Zonder paraplu, maar met zwempak, stond ik onder de blote hemel te turen over het water. Het heldhaftige voornemen elke dag in het IJ te springen in onze verlate zomer verdween al snel met de najaarsstorm.
Actrice, schrijver én theatermaker: Nhung Dam (36) is een creatieve duizendpoot. Ze schrijft wekelijks een column voor LINDA.nl.
De honderd procent kans op regen hield belofte en een frisse zuidwesterlijke wind beukte tegen de boten. Ik dacht: toch maar niet.
Terwijl ik rechtsomkeer richting huis maakte, met het gevoel in iets te hebben gefaald, overviel me de behoefte deze gedachte met iemand te delen. De gedachte: toch maar niet. En dat de ander iets terug zou typen als: ‘Geeft niets. Je blijft mijn zeemeermin.’
Er is een scala aan ervaringen die te klein zijn om er speciaal een vriendin voor op te bellen, maar toch te wezenlijk om ze zelf te verwerken. De nutteloze appjes waar onze telefoons mee volzitten, maar die op de een of andere manier toch voor verbinding zorgen. Ik heb het over de categorie berichten die alleen je geliefde met een vanzelfsprekendheid ontvangt en bij elke ander als merkwaardig zouden worden gezien. Een appje met: ‘Ben later thuis.’ Ogenschijnlijk onbeduidend, maar verwijzend naar het idee dat je verwacht wordt. Niet besteed aan een alleenwonende vrijgezel. Of: ‘Zet je de oven alvast aan?’ Of: ‘Poeh poeh, wat een pittig bodypumplesje, helemaal afgemat.’
Mijn opdrachtgever zei, nadat ik de gedachte met hem deelde, dat ik hem natuurlijk altijd mocht appen. Juíst dit soort appjes, zei hij troostend. Hoewel hij bij nader inzien ook wel begreep dat het vreemd zou zijn als hij ’s avonds zomaar een appje zou ontvangen met: ‘Natgeregend.’ Hij moest zijn overhaaste liefdadigheid toch maar terugnemen. Hij zou niet weten hoe hij thuis moest uitleggen als er ‘Geen kaas meer’ op zijn scherm zou verschijnen.
Aan de plassen water in de speeltuinen en de afgebroken takken op straat na een nachtelijke storm te zien, heeft de herfst officieel zijn intrede gedaan. Terwijl ik met mijn natte haren van de regen, en dus niet door het IJ-water na een heldhaftige duik, verder op de fiets zat te mijmeren over de nutteloze appjes, voelde ik een lege jaszak. Ook de andere zak was leeg. En in mijn rugzak zat niets anders dan een handdoekje. Mijn eerste reactie was de telefoon pakken en typen: ‘Buitengesloten. Kom je eerder thuis?’ Ook al was er geen gepaste ontvanger voor dit bericht.
Gelukkig kunnen we soms met een piepkleine aanpassing, toch die verbinding vinden. Twintig minuten na een aangepast berichtje, gestript van alle emoji hartjes, kwam een doorregende vriend vanaf de andere kant van de stad met een reservesleutel naar me toe. “Sorry en bedankt”, zei ik. “Nee, joh, zei hij, geen probleem!” Voor hij vertrok zag ik hem appen: ‘Poeh, helemaal natgeregend, zo thuis.’
Nhung Dam over een prangende kwestie: 'Wat is jouw band met vlees?'
