Madelijne Daub, chef nieuws van LINDA.nl, werkt vanwege de uitbraak van het coronavirus inmiddels drie weken vanuit huis. In dit blog vertelt ze hoe ze dat ervaart.
Ik had niet gedacht dat ik mijn collega’s zó zou missen. Dit was mijn derde thuiswerkweek en ik vind het moeilijk: de eenzaamheid in deze chaotische en bizarre tijd.
Ik vierde in februari carnaval in Brabant. Een paar dagen later werd ik ziek. Hoesten, verkouden, huilen, de rambam. Griep? Corona? Geen idee. Het viel precies samen met het eerste coronageval in Nederland, maar ik ben niet getest.
Na een paar dagen wilde ik weer aan het werk, maar hoofdredacteur Irene de Bel verbood mij – verstandig – een voet in het pand te zetten zolang ik nog hoestte. Dat hoesten ging maar niet over, verder voelde ik me prima. Thuiswerken was dus het devies. Sinds 26 februari ben ik niet meer op de burelen van LINDA.nl geweest. De eerste week was prima, zelfs wel lekker rustig. Vorige week, mijn tweede week, was ik er wel een beetje klaar mee. Vervolgens ging het pand op slot.
Het voelt anders nu iederéén in het team vanuit huis werkt. Maandag had het wel wat gezelligs, zo met z’n allen in quarantaine. Maar ik voel me emotioneel heel wiebelig deze week. Tuurlijk, we zijn veel aan het videobellen. We chatten de hele dag. Maar ik heb meer nodig. Het wekenlange gebrek aan fysiek contact vind ik zwaar. Samen lachen, even een kop koffie in de kantine halen, een rondje lopen met een collega. Het is gewoon een eenzame bedoening. En dat op het moment dat je elkaar juíst nodig hebt, wil zien, spreken en geruststellen.
Lees ook
LINDA.nl-hoofdredacteur Irene de Bel: ‘Iedereen die hoestte heb ik naar huis gestuurd’
