Kijk, daar hou ik van. Helemaal in dit geval, want het was prins Constantijn die trakteerde. Op beelden uit zijn dagelijks leven en een interview. En zo’n cadeau krijg je niet iedere dag.

Bekende mensen zijn vaak publiek bezit. Dat zij hun privacy daarom beschermen, lijkt me niet meer dan logisch. Het wil natuurlijk niet zeggen dat we niet nieuwsgierig zijn. Biografieën worden verslonden en we nemen graag een kijkje achter de schermen.

Dan krijgen we bevestigd wat we eigenlijk al wisten: het zijn nét gewone mensen die soms moeilijk zwanger raken, intens verdriet kennen of mentaal in de knoop zitten. Dan weten we dat en kunnen we weer gewoon door met ons leven.

Lees ook
Prins Constantijn over de opvoeding: ‘Ik heb soms ook een kort lontje of ben moe’

Constantijn gaf ons een kijkje in zijn keuken. Want jazeker, de man kookt. Even daarvoor hadden we ‘m – al grappend met cassières over zijn baardje- zelf in de supermarkt de groenten zien kopen en zagen we ‘m naar huis rijden. De grote prins in zijn kleine auto.

Thuis zagen we pubers met huiswerk en mobieltjes, hun vader plagend over zijn grapjes en het echt niet zo streng zijn. Zo ontspannen pratend (‘laten we je en jij zeggen’) en rommelend in de keuken was het eigenlijk een doodgewoon avondritueel. Tenminste, als je gewend bent aan een kokkerellende kerel. Zo eentje die de aubergines grilt waar je bij staat. Me dunkt.

Ik zag twee generatiegenoten; werkende ouders die gezond willen koken, worstelen met game-afspraken en betrokken zijn bij de sport van hun kinderen. Waar ik zelf dit weekend nog vakkundig de oproep voor ‘vlagouder’ ontliep, zag ik Constantijn langs de lijn rennen. Vrolijk vlaggend bij de wedstrijd van zijn zoon, die volgens hem wel wat fanatieker zou mogen spelen. Dat vond zoon Claus maar cliché klinken uit de mond van zijn vader. Pubers; got to love them.

Lees ook
Prins Constantijn over opvoeding en dood prins Friso in openhartig interview

Maar hoe geboeid ik ook was, toch dwaalde ik even af. Naar onbelangrijke zaken zoals de waterfles die maar niet werd aangebroken. Ook al zag-ie er nog zo gezellig uit met die drijvende schilletjes en schijfjes. Van Laurentien vroeg ik me af of ze wel vaker zo nonchalant op het aanrecht zit. En of de prins zich nog wel eens zou verspreken en haar ineens bij haar oorspronkelijke naam zou noemen. Maakt ook niets uit.

Ze is een sterke vrouw, bevestigde hij, net als schoonzus Máxima. Zij hebben hem en zijn broer beter leren praten over hun gevoel. Want blijkbaar zaten ze daar van oudsher niet zo op. Daar krijg ik dus beelden bij van avonden natafelen en doorzakken, van lachen en huilen, van een lieve hug en een stiekeme peuk. Want zo gaan die dingen toch?

Lees ook
Koningin Máxima eert prinses Juliana op eerste dag staatsbezoek India

Voor zover ik het kan beoordelen zijn de schoonzusjes er prima in geslaagd. Constantijn was krachtig in al zijn kwetsbaarheid. Tijdens het interview werd hij overvallen door emoties over zijn overleden broer Friso. Hij liet het verdriet gewoon komen. Geen schaamte, geen camera’s die even moesten stoppen, geen verzoek om dit er maar even uit te knippen. Niks. Hij miste zijn broer en daar was geen enkele verontschuldiging voor nodig. Dat hoort er bij, moet hij gedacht hebben, waarom zou je dat wegmoffelen? Daar ben ik toch geen vijftig voor geworden? Ik verzin het nu, maar zoiets zal het geweest zijn. Het heeft ‘m vast een stevige discussie met de RVD gekost, maar het fragment bleef erin. Verdriet knip je niet uit het leven.

Maike Jeuken (47) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen.
Voor LINDA.nl schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken