelijk kindvrouwtje dat elke dag vrolijk en spontaan een biertje en pantoffels klaarzet voor haar o-zo bewonderde echtgenoot, nadat ze ook gewoon de hele dag heeft gewerkt, het huishouden gedaan en piepers gejast en karbonaadjes gebakken – eentje extra voor haar meneer, want papa is de heer en meester van het gezin. Die hij dan ook nog rustig kan opeten zonder dat er aan zijn hoofd wordt gezeurd.
Het is zo’n ouderwets en wereldvreemd beeld van vrouwen dat je bijna medelijden zou krijgen met Jeffrey Wijnberg. Zijn meisje-meisje is helemaal geen bestaand persoon, maar een sneu en seksistisch droombeeld van een middelbare meneer die kennelijk moeite heeft te accepteren dat vrouwen zich in 2021 niet meer hoeven te schikken naar de man en dat het al helemaal niet hun levenstaak is om hem te bekoren.
En gelukkig denken veel mannen daar hetzelfde over. Toen ik de mijne vroeg of ik hem wel vaak genoeg trakteerde op lieve woorden waar de genegenheid vanaf spat, en genoten we wel vaak genoeg spontaan en vrolijk van elkaar?, moest hij vooral hard lachen. Best vrolijk en spontaan, eigenlijk.
Rianne met haar tweeling.
Lees ook
Stella Bergsma: ‘Je moet ontspannen. Je moet lijnen en kotsen en janken. Niemand wil je’
