Mijn oma zei altijd: “In de oorlog hadden we alleen bloembollen te eten en dat hebben we ook overleefd.” Een uitspraak waar ik me doorgaans aan vastklamp nadat ik wéér een vette hap heb weggewerkt na een lange avond met vrienden. Vaak gepaard met het schuldgevoel dat ik mijn lichaam wederom niet het beste heb geboden.
'Mijn body is niet altijd 'a temple''
My body is namelijk niet altijd a temple, maar eerder met enige regelmaat een inzamelpunt waar alcohol, koolhydraten, onverzadigde vetten en suikers samenkomen.
Net als brandstof in een auto bepaalt wat we naar binnen werken mede hoe ver we komen en hoe comfy de reis is. Sure, we kunnen iedere dag alleen maar fastfood naar binnen harken zonder eraan te overlijden – maar veel voor je gezondheid doet het niet.
Hoewel we niet allemaal gezegend zijn met de middelen en budgetten om ultragezond te leven en te eten, kunnen de meeste lichamen gelukkig tegen een stootje. Een paar jaar bloembollen of zoals ik een bij tijd en wijle bourgondisch eetpatroon betekent niet automatisch dat we al een grafkist moeten bestellen. Als je af en toe de verkeerde benzine tankt, gaat niet per se je hele auto kapot, je moet hooguit wat vaker naar de garage.
Op het internet en zo ook in Amsterdam lifehacken mensen zichzelf een weg naar ultieme gezondheid. Dure sappen van tien euro met een vleugje cashewnoot tegen depressie, matchakoffie met anti-oxidanten, veggiebowls vol vezels en voedingssupplementen om alle gebreken aan te vullen als zijnde wondercapsules. Tegenwoordig struikel je in de randstad over health boutiques die allerlei ‘gezonde’ varianten van doorsnee eten en drinken verkopen. En men lust het rauw.
Na eeuwen van ‘gewoon’ eten om onszelf te voeden en geen hongerdood te sterven, zijn welvarende millennials nu vooral gefocust op meer grip op hun kwaliteit van leven. Maar als je het mij vraagt, levert een verwaarloosbare hoeveelheid anti-oxidanten in een veel te duur, koudgeperst fruitsapje niet per se een upgrade op. Voor tien euro geniet ik liever van een portie frituurhappen dan van een zure drank met de smaak van tuinaarde.
Het lijkt mij onnodig om veel geld te spenderen aan zaken die je eerder het gevóél geven dat je er gezonder van wordt, dan dat vaak daadwerkelijk het geval is. De voedingsstoffen die we nodig hebben zijn bovendien gewoon in de supermarkt te vinden; groenten, fruit, granen, vlees, zuivel.
Ik at gister een glutenvrije, organic scone. Kostte me zeven euro. Toen deze homp rijstdeeg voorbij kwam in de bezorgapp ergerde ik me dermate aan de prijs, dat ik ‘m heb besteld. Even met eigen smaakpapillen ondergaan of deze ‘gezonde’ elite-versie van de met suiker volgeplempte scone lekkerder en dus beter zou zijn. Om eerlijk te zijn; ik heb er heus van genoten. Misschien zaten er net wat minder calorieën en suikers in dan in een normale scone, aan het eind van de smaakbeleving voelde ik me alsnog schuldig.
Ach, die garage vermijd ik ook liever, maar als mijn bourgondisch geluk altijd voor de duurste benzine moet wijken, vertrouw ik liever op het hebben van een goede carrosserie en een acceptabele motor.
'Waarom zouden we niet wat meer moeite doen?'
