In het beste geval was zij (of een hij, maar het lijkt me stug in die tijd) het slimme ‘archief’ van het bedrijf en in het slechtste geval, de geslepen omhoogneuker. Want ja, jullie willen het vast niet horen in deze grensoverschrijdend beladen maanden, maar er werd heus wel eens bewust door het glazen plafond geneukt.

Net als piloten en stewardessen, artsen en verpleegsters gingen opvallend veel secretaresses er met de baas vandoor. Maar dat waren andere, ongelijke tijden. Ik hoor het eigenlijk ook nooit meer, de term secretaresse. Misschien ligt het aan de tak van sport waar ik in werk: in de media hebben VIP’s of BNers een manager of een personal assistent.

Secretaressedag is eind jaren tachtig gewoon in het leven geroepen door bloemisten (en een uitzendbureau voor secretaressen).  En begrijp me niet verkeerd: koop vooral een bloemetje voor je hardwerkende secretaresse op kantoor vandaag. Maar als we dan toch vakmensen in het zonnetje gaan zetten laten we vaker beroepen kiezen die we snel over het hoofd zien. Waarom is er geen dag van de dakdekker, vuilnisman of lopendebandwerker?

Het speciale uitzendbureau voor secretaressen bestaat overigens allang niet meer. En ik vraag me af hoeveel er nog ‘over’ zijn en in welke bedrijven. Bij de overheid of grote logge concerns waarschijnlijk, doorgaans niet de eerste bedrijven  die voorop lopen in veranderingen of sociale trends. Hoe dan ook, zet vandaag in het zonnetje wie je wil, maar laten we in het vervolg niet van slechts één beroep een nationale dag maken. En een bos bloemen meenemen voor je collega op het werk is echt áltijd een goed idee.

 

‘Ik ben krap tien minuten binnen en weet: hij doet álles verkeerd’Lees ook